’n goeie man, moenie ’n fout maak nie. ’n Liewe man en glad nie lelik nie. Allesbehalwe. Baie aantreklik eintlik. Donker en so. Maar … As hy my gesoen het – ek kon net sowel die vadoek gesoen het. Niks. Geen sterre wat verskiet, niks nie. Dan moet ’n mens weet. Dit kan nooit deug nie.”
“Ek sien,” sê hy. “Ek het nog nooit ’n vadoek gesoen nie, maar ek weet wat jy bedoel. Toe gee jy hom die trekpas.”
“Nee, dit sou wreed wees. Ek is net weg.”
Hy staar na haar. “Jy’t hom nie gesê wat jou planne is nie?”
“Nee. Ek haat sulke konfrontasies.”
“Maar dis onregverdig,” protesteer hy en voel weer jammer vir die onbekende Frans. “Die arme man.”
“Ek het vir hom gesê ek is nie lief vir hom nie en ek wil nie die diamant hê nie. Wat meer kan hy verwag? Dis nie my skuld dat hy my nie wou glo nie. Dit gebeur altyd. Mans raak so verlief en as jy vir hulle sê jy voel nie dieselfde nie, raak hulle grootmoedig en vertel jou dis net ’n kwessie van tyd, een oggend sal jy net wakker word en weet jy is ook verlief. Ek het nie krag vir sulke onsin nie. En ek wou buitendien Kaap toe kom.” Sy kyk in die verte. “Dis net jammer van die apie. Ek het hom mak gemaak – wel, grootgemaak ná sy ma deur iemand doodgeskiet is, en hy het op Frans se plaas gebly. Ek mis hom. As ek hom kon saambring, het ek.”
“Wys jou net,” sê hy voor hy opstaan. “Hier het ek gedink daar is niks om voor dankbaar te wees nie. ’n Apie. Genugtig.”
Hoofstuk 5
Binne die volgende paar dae gebeur drie dinge wat – soos domino’s – mekaar beïnvloed en tot onvoorsiene resultate lei. In die eerste plek bring oom Boetie Maja se motor in die oggend toe Pieter by die werk is en Anna weg na die slaghuis. Die motor self is nie ’n probleem nie, al klik Maja haar tong spytig omdat sy dit nog nie kan bestuur nie. Pieter het gesê die tweede motorhuis is leeg, die motor kan solank daar in veiligheid bewaar word tot haar arm weer bruikbaar is op ’n rathefboom. Wat oom Boetie óók van Maja se tante bring, is ’n enorme koffer met die res van haar klere. Hy dra dit tot in die portaal, maar hy is haastig. Sy plaasvoorman wag buite op hom en hulle is klaar laat vir hulle afspraak by die motorhandelaar.
“Ek sal regkom,” verseker Maja hom. “Baie, baie dankie dat oom my kar gebring het. En sê baie liefde vir oom Daan-hulle as oom terug is.”
Ná hy weg is, kyk sy na die koffer en raak al hoe meer gefrustreerd. Sy wil dit bo in haar kamer hê sodat sy kan uitpak, want vir die hand vol klere in haar rugsak is sy nou al moeg. Sy kyk na die tas en korrel na die trappe en neem ’n besluit. As sy op die trappe sit en die koffer stukkie vir stukkie boontoe sleep, maak sy nie haar rug seer nie. Sy trek mos net.
Teen die tyd dat die koffer op haar mat staan, loop sweet in straaltjies teen haar nek af en hyg sy so na asem dat sy eers ’n rukkie moet sit en ’n hele paar glase koue water drink. Toe pak sy uit en dis pure plesier. Sy skud rokke en bloesies uit en hang hulle op en toe die tas leeg is, stort sy en trek een van die kort geblomde rokkies aan met ’n paar plat silwer sandale. Sy sou wonderlik gevoel het as dit nie was dat haar gebreekte arm pynlik klop nie. Hoekom dit is, verstaan sy nie, sy het haar linkerhand net gebruik om die tas te steun; die regterhand het die harde werk gedoen.
Toe Pieter so teen halfses in die kombuis instap, sit sy met haar kop op haar hand gestut en sy voel bewerig.
“Middag,” sê hy en kyk haar goedkeurend op en af. “Jy lyk anders.”
“Rok,” sê sy. “Jy’t my nog nie in ’n rok gesien nie.”
“Dit moet dit wees, ja,” stem hy saam en bestudeer haar gesig met meer aandag. “Hoekom lyk jy dan so bedremmeld?”
“My arm is verskriklik seer. Dit klop asof ’n lewende ding hier onder die gips sit.”
Hy frons. “Wat het jy gedoen?” vra hy skerp.
“Niks nie. Oom Boetie het vanoggend my motor gebring.”
“Ek sien so, ja, en ek is bly om te sien dit staan langs myne. Jy het nie dalk ’n gier gekry om daarmee te gaan ry nie?”
“Nee, natuurlik nie. Ek sal nie die ratte kan werk nie.”
“Juis,” stem hy saam. “Wat is dit dan?”
Sy kou aan haar onderlip en trek die toutjie waaraan die garingtolletjie vasgemaak is halfhartig rond sodat Lappies dit kan probeer vang. “Miskien was dit tog die tas.”
Hy skakel die ketel aan aangesien dit nie lyk asof sy van plan is om tee te maak nie. “Watse tas?”
“My tante het my groot koffer met klere ook saamgestuur.” Sy wys weer na die rok wat sy dra. “Soos jy kan sien.”
“En waar’s die tas? Ek het niks gesien nie.”
“Uitgepak,” sê sy swaar.
Hy leun teen die toonbank en vou sy arms. “Dink jy dis die uitpakkery wat jou arm seergemaak het?”
“Nee … e …” antwoord sy huiwerig. “Ek dink dis die dra.”
“Watse dra? Wie het die tas boontoe gedra? Tog seker nie jyself nie?”
“Wel, ja,” moet sy erken. “Maar ek het op die trappe gesit en so trap vir trap boontoe versit. Die tas was baie swaar.”
Hy slaan met sy plathand teen die toonbank. “Hoekom het jý dit gedoen? Kon die oom jou nie help nie? Waar was Anna?”
“Winkels toe en oom Boetie was haastig. Ek wou hom nie langer ophou nie, hy het my klaar ’n groot guns gedoen en hy was laat vir sy afspraak.”
“Liewe vader, Maja,” sê hy kwaad. “Hoe kan jy so dom wees? Jy is in die eerste plek veronderstel om die arm in sy stut te dra, maar dit het ek nog nie van die eerste dag af gesien nie. Nou dra jy swaar tasse!”
Trane begin oor haar wange rol. “Ek weet,” erken sy miserabel. “Maar dis nou te laat om dit ongedaan te maak en my arm is baie seer.”
Hy haak sy das van die deurknop af en knoop dit weer om sy nek. “Is daar kos in die oond? Iets wat afgeskakel moet word?”
“Nee, my arm was te seer om kos te maak.”
“Kom dan,” sê hy. “Het die kat kos?”
Sy knik en staan op om hom na die garage te volg. “Die dokter gaan met ons raas,” sê sy toe hulle ry.
“Nee, nee, nee,” keer hy vinnig. “Nie met óns nie, met jou. Ek het hierdie keer niks verkeerds gedoen nie. Ek is onskuldig en ek gaan dit vir hom sê ook.”
Dis baie laat voor hulle weer by die huis kom en teen daardie tyd is Maja gedaan gehuil en moeg om mee geraas te word. Die arm moes van voor af gespalk word, die aanvanklike kraak is groter en die dokter het haar onomwonde vertel wat hy dink van mense met gebreekte arms wat swaar tasse dra.
“Gaan klim nou dadelik in die bed,” gebied Pieter haar toe hulle in die huis kom.
“Maar …”
“Dadelik,”
