nie algemene kennis nie. Hy hoop altans nie so nie.
Hy wag totdat sy weg is voordat hy die hyser neem. Hy wil nie regtig iemand anders gaan sien nie, maar hy wil ook nie saam met haar by die ginekologie-afdeling aankom nie.
Terwyl hulle die saalronde doen en gevalle bespreek, sien Brenda dat Charl in die groep is, maar hy hou sy afstand. Het die man ’n skuldige gewete en nou is hy afsydig? wonder sy. Sy voel vreemd seergemaak.
Hy vra haar ’n paar uiters moeilike vrae. Elke keer as hulle saalrondes het, doen hy dit. Vandag moet sy die prosedure verduidelik wat sy die vorige dag by ’n problematiese bevalling gevolg het en hy luister met ’n stroewe gesig. Toe help hy haar reg. Sy voel gebelg en verneder. Dit was so onnodig. Dis asof hy vir haar die boodskap wou gee dat sy haar nie moet verbeel sy het sy witbroodjie geword nie.
Toe hulle by Beryl Arendse se bed kom, wink Beryl haar met ’n krom vinger nader. “Dankie, dokter. Nou lyk ek mooi in my nuwe nightie. Hulle kan maar kyk, ek is nie skaam nie.”
Brenda kry trane in haar oë wat sy vinnig moet wegknipper. Sy plaas ’n vinger op haar lippe om vir die meisie te wys om dit nie uit te lap nie en kyk sameswerend na haar. Beryl giggel en sit haar vinger ook teen haar lippe.
Die span bespreek die pasiënt se simptome en die verloop van die geboorte. Toe hulle wegdraai, gryp Beryl weer Brenda se hand.
“Lyk my jy hou van dié dokter,” hoor Brenda Charl lakoniek agter haar opmerk.
“O ja, dokter, maar ek hou van jou ook,” giggel Beryl en los Brenda se hand.
Hulle loop weg en Brenda knipoog oor haar skouer vir Beryl.
“Jy het die gawe om mense lief te maak vir jou,” merk Charl droog op. “Dis seker ’n goeie eienskap.” Voordat Brenda kan reageer, loop hy vinniger om by die groep aan te sluit. Daarna kyk hy nie weer na haar nie, al hou sy hom diskreet dop.
Hy lyk vandag omgekrap. Iets het beslis oor sy lewer geloop. Sy is spyt dat sy kan vermoed wat dit is, want sy besef dat hierdie man besig is om haar lewe op sy kop te keer. Is dit hoe ’n mens voel as jy regtig lief word vir iemand? Asof die dag leeg en doelloos was as jy hom nie gesien het nie, al is jy hoe besig?
As sy na hom kyk, is dit asof ’n splinter haar hart binnedring. Dis seer. Dis bittersoet.
“Haai, Brenda, ek hoor jy ry graag perd,” sê Steve Mellon in die teekamer toe hulle na die saalronde tee drink.
“Ja. Ek gaan na ’n perdeplaas waar ek ’n perd leen. Dis baie lekker en ontspannend.”
“Kom ons gaan ry môre,” stel Steve voor. “Ek neem jou na ons plek, net buite die Paarl. Ons het genoeg perde.”
“Dankie, dit sal lekker wees.”
Dis nie die eerste keer dat hy haar uitvra sedert hulle in die departement ontmoet het nie, maar sy kan seker nie vir ewig nee sê nie. Dit klink buitendien aanloklik.
Charl loop by haar verby en by die deur uit sonder om te groet, en sy voel nogal seergemaak. Sy steek dit egter weg en gesels vrolik met Steve.
Brenda is al die hele dag aan diens, maar dis naby skofomruiltyd en sy wag net vir die volgende kliniese assistent om aan te meld. Sy lê op die bank in die teekamer om haar voete te laat rus, want sy het ure lank geopereer.
“Haai, dokter, hier is mense wat jou soek,” hoor sy een van die essies by die deur sê.
Sy sit regop, en toe val haar mond oop van verbasing.
“Wat op aarde doen julle twee hier?” kry sy dit uit.
“Ons kom jou verras, my skat.”
Sy vlieg op. “Eben, jou vabond! Kevin, hoekom het jy nie laat weet julle kom nie?”
Hy grinnik verleë. “Ons het op die nippertjie besluit om van ’n spesiale aanbod van British Airways gebruik te maak. Ons het gedink jy sal dalk bly wees om ons te sien.”
“Ek ís bly.”
Nie heeltemal nie. Sy is verheug om Eben te sien, maar Kevin? Hy is besig om haar met sy ou uitdrukking van passie te bekyk.
Eers omhels sy vir Eben en toe vir Kevin. Hy is nie tevrede met ’n drukkie en ’n soentjie nie. Hy gryp haar en soen haar behoorlik uitasem, sy arms knellend om haar lyf.
Toe sy mond hare los en sy na asem snak, sien sy oor sy skouer dat Charl in die deur staan en alles bekyk. Hy verdwyn onmiddellik weer. Sy kry die aakligste gevoel, maar sy moet dit wegsteek en maak asof sy straal van blydskap.
“Kevin bly by my en Ma,” sê Eben. “Ons sal so ’n week of twee hier wees. Ek gaan met die prof by Patologie gesels en kyk of hy my nie volgende jaar wil aanstel nie. Ek voel tog dis beter om die mense in die gesig te kom kyk en jou saak te stel. Dan staan jy ’n beter kans om in te kom. Buitendien verlang my arme ma haar dood na haar lieflingseuntjie. Ek gaan haar saam terugneem, dan kan sy by ouboet ook kuier.”
Kevin het langs Brenda kom staan en hy sit sy arm besitlik om haar lyf. Sy draai haar uit sy omhelsing los.
“Nie hier nie, asseblief, ek werk hier,” betig sy.
“Sorry. Ek is net só bly om jou te sien. Jy is mooier as ooit.”
“Wag julle twee asseblief vir my,” sê sy vinnig. “Ek wil net gaan kyk of die volgende dokter aan diens al opgedaag het.”
Sy haas haar uit. Hemel tog, dat Kevin sowaar kom kuier het. Sy wou juis van hom af wegkom. Wat nou? Hy moet net nie dink hy kan sommer sy vlerkslepery hervat nie. Veral noudat sy Charl beter leer ken het …
Charl het alles gesien, en sy gesig was nie juis vriendelik nie. Maar hy is in elk geval afsydig. Dalk moet sy eens en vir altyd besef dat hy nooit vir haar ’n proposisie kan wees nie. Kevin is ook nie een nie.
En Steve Mellon gedra hom ook asof hy meer as ’n blote vriend wil word.
Ag nee, sy beland al weer in ’n emosionele maalkolk, en sy wil nie.
9
“Jy moenie dink ek gaan arm en versukkeld uit dié huwelik loop nie, Charl Naudé. Jy gaan betaal! Ek is aan ’n hoë lewenstandaard gewoond en ek gaan dit nie prysgee nie.”
Maureen se skril stem weergalm deur die huis en hy weet haar gesig is vertrek en die trane loop. Hy luister hoe sy vrou vir die hoeveelste keer in hulle jare saam gil en kyf, want hy kan nie anders nie. Sonder om na haar te kyk, loop hy na die drankkabinet en skink vir hom ’n whisky.
Waarom het sy die skeidagvaarding nie verwag nie? Hy skimp al lank daaroor. Kon sy haarself regtig wysmaak dat hy dit nie bedoel nie, terwyl hulle gedurig so haaks is?
Hy teug en wag vir haar stem om in snikke en hortende aantygings oor te gaan. Hy ken al die verloop van dié soort scène. Goddank, een van die dae is dit verby. Sal hy dan uiteindelik rus vir sy siel kry?
’n Mooi, ernstige gesig met intelligente helderblou oë doem voor sy geestesoog op en hy sug. Brenda Wiechers. Die dokter wat vir haar pasiënte geskenke aandra en dink niemand kom dit agter nie. ’n Vrou met ’n hart. ’n Vrou wat in die moeilikste omstandighede
