Danette sal probeer om ons ouers te bel, en Waldus sal glo dis sy kans om te gaan werk, want hy vertel my graag hy verveel hom morsdood op universiteit.”
“Ek sal nie praat nie, my kind, maar wie is die man wat jou oor jou oupa uitgevra het? Al jou grootouers se vriende weet van die vervreemding tussen hulle en jou ouers, en hulle sou jou oupa-hulle nooit met jou bespreek het nie,” sê Driekie gekweld.
“Sy naam is Wilhelm Hoffmann, tannie. Ons het net toevallig aan dieselfde tafeltjie in die Noontide Restaurant gesit omdat die plek stampvol was. Ek veronderstel hy is ’n nuwe intrekker – of ken tannie hom dalk?” vra Jana met onderdrukte nuuskierigheid.
“Nee, my hartjie, maar ek sal jou ouma Engela waarsku dat die jong man uit sy beurt gepraat het. Het hy belang gestel om te kom kuier?”
“Gelukkig nie, tannie. Hy is die knorrigste man wat ek ooit ontmoet het. Hy het in elk geval ’n verhouding met ’n meisie wat hy agter haar rug kritiseer,” antwoord Jana afkeurend en kyk op na die staanhorlosie. “Dis byna vieruur. Sal ons gaan tee maak, tant Driekie?”
“Tee sal nou lekker . . .” begin Driekie terwyl sy opstaan, maar swyg weer toe Danette se stem en naderende voetstappe in die gang opklink.
“Jana! Wie ken jy wat vir jou blomme sal stuur? Jana, waar kruip jy weg? Ek kan nie glo ’n man sal geld op jou mors nie. Of is hy vrek lelik?” weergalm Danette se stem deur die huis.
“In die oostelike sitkamer,” roep Jana, opnuut kwaad vir die opdringerige Barry Dreyer. Dis presies wat hy sal doen: ’n duur ruiker stuur sodat sy verplig voel om hom te bel en te bedank. As dit nou Wilhelm was . . . Maar Wilhelm ken nie haar adres nie en hy is verknog aan sy Charmaine, selfs al twyfel hy aan haar intelligensie. Wilhelm is veels te befoeterd om enige meisie werklik lief te hê. Nee, nou raak sy stuitig. Wilhelm Hoffmann en liefde is twee teenoorgestelde pole, en sy sal hom in elk geval nooit weer sien nie.
Of dink hy tog ’n bietjie aan haar soos sy aan hom dink?
“Eindelik. Kyk net hier, Jana. Ek wed die ruiker kos duisende rande. Sal ek die koevertjie oopmaak en kyk wie dit gestuur het?” Danette plak die ruiker op die koffietafel neer en pluk die kaartjie uit die plastiekhouertjie tussen die blomme.
“Nee!” Jana bereik Danette met enkele treë en gryp die koevertjie uit haar hand uit. “Goeiste tog, het jy nie ’n druppel respek vir ander mense se privaatheid nie, Danette? ’n Sewejarige kind het beter maniere as jy. Hoekom groet jy nie vir tant Driekie nie?”
“Wie het nou nie maniere nie?” vra Danette bitsig. “Hallo, mevrou Brewis. Jana, Mamma dring daarop aan dat ons ons werknemers as meneer of mevrou aanspreek. Mevrou Brewis is nie jou tannie nie.”
“Mevrou Brewis werk nie meer by ons nie, daarom kan ek haar noem wat ek wil,” antwoord Jana uittartend en blik oor haar skouer na Driekie wat Danette bedees groet. “Kom saam kombuis toe sodat ons ons middagtee kan maak, tannie. Dalk oorweeg ek dit om die onskuldige blomme ’n bietjie water te gee, pleks van om hulle in die vullisblik te gooi.”
“Maar jy het nog nie eens die koevertjie oopgemaak nie,” protesteer Danette luidkeels terwyl sy agter Jana en Driekie aandraf kombuis toe. “Weet jy klaar wie die blomme gestuur het? Wie is dit? Ag, toe nou, Jana, moenie vermakerig wees nie. Vertel my wie is jou groot bewonderaar.”
“Ek het die blomme gestuur, Danette,” sê Driekie doodernstig. “Ek het groot bewondering vir Jana wat bereid is om my werk gratis te doen sodat sy ’n ogie oor jou en Waldus kan hou. Dit is ’n groot opoffering vir haar om haar werk te bedank.”
“Dis nou simpel,” kom dit afgehaal van Danette. “Ek wed Jana het net teruggekom omdat sy moeg is van vertaling en nie ’n man in die Kaap kon kry nie. Mevrou Brewis, ek wil nie blomme hê nie, maar ’n duisend rand kontant sal baie welkom wees.”
“Sal jy saam met ons tee drink, Danette?” vra Driekie, doof vir die skimp.
“Tee is vir ou mense,” antwoord Danette en kyk tartend na Jana, “en vir werkende oujongnooiens. Ek sal ’n Coke drink, en aan gemmerkoekies peusel terwyl ek TV kyk,” sê sy, haar streng dieet blykbaar vergete.
Jana betrag haar agterdogtig. “Hoekom is jy vandag so vroeg klaar met jou huiswerk, Danette? Of het jy baie leerwerk om te doen?”
“Hope. Maar ek moet eers my oorwerkte breinselle laat rus. Ek studeer in sarsies van twintig minute, anders ooreis ek my brein,” lig Danette haar in. Sy haal ’n koeldrank uit die yskas en ’n pakkie gemmerkoekies uit ’n kombuiskas en loop neus in die lug uit die kombuis uit.
“Die meisiekind amuseer my grensloos,” merk Driekie met ’n gedempte laggie op.
“Amuseer? Tannie het Job se geduld. Ek is lief vir my kleinsus, maar sy tree soos ’n bedorwe kleuter op wanneer sy nie haar sin kry nie,” sê Jana geïrriteerd.
“Sy aard na jou pa, Janatjie. Sy loop oor van selfvertroue en glo die lewe is haar speelbal, maar is eintlik ’n goeie kind. Waldus en selfs Hilda van Rooyen se broer, Danie, beskerm haar en Hilda teen jong mans wat te vrypostig raak. Danette en Hilda is gelukkig doodbang vir drank of dwelms. Ek neem aan dis Waldus en Danie wat die twee so bang gepraat het, want jy ken jou ouers: hulle glo julle is omring deur beskermengele, want hulle bespreek nooit probleme of gevare met julle nie.”
“Goeie maniere en etiket was nog altyd belangriker vir Mamma: soos om ons werknemers altyd formeel aan te spreek. Ek veronderstel skatryk mense voel meerderwaardig teenoor ons gewone werkersklas,” sê Jana mymerend.
Driekie lag spontaan. “Ek is bly jy behoort tot die werkersklas, kind,” terg sy en sit ’n koppie tee voor Jana neer. “Wanneer gaan jy kyk wie vir jou die pragtige ruiker gestuur het?”
“Ek weet al,” antwoord Jana misnoeg en maak die kaartjie traag oop. Sy snak hoorbaar na haar asem toe sy die kaartjie lees, kyk Driekie met groot oë aan en sê oorbluf: “Maar hy weet tog nie waar ons woon nie.”
Driekie glimlag ingenome. “Hy weet, want hy het ’n ruiker gestuur. Mag ek nou Danette speel en vra wie hy is?”
Jana kyk vinnig na die gangdeur en antwoord gedemp: “Die man saam met wie ek vanmiddag geëet het, Wilhelm Hoffmann.”
“Aha,” kom dit alwetend van Driekie.
“Daar is niks om oor te aha nie, tannie. Danette het my gebel terwyl ons geëet het en . . . die simpel Barry Dreyer het my voor Wilhelm gesoengroet, maar die pes is weer inderhaas weg. Barry was gretig om aan Wilhelm voorgestel te word, maar ek het voorgegee ek ken hom nie. Selfs al ken Wilhelm my ouma Engela, sal sy nooit vir hom my adres gee nie – dis nou te sê, ás sy weet waar ons woon.”
Driekie huiwer oomblikke lank, ’n kwelfronsie tussen haar wenkbroue, en vertel hoorbaar onwillig: “Jou ouma vra my nooit uit nie, maar daar is ’n geringe moontlikheid dat sy wel jul adres ken, my kind. Sien, sy en jou oupa woon al jare lank in een van die oorspronklike ou wonings in Summerside, redelik na aan die gholfbaan.”
“O,” kom dit afgehaal van Jana. “Dalk het ek haar al by ’n inkopiesentrum raakgeloop sonder om te weet sy is my ouma Richter. Dis effe gemeen van haar dat sy weier om my te ken. Ék het mos nie met haar rusie gehad nie.”
“Jou ouers is jou eerste lojaliteit, Janatjie,” sê Driekie paaiend en lê haar hand op Jana se arm. “Jou ouma doen nooit inkopies by ’n inkopiesentrum nie – so min soos wat jou ma dit sou doen. Haar persoonlike
