nou? Jana is te bang om na Wilhelm te kyk. Dit sal ongeskik wees om op te spring en te loop nadat Wilhelm vir hulle middagete bestel het, maar sy sal nie in staat wees om ’n flentertjie blaarslaai af te sluk ná haar onderonsie met Barry nie.
“Ek verneem van kennisse en kollegas Barry Dreyer is die mees gesogte man onder die meisies in Summerside – moontlik in die hele Gauteng. Ek gee toe: die man is lank, blond en aantreklik genoeg om tuis te voel op die silwerdoek. Was hy ontrou aan jou?” verbreek Wilhelm die stilte tussen hulle op verrassende wyse.
Sy staar hom oomblikke lank verdwaas aan en skud haar kop ontkennend. “Ek is intelligent. Net dom meisies of meisies wat nie sy reputasie ken nie, knoop ’n verhouding met Barry aan.” Sy byt op haar onderlip en vra onseker: “Wou jy aan Barry voorgestel word? Ek bedoel, dis moeilik om te raai wat jy dink, want jy lyk permanent die joos in. Ek het net aangevoel jy sal nie een van Barry se vriende wil wees nie. Het ek reg geraai?”
“Jy lees my soos ’n boek, Jana,” antwoord hy stroef. “Dis iets wat Charmaine nog nooit kon doen nie. Dalk moet ek julle twee aan mekaar voorstel en hoop jy kan Charmaine leer om my beter te verstaan.”
“Asseblief nie! Ek het oorgenoeg probleme sonder om by jou verhouding betrokke te raak,” sê sy en sit verlig terug toe die kelner met hul etes opdaag. Dit lyk asof Wilhelm diep dink en nie hoor nie.
Ná ’n paar oomblikke se halfhartige gepeusel, besef Jana dat sy werklik honger is. Die dag het haar energie getap. Dít was reeds duidelik nadat sy ’n protesterende Danette by die skool afgelaai het, teruggekeer het huis toe en op haar bed, wat sy wou opmaak, aan die slaap geraak het. Dis ook g’n wonder nie, want sy kon die vorige aand glad nie slaap nie weens ontsteltenis oor haar gesprek met haar ma, haar skielike verantwoordelikheid om die huishouding op haar smal skouers te neem en veral die vooruitsig om haar werk in die Kaap te moet bedank. Sy sal die werk bedank, maar eers môre of oormôre, want sy bid heimlik nog vir ’n wonderwerk wat weer balans in haar kantelende wêreld sal bring.
“Hoekom frons jy, Jana? Is my frons aansteeklik of is jy nog kwaad vir Barry Dreyer?” onderbreek Wilhelm haar getob.
Soms klink dit sowaar asof Wilhelm wil skerts, maar hoewel hy nie meer frons nie, bly sy uitdrukking ernstig. ’n Man met ’n granietgesig wat nie kan lag nie, dink Jana en antwoord gelykmatig: “Ek het nie tyd om aan Barry en sy voortvarendheid te dink nie.”
“Omdat jy jou oor jou broer, Waldus, kwel?”
“Ken jy my broer?” vra sy verras.
“Nee, maar Barry het na hom verwys. Hy het gesê hy wou jou met Waldus help. Het jou broer hulp nodig?”
Jana sit haar vurk neer en antwoord bekommerd: “Ek weet nie. Waldus is . . . Ek het . . .” Sy skep asem. “Moenie jou aan my steur nie, Wilhelm. Ons eet saam omdat ons ’n tafeltjie deel, maar ons ken mekaar nie.” Sy kyk vinnig op haar polshorlosie. “Goeiste, dis byna tweeuur. Ek moet ry as ek betyds wil wees om . . . e . . . vir my volgende afspraak. Hoeveel skuld ek jou vir die ete?” Sy raap haar handsak op.
“Is dit my gesig?” vra Wilhelm.
Sy staar hom verward aan. “Ekskuus?”
“My gesig. Charmaine sê wanneer ek te lank na haar kyk, maak ek haar bang. Maak ek jou ook bang?”
“Dis nie hoe jy lyk nie, maar jou vraag oor my broer wat my ongemaklik laat voel. Daar skort niks met jou gesig nie, en jy weet dit. Wat het jou gesig in elk geval met die situasie te doen?” vra sy geïrriteerd.
“Alles. Ek en jy gesels ewe gesellig en leer mekaar geleidelik ken. Ek weet reeds jy het talle probleme, en jy besef ek dra net so ’n groot las plus vir Charmaine op my skouers rond, maar jy aanvaar my befoeterde gesig soos ’n goeie vriendin. Jy raak selfs van die opdringerige Barry ontslae sodat ons mekaar nog beter kan leer ken. Ons eet saam en net omdat ek bereid is om jou met Waldus te help, is jy skielik haastig om weg te kom,” antwoord hy gemoedelik.
“Ek is nie! Ek bedoel ek is . . . is haastig om te ry om my ander afspraak na te kom,” antwoord sy gefrustreerd en terselfdertyd skuldig omdat sy moontlik ondankbaar optree.
“As jy nie ’n selfoon het nie, leen myne, en sê vir die man jy sal ’n uur of wat laat wees. Of maak ’n afspraak vir môre of die volgende dag.”
“Ek het ’n foon, dankie, maar ek kan nie my afspraak kanselleer nie, want . . .” Sy onderbreek haar sin en soek naarstiglik in haar handsak rond toe haar selfoon begin lui.
“Dis hy. Sê vir hom jy kan nie met ’n mond vol kos praat nie,” stel Wilhelm hulpvaardig voor.
Jana tik die ontvangsknoppie en begin kalmerend: “Ek is so jammer ek . . .”
“Waar draai jy so, Jana? Dis hoe meisies aangerand en ontvoer word. Hul mense vergeet hulle by die skool en sodra die skoolhekke sluit, moet hulle op die straathoeke rondlê. Het jy geweet ek kan drugs op die straathoeke koop? Wil jy van my ’n druggie maak?” skree Danette so hard dat Jana haar foon wegruk van haar oor af en verdwaas saam met Wilhelm na die tirade luister.
Jana merk hoe Wilhelm se donker wenkbroue teen sy voorkop uitklim, bring die foon na haar oor en sê saaklik: “As jy nie saam met Hilda kan huis toe gaan nie, hardloop om die blok as enigiemand aan jou dwelms wil verkoop. Hou aan hardloop totdat jy my kar sien. Ek sal oor ’n halfuur daar wees.”
“Moenie simpel wees nie. Ek gaan saam met Hilda huis toe sodat ons weer saam ons huiswerk kan doen. Jy’t vanoggend gesê jy kom my haal . . . daarom mors ek nou ’n oproep op jou. Jy skuld my!” Die oproep word summier beëindig.
“Sy klink erger as Charmaine. Is sy ouer as ses?” vra hy simpatiek.
“Is Charmaine ses?” Jana is ergerlik oor Danette se optrede en Wilhelm se nuuskierigheid. Eers soen Barry haar asof hulle ’n vuurwarm verhouding het, en nou verskree haar ongeskikte suster haar asof sy ’n pateet is. Wilhelm glo heel waarskynlik sy is sonder ’n ruggraat of ’n persoonlikheid gebore.
“Ek wens sy was,” antwoord Wilhelm, die frons terug tussen sy wenkbroue. “Sy het my nog nooit verskree nie, maar aan die ander kant is sy so sag soos ’n malvalekker. Sy huil liewer as om rusie te maak wanneer ek haar nie haar sin gee nie. Ek wonder of dit ’n teken is dat sy nie ’n normale intelligensie het nie.”
“Charmaine klink verfynd, nie dom nie. Ek wens Danette het liewer gehuil as om so in my ore te gil. Hoekom is jy met Charmaine getroud as jy aan haar intelligensie twyfel?” vra Jana, onredelik kwaad omdat Wilhelm getroud is met ’n malvasagte vrou wat hy agter haar rug met ’n vreemde meisie bespreek.
“Ek en Charmaine is nie getroud nie,” antwoord hy moeg.
“Dan is sy nie ’n probleem nie. Verbreek jul verhouding en hou op frons. Dalk raak ’n ander meisie op jou verlief – en jy op haar, natuurlik. Hoeveel skuld ek jou vir my Griekse slaai? Die kelner het die spyskaart verwyder.”
“Betaal jou mansvriende nooit vir jou etes nie?” vra hy verwonderd.
“Nee. Ons werk almal en wanneer ons saam gaan eet, betaal elkeen vir sy eie ete en drankies.”
“Waar werk jy?” vra hy belangstellend.
“Ek het by . . .” Sy pers haar lippe ferm saam en gaan saaklik voort: “As jy vir my ete wil betaal, sê ek vir jou baie dankie. Maar ek moet nou
