iglo en sy groot motor.”
“Hou op,” sê Pieter.
“Ek swyg oor die motor,” sê sy vinnig. “Nie ’n woord nie. Wasmasjiene en trapsuutjies, ja, maar nie die motor nie.”
“Hè?” vra Roelof onbegrypend en draai sy kop heen en weer.
“Dis niks nie,” sê Maja en staan op. “Ek gaan julle nou alleen los dat julle broederlike dinge kan bespreek. Lekker slaap en dit was aangenaam om jou te ontmoet, Roelof. Aansienlik aangenamer as ons vorige besoeker.”
Roelof lyk net meer verward. “Wie?” vra hy. “Wat?” Maar die belangrikste vraag wen. “Lekker slaap,” herhaal hy. “Bedoel jy … slááp jy hier?”
“Ja,” sê sy. Sy lig haar hand in ’n groet en stap na die trappe.
“Pieter,” hoor sy Roelof agter haar uitroep. “Jou ou doring. Diepe grond is heeltemal onvoldoende om jou te beskryf. Waar kom jy op jou oudag aan hierdie meisiekind? Waar het jy haar gekry? Wat sien sy in jou? Hoe het jy dit reggekry om Annemie lank genoeg van jou lyf weg te hou om …”
Sy kan nie die res hoor nie. Sy skud haar kop effens en stap na haar kamer waar sy die deur ferm toemaak.
Hoofstuk 4
“Pers,” sê Anna dramaties. “Ek belowe. Dit lê nog in die kas in die waskamer. Ek verwerdig my nie eens om stoflappe daarvan te maak nie.”
Maja se ken rus op haar hand. Sy sit by die kombuistoonbank en luister. Vroeër het sy haar handsak gevat en bergaf gestap; ’n verrykende ervaring. Pieter se huis, het sy gou gesien, is die enigste moderne een, die ander huise in die buurt is ouer, het gevestigde tuine en groot bome, al moet sy toegee dat hy of sy bouer moeite gedoen het om nie die bestaande bome op sy erf te beskadig toe die iglo gebou is nie. ’n Beter ontdekking was egter die groepering winkeltjies ’n paar blokke van die huis af. Hier kon sy uiteindelik geld trek by ’n outomaat en het sommer ook ’n koppie koffie gekry by die Italiaanse restaurant wat nie streng gesproke oop was nie, maar haar verlangend deur die ruit sien staar en tog koffie aangebied het. Met die eienaar, Rinaldo, het sy oombliklik ’n gesprek aangeknoop en dit was nie lank voor hy haar hele storie geken het nie.
Hy was simpatiek, het sy oë gerol by die blote gedagte dat sy met een arm in gips moet sit en het gesê as sy die dag gesond is, kan sy gerus weer kom gesels. Hy het ’n leerjonge in die kombuis, maar die jong man kort die toewyding wat Rinaldo as absolute vereiste stel. Op die oomblik hou hy nog uit, maar dis nie onmoontlik dat hy die jong man in die pad gaan steek nie. Die feit dat Maja met groot knippende oë na hom gesit en luister het en met gesag oor die gebruik van kruie kon praat, het dalk meegehelp om hom so te laat dink.
Sy het met meer veerkrag teruggestap. Die vorige aand het sy lank gelê en dink. Sy is ’n onafhanklike soort mens, sy lê nie op mense se nek nie, sy doen haar eie ding. Sy het weliswaar nog nie vantevore haar arm gebreek in ’n vreemde stad nie, maar dis nie voldoende verskoning om misbruik van iemand se gasvryheid te maak nie. Aan die ander kant het sy nie eintlik veel van ’n keuse nie. Sy is werkloos, moet vir ’n paar weke so bly en – die belangrikste – sy bly baie lekker waar sy nou is. ’n Dak oor haar kop en ’n heerlike kombuis om in te woel. Met ’n kruietuin by die agterdeur en ’n lappie groente teen die agterste muur.
Voor sy aan die slaap geraak het, het sy haar vroom voorgeneem om uit Pieter se pad te bly. Solank sy dit doen, kan sy hom nie irriteer nie. As hy haar nooit sien nie, kan hy nie wens hy het haar nooit raak gery nie.
Ongelukkig was hierdie voorneme in skerwe voor sy haar eerste koppie tee gedrink het. Sy het vroeg opgestaan omdat sy so vroeg gaan lê het, was doodseker hy slaap nog en het met die boonste gang af gehardloop om by die trappe te kom. Om die eerste suil het sy teen hom vasgeloop, so hardhandig dat hy moes gryp na sy handdoek wat die enigste kleding aan sy lyf was. Waar hy vandaan gekom het, weet sy nie. Sy hare was nat, druppels water het aan sy borshare en op sy skouers gesit en net die handdoek was om sy onderlyf gedraai.
“Oeps!” het sy gesê. “Jammer.”
“Eina,” het hy gesê, want die gips het hom teen sy maag getref.
Nie ’n goeie begin nie. Hy sit seker nou in sy kantoor en wonder hoe hy van haar ontslae kan raak.
“En agter sy lyf aan,” breek Anna deur haar mymering. “Dit kon ek van die eerste dag af sien.”
“Dis wat Roelof gesê het.”
Anna se gesig verteder. “Was hy gisteraand hier? Ek is lief vir daai kind of hy my eie is.”
“Hy lyk nogal gaaf, ja.”
“Meer jou size,” verklaar Anna.
“Nee, hy is nie! Hy het verlede jaar eers matriek geskryf.”
“Dis ook waar.”
Maja tel ’n wortel op en begin daaraan kou. “Nou hoekom trou hy nie met Annemie nie? Wat is sy probleem?”
“Hy’s nie trouerig nie.”
“Hoekom nie?”
Anna haal haar skouers op. “Hy leef maar so eenkant. Dis soos hy is en kyk, hy weet ook, as hy daai vrou hier inbring, is ek uit. Ek meen, dis ek of sy.”
“Net oor die pers rokke?”
“Sy sal alles aan my verander. Ek sal ’n keps moet dra en praat soos sy wil hê ek moet. Meneer Louw se residensie. Gmf.”
“Ja,” moet Maja saamstem. “Ek sou dit nie ’n residensie noem nie. Dis net ’n huis. ’n Snaakse huis, maar ’n huis.” Sy sit die wortel neer, staan op en gaan buk by die spensdeur. “Ag, my moeder, hy slaap nog.”
“Oorlat jy hom moeg gespeel het,” sê Anna.
Op pad terug van die Italiaanse restaurant het sy ’n ander roete gestap en dis toe sy die handgeskrewe kennisgewing op ’n hek gesien het: “Klein katjies binne.” Sy is summier in en is deur ’n vriendelike vrou met ’n kleuter op die arm ontvang. In die kombuis was ’n kartonboks vol spelende katjies en Maja het dadelik op die vloer langs hulle gaan sit.
Mens moet versigtig wees; ’n katjie wat krap en sis as hy klein is, gaan dit doen as hy groot is. Sy het een ná die ander uitgelig en met hulle gespeel. ’n Bonte mengelmoes; die ma-kat moes haar net wyd gegooi het en die enetjie waarmee Maja huis toe gekom het, lyk na ’n lappieskombers. Sy basiese agtergrond is wit, die res bestaan uit rooi, grys en swart kolle. Hy is rustig, hy het haar nie gekrap nie en al die pad huis toe het hy in haar arms gelê.
“’n Kat?” het Anna gevra toe sy instap.
Nou slaap hy en Maja is vol voornemens van hoe sy hom in haar kamer gaan versteek. Ongelukkig hou hierdie voorneme ook nie lank nie, want teen die laatmiddag rol sy vir hom ’n leë garingtolletjie wat sy by Anna gekry het en die katjie is so holderstebolder agter dit aan dat dit met die trap afrol. Net toe Pieter die voordeur oopmaak, vang die katjie die tol en kom Maja uitasem in die portaal.
Pieter bly staan, ’n gepynigde uitdrukking op sy gesig.
“Wat is dit?” vra hy.
Sy raap die diertjie op. “Dis Lappies. ’n Kat.”
