jy wat ek vir jou sê?” klief die vlymskerp stem deur die lug.
Hy draai om en kyk haar minagtend aan. “Ek hoor jou duidelik, Maureen. Jy skree in elk geval so hard dat die strate antwoord gee. Ek is seker die bure hoor jou, al is die erf so groot. Probeer asseblief om nie soos ’n straatvrou te kyf nie.”
Hemel, wat het geword van die lieftallige, sagte meisie met wie hy getrou het? Sy is ’n mooi vrou, maar sy het vir hom lelik geword.
Sy blaas haar neus hard. “Ek stap uit met die helfte van jou boedel, indien nie meer nie. Jy verdien ’n plaas se blerrie geld, jy kan betaal. Hierdie huis is myne. Ek wil minstens vyftigduisend rand ’n maand hê, en ’n nuwe motor.”
“Jy sal kry wat jou wetlik toekom. Niks meer en niks minder nie. Die prokureur sal dit aan jou kommunikeer. Moenie vergeet dat ek vir jou die boetiek en die eerste voorraad gekoop het nie. Dis nie asof jy geen inkomste gaan hê nie.”
Eintlik moes hulle lankal geskei het, dink hy en kyk met afkeer na haar. Hoe het hy so lank uitgehou? Hy was eens so lief vir haar, toe versmoor sy daardie liefde met haar venyn en jaloesie. Hy het haar jammer gekry, maar dié jammerte is ook nou uitgeput. Hy wil net van haar ontslae raak. So gou moontlik.
Vir die eerste keer in sy lewe is hy bly dat hulle nie kinders gehad het nie. Hoeveel meer gekompliseerd sou ’n skeisaak dan nie gewees het nie. Sy sou vir die hoogste onderhoud gestry en baklei het, want eintlik wil sy hom kaal uittrek. Sy glo mos dat hy minstens een minnares het.
“Asof dit nie genoeg is dat Celeste, die klein rubbish, so met jou aangegaan het nie, hoor ek daar is ’n nuwe kliniese assistent wat nou jou tyd in beslag neem.”
Sy kop ruk op toe hy dié aantyging hoor.
“Hou jou mond, Maureen. Daar was baie kere dat ek dit wou toeklap, maar ek is grootgemaak om nie vroue te slaan nie. Jy kan ’n mens genadeloos uittart, weet jy? Dit lyk soms vir my asof jy wil hê ek moet jou te lyf gaan.”
“Wel, dan raak jy minstens aan my. Deesdae het jy nie meer lus vir my nie, maar aan die begin het jy my soos ’n koningin behandel. Jy raak natuurlik net moeg vir vrouens. Jy sal vir daardie slet van ’n Celeste net so moeg raak.”
“Wat ek ook al van Celeste sê of ontken, het net geen effek op jou nie, of hoe? Jy ly aan vervolgingswaan en die uiterste vorm van jaloesie. Ek dink nie jy is gebalanseerd nie, maar jy weier om vir sielkundige hulp te gaan. En van watter kliniese assistent praat jy, as ek mag vra?”
“Die naam van die klein merrie is Brenda Wiechers.”
Sy rug voel soos ’n laaistok. “Sy is geen merrie nie en sy neem nie my tyd in beslag nie.”
Sou Maureen uitgevind het van die aand dat hy Brenda moes red toe haar motor ingegee het? Wie sou haar vertel het? Dit was tog eintlik heel onskuldig.
Maureen is nou in volle gang en sy kan nie ophou nie. “Sy het my self gesê.”
Hy kyk geskok na haar. “Hoe en waar het sy jou nogal gesê?”
“Sy was in die winkel en toe sy agterkom wie ek is, weier sy om die jas te koop wat sy aangepas het en wat ek reeds begin opskryf het. ‘Jy kan vir Charl Naudé maar los, want ek wil hom hê en ek gaan hom kry,’ het sy gesê. Wat dink jy dáárvan, my liewe, ontroue eggenoot?”
“Eggenoot se voet,” kners hy dit uit.
Hy kan nie glo dat iemand so ordentlik soos Brenda so iets sou kwytraak nie. Nee, sy is die laaste persoon wat haar so sou gedra. Dit sou beteken sy is verlief op hom, en sy is nie. Hy het mos gesien hoe sy daardie Engelsman soen – dis seker vir hom wat sy liefhet. Die gedagte laat hom nog erger voel.
“Ek glo nie jou storie oor wat Brenda Wiechers vir jou gesê het nie. Jy suig dit uit jou duim om my by te kom,” kap hy teë.
“Natuurlik wil jy dit kastig nie glo nie. Maar sy is nie die ergste van ons probleme nie. Celeste en daardie ongebore baba is die grootste gemors waarin jy jouself … en ons … laat beland het. Ons is die talk of the town, ons drie en ’n half.”
Charl sit sy glas so hard neer dat sy skrik.
“Ek het genoeg van jou gehad, Maureen. Nou kan ek nie meer nie. Ek loop nou, en ek kom nie terug nie. Ons kan deur die prokureurs kommunikeer.”
Hy loop verby haar, met die trappe op, na sy kamer. Lank laas was hy so siedend. Só erg dat hy na aan geweld is. As hy nie hier wegkom nie, is Maureen in gevaar.
Hy gaan net genoeg pak vir vanaand en dan vir sy skoonsuster vra of hulle die res van sy goed kan laat haal. Hy gaan vanaand in ’n gastehuis tuis. Môre kan hy vir hom ’n behoorlike blyplek reël.
Toe hy met die tas afkom, sit Maureen ineengedoke op ’n stoel in die portaal. Sy kyk op toe hy nader kom.
“Moenie gaan nie, Charl,” vra sy gebroke. “Ek is nog lief vir jou. Ek weet nie wat in my invaar nie. Dis net asof die duiwel van my besit neem.”
Sy staan op en kom gryp sy hand, maar hy ruk los.
“Hoeveel keer moet ons hierdie toneel oor en oor speel? Dis soos ’n verhoogstuk wat elke aand, vir jare lank, dieselfde is. Ons albei ken al die woorde uit ons kop en agterstevoor. Ek is so moeg dat ek dit nie meer kan hou nie. Los my uit. Ek het jou eens op ’n tyd liefgehad, maar dis verby.”
Emosioneel uitgeput loop hy by die voordeur uit na die motorhuis. Maureen se wilde snikke en smekinge trek agter hom aan, maar hy kyk nie een keer om nie.
Waar hét sy aan Brenda gekom? Was Brenda regtig by haar in die winkel? Dis nie onmoontlik nie. Maar Brenda sou nooit vir Maureen gesê het sy wil hom hê nie. Sy is nie venynig en onbeskof nie. Buitendien het sy daardie Engelsman gesoen soos ’n verliefde vrou.
Dalk moet hy die aanbod van die kliniek in Switserland ernstig oorweeg, sodat hy uit hierdie omstandighede kan wegkom.
Charl ry Stellenbosch toe en volg die aanwysings na die huis in die voorstad La Colline. Dis waarheen Celeste met haar duidelik swanger lyf gegaan het. Terug na haar ma. Sy het twee jaar lank vir hom gewerk en hy voel op ’n manier verantwoordelik vir haar.
As die pa uit die prentjie verdwyn het en sy nou in ’n penarie is, sal hy moet probeer help. Haar ma, wat skynbaar kerkvas en konserwatief is, is natuurlik baie kwaad, baie skaam en baie bitter.
Hy het al genoeg tiener- en ongewenste swangerskappe gesien om presies te weet hoe Celeste en haar ma moet voel.
Celeste het natuurlik ’n kans gevat en dit het in haar gesig ontplof. Dis tog nie asof sy niks van voorbehoedmiddels en die gevare van ongehude moederskap geweet het nie.
Hy hou voor die huis stil en klim uit. Sy motor lyk skielik ongepas luuks in dié buurt. Kinders wat in die straat speel, hou op met bal skop en kyk verbaas na die motor en dan na hom.
Die lendelam hekkie tjier luid toe hy dit oopstoot. Die paadjie na die voordeur is ongelyk en gekraak. Is dít nou die huis waar die mooi, vrolike Celeste grootgeword het?
Die kort, vet vroutjie met die voorskoot en suur gesig wat vir hom die deur oopmaak, se oë vernou.
“So, jy het darem uiteindelik besluit om die ordentlike ding te doen en te kom kyk
