sal stunning lyk in daardie jas. Dis net die regte styl en kleur vir jou. Die grysblou sal jou oë se kleur mooi beklemtoon.”
Verbaas kyk sy op en herken vir Maureen Naudé, van alle mense.
“E … ja, dis mooi.”
“Kom in en pas aan. As jy nie daarvan hou nie, hoef jy dit mos nie te koop nie.”
Brenda kan nie weier nie en sy gaan in.
“Sit jou pakkasies hier langs die toonbank neer,” sê Maureen. Sy trek dadelik die jas van die winkelpop af en hou dit oop sodat Brenda haar arms in die moue kan steek.
“Kyk in daardie spieël. Is dit nie absoluut jý nie? Dis juis nou besig om vinnig koud te word.”
Brenda kyk in die spieël. Ja, dis werklik nogal vleiend. Sy kyk na die prys.
“Dis nie goedkoop nie.” En sy het dit nie nodig nie, sy hét ’n goeie jas, dis net mooi.
“Kwaliteit is nooit goedkoop nie,” verseker Maureen haar met ’n beterweterige snuifie.
Toe kry sy ’n eienaardige uitdrukking op haar gesig. “Ken ek jou nie van iewers af nie?”
Brenda glimlag en antwoord kalm: “Ja, ons het al ontmoet. U is mevrou Naudé. Ek is Brenda Wiechers. Toe ek ’n finalejaarstudent was, het ek saam met Thomas Naudé na ’n partytjie by sy ouerhuis in Welgemoed gegaan en u daar ontmoet. Ek het nie gedink u herken my nie, want dit was lank gelede.”
Dis asof die lug skielik ysig word. Maureen Naudé se glimlag verdwyn asof dit van haar gesig afgevee word.
“Ja, nou onthou ek. Jy was daardie student … die een wat glo so slim was. Wat die prys as die beste student sou kry, en toe het jy.”
Brenda knik net.
“Hmm.” Die vrou staan met haar vinger teen haar ken, een hand op haar heup en haar oë vernou.
Brenda raak skoon ongemaklik, maar sy hou haar luiters. “Ek dink ek sal die jas koop, want dis regtig mooi. ’n Mens sien nie aldag so iets nie.”
Maureen Naudé reageer egter nie. Sy staar nog steeds.
“Ja, die mooi student wat slim was. Nou is jy natuurlik ’n dokter. Waar werk jy?”
Brenda weet sy gaan nie van die antwoord hou nie, maar jok kan sy tog nie. “Ek is ’n kliniese assistent by Tygerberg.”
“O, en waarin wil jy spesialiseer, as ek mag vra?”
Brenda skraap haar keel. “Ginekologie en Verloskunde.”
Die vrou se oë raak skoon venynig, kom sy met ’n skok agter.
“Ag so? Moet ek aanvaar dat jy soms my man daar teëkom? Hy is mos so bereid om sy tyd en dienste aan die opleiding van studente te wy. Asof sy praktyk hom nie besig genoeg hou nie.”
Sy laat “dienste” baie verdag klink, asof hy die lyflike ook vir die studente sou aanbied, dink Brenda vies.
“Dokter Charl Naudé?” vra sy. “Ja, hy is soms op roep. Ons almal maak van sy kundige bystand gebruik.”
Die vrou maak ’n minagtende geluid. “O, ek kan dink hy sal jou graag bystaan. Hy is mos versot op mooi vroumense. Raak skoon oorhoops.”
Brenda vererg haar liederlik. “Wat insinueer u, mevrou? As ek iets met dokter Naudé te doen het, is dit bloot op ’n professionele vlak.”
Sy is egter nie meer seker of dit honderd persent waar is nie …
“Ek behoort te weet waarvan ek praat as ek sê dat my man maar lief is vir vroumense,” sê Maureen Naudé so snedig en venynig dat Brenda stokstyf word. “Hy is ’n regte dyed-in-the-wool Naudé. Hulle loop mos maar almal rond. Van die oupa tot by die kleinseun. Loop maar lig vir hom, as jy weet wat goed is vir jou. Ken jy die ou grappie: gryp, rape and escape?”
Brenda voel hoe die bloed haar gesig verlaat, en sy klem haar hande langs haar sye soos sy haar humeur moet beteuel.
“Ek dink dis ’n uiters onsmaaklike grappie en ’n afstootlike bewering. U man is baie professioneel en almal wat met hom te doene kry, het groot agting vir hom. Hy het juis die reputasie dat hy nié by die vrouens aanlê nie.”
Maureen gee ’n hoonlag wat deur Brenda se murg sny.
“Wel, wel. The lady protesteth too much. Jy ken hom seker nog nie goed genoeg nie. Sy ongetroude ontvangsdame, ’n bogsnuiter wat haar sexy hou, is swanger. Almal gis en wonder oor die vaderskap, en ék moet my kop oplig en almal in die gesig kyk. Moenie vir jou dom en onskuldig hou nie. Ek onthou hoe jy vir my man gekyk het toe jy hom ontmoet het. Soos almal wat –”
Brenda het genoeg gehad. “Mevrou Naudé! Ek wil geen verdere woord hoor nie. U aantygings is verregaande en beledigend. Hou maar u jas.” Sy stroop dit af en druk dit in die vrou se hande.
Sy kan nie gou genoeg uitkom nie en terwyl sy loop, sien sy niks en niemand om haar raak nie. Op die krop van haar maag het sy ’n aaklige sensasie. Die vrou is so venynig, so kwaadwillig en haatdraend. Dís hoe jaloesie lyk, en dis baie lelik.
Brenda kan nie glo dat die man wat so ’n gunstige indruk op haar gemaak het ’n verleier en ’n skurk kan wees nie. Sy voel skoon siek.
Die geld wat sy op die jas sou uitgegee het, sal sy nou aanwend om mooi nagklere vir mense soos Beryl te koop.
Charl sien hoe Brenda met haar nuwe motor by die parkeerplek intrek. Hy hou haar dop. Die deur gaan oop en daar kom een lang, welgevormde been uit. Sy neem haar jas en sak van die passasiersitplek, klim uit en sluit.
Sowaar, sy trek hom soos ’n magneet. Maar hy is reeds in soveel moeilikheid dat hy haar liefs moet vermy. Hy het nog nie weer met haar gepraat sedert sy die dag die motor aangeskaf het nie.
Sy het hom gesien. Nou sal hy moet gaan groet. Hy klim uit en wuif vir haar.
“Gee die nuwe Beetle vir jou miles of smiles, dokter Wiechers?” vra hy tergend.
“Absoluut. Dis soos ’n droom, dankie. Nou weet ek waarom mans so mal is oor motors. ’n Mens kan verslaaf raak.”
Sy maak grappies en tog voel hy aan dat iets nie heeltemal pluis is nie. Daar is ’n terughoudendheid by haar. Sy vermy sy oë. Sou sy dink dat hy by haar begin aanlê? Dat hy haar probeer sag maak met sy hulp en aandag?
Hy sal hom maar versigtig moet onttrek, anders kry sy die verkeerde indruk van hom. En as daar een mens op hierdie aarde is wie se agting hy nie wil verloor nie, is dit hare.
Hulle moet saam loop tot by die ingang en dit voel vir Brenda asof almal wat verbykom na hulle kyk. Het sy vrou rede om hom so te wantrou? Hy trek vroue se aandag so ver soos hy gaan, maar is hy sterk genoeg om al die bewondering te hanteer en te weerstaan?
Hulle kom by die deur en hy laat haar eerste inloop. “Nou ja, lekker werk,” groet hy vriendelik. “Verskoon my, ek moet eers een van die professore gaan sien.”
“Totsiens, Charl.”
