sy in die sitkamer sit, is sy hoofsaaklik bewus van haar kaal voete, die ontoereikendheid van haar kortbroek en hempie. Pieter sit ’n glas wyn langs haar neer en sy is so verbouereerd dat sy nie eers teëstribbel nie.
Mevrou Louw kyk na haar arm. “Roelof het ons die vreemdste stories vertel,” sê sy. “Iets van ’n trapsuutjies in ’n boom. Hoe het jy dan jou arm gebreek?”
Maja haal diep asem. “Dit is ’n vreemde storie, ja. Ek was in die dieretuin, sien, en het gestaan en kyk na die olifant toe …”
“Maja,” sê Pieter met ’n gevaarlike stem.
Sy kyk op na hom. “Jou sokkie het vasgesit in die was- …”
“Ek het haar omgery,” sê Pieter saaklik.
“Raak gery,” korrigeer Maja vinnig.
Sy ouers kyk stom van die een na die ander. “Jy het wát gedoen, boet?” vra sy ma.
“Dit was my eie skuld,” spring Maja in. “Ek het nie gekyk waar ek loop nie en Pieter was besig om uit die parkeerplek te ry. Hy het sy oog op die truspieëltjie gehad.”
“Dis die soort ding wat Roelof sou doen,” sê Pieter se pa. “Dis hoekom ek nie ten gunste daarvan is dat hy ’n motor kry nie.”
“Dis glad nie ernstig nie,” sê Maja. “Kwalik ’n ou krakie.”
Albei ouers gee Pieter ’n kyk wat wys hulle stem glad nie saam nie en begin Maja uitvra oor haar herkoms en planne. Dis vir haar ’n verligting, sy voel haar op veiliger terrein as sy oor haar oom en tante of die gastehuis in die Laeveld kan praat en Pieter sê nie ’n woord terwyl sy praat nie. Hulle bly ook nie lank nie en ná die oom op sy horlosie gekyk het, staan hulle op en begin groet.
“Ek is baie bly jy is veilig hier,” sê mev. Louw vir haar. “Moenie huiwer om ons te laat weet as jy nog iets nodig het nie.”
Pieter vergesel hulle na hulle motor en Maja sit benoud en wag tot hy terugkom. Hy sê niks nie, tel net sy glas op en lyk stroef.
Sy blaas haar asem uit. “Nou’s die vet in die vuur,” sê sy. “Ek pak my goedjies vanaand in. Môre is ek weg.”
“Moenie laf wees nie.”
“Maar nou het jou goeie daad moeilikheid veroorsaak in jou familie.”
“Dit het niks van die aard gedoen nie. My ouers hou van jou en dink dis nie minder as reg dat ek na jou omsien nie.” Hy tel sy leë glas op. “Gaan ons nog vanaand eet?”
Sy spring op en draf kombuis toe waar Lappies wakker geword het en honger is. Na die katjie geëet het, speel Pieter met hom en bak Maja die soufflé. Toe hulle na ete met hulle koffie sit, kyk hy haar ondersoekend aan.
“Jy is so begaan oor my reputasie. Wat van joune? Wat dink jou oom en tante daarvan dat jy by ’n vreemdeling ingetrek het?”
Sy kyk op, vang sy oog en kyk vinnig weer weg. “Ek het nie vir hulle … ek bedoel, hulle is outydse soort mense en …”
Hy sug. “Wat het jy vir hulle vertel, Maja? Dat ’n olifant jou getrap het en nou woon jy in die dieretuin?”
“Natuurlik nie,” sê sy verontwaardig. “Ek jok nie.”
Hy gooi sy kop agteroor en lag. “Nee, nee, ek weet nie hoekom ek dit gevra het nie.”
“Wel,” sê sy. “Ek het net bietjie borduur. Die situasie meer … hoe sal ek sê, aanvaarbaar gemaak.”
“Soos in?”
“Soos in dat jy ’n dierbare vrou het en drie kinders en dis jou vrou wat so geskok was toe sy hoor wat jy aangevang het en dis sy wat gesê het ek moet hier bly en nou …”
“Wag,” keer hy. “Laat ek raai. Jy help nou om die kinders op te pas. Of is hulle al groot?”
“Nee, die jongste is ’n baba, die middelste enetjie, ’n dogtertjie, is vier en die oudste, jou seun en naamgenoot, is agt.”
“Ek sien,” sê hy ernstig. “Pas jy die jongste twee op?”
“Ja. Jy sien, jou vrou is ’n besige argitek en sy het regtig al soveel sonde gehad met oppassers dat ek soos ’n geskenk uit die hemel is.”
“Mens sou daaroor kon stry,” sê hy. “Maar goed, ek is bly jy het my ten minste ’n intelligente, professionele vrou gegee. Op jou verbeelding kan ’n mens nie staatmaak nie. Jy kon gesê het sy is ’n dranksugtige, hopelose vrou en moeder en dis ek wat jou gevra het om tog asseblief na my drie bloedjies om te sien.”
“Ek sou nooit so iets doen nie,” sê sy geskok.
“Waarom drie?” vra hy belangstellend. “Waarom nie ses nie?”
“Jy’s te jonk vir so ’n spul kinders.”
“Ek is amper veertig. As ek jonk genoeg begin het …”
“Hoe amper?” vra sy.
“Agt-en-dertig. Amper oud genoeg om jou pa te wees. Jy kon net dit vir hulle gesê het.”
“As jy my pa was, was jy baie voor op die wa,” sê sy. “Jy sou maar vyftien gewees het. Dis skokkend jonk om al met ’n gesin te begin het.”
“Jy’s reg,” gee hy toe. “Solank ons logies dink, maar ek kry nie die indruk dis jou sterk punt nie.”
Sy lig haar ken en antwoord nie, want sy is besig om die vadoek heen en weer te sleep sodat Lappies dit kan probeer vang.
“En aangesien jy net drie-en-twintig is,” sê hy, “is daar nie ’n geliefde wat wonder waar jy is of wat ontsteld gaan wees as hy hoor waar jy bly nie?”
“O ja,” sê sy argeloos.
Hy sit regop en kyk haar skerper aan. “Is daar ’n geliefde wat vir jou wag?”
“Ja, soort van.”
“Hoe soort van?”
“Ag,” sê sy en raap die katjie op om hom op haar skoot te hou. “Frans dood oor my. Jy weet.”
“Ek weet niks van die aard nie. Wie is Frans?”
“Hy boer daar in die Laeveld. Vrugte. Jy weet hoe hulle is. Raak so verlief jy kan nie met hulle huishou nie. Toe ek weer sien, hou hy stil en druk ’n fluweeldosie voor my neus. Diamant so groot soos ’n ertjie. Ek is dan nou net wat hy gesoek het. Kan nie sonder my lewe nie. Ek is die ma van sy ongebore kinders, ek is die vrou wat die plaas nodig het.”
“Ja?” sê hy en wonder waarom Frans hom klaar irriteer. “En jy het nie saamgestem nie?”
“Nee, jissie, ek is so vinnig daar weg. Dis te warm daar. Ek sal doodgaan op daardie plaas. Kyk, daar is mense wat hou van hitte en dan is daar mense soos ek. Ons hou nie daarvan nie. En …”
“Ja?” vra hy weer toe sy stilbly.
