’n ruk na die katjie en kyk. “Jy weet ten minste wat jou naam is,” sê hy. “En jy’s net ’n kat. Ek is Hieronimus en Jan, ek is ’n oom en ’n kluisenaar en die vader van drie kinders. As dit nie ’n waarskuwing teen onverskillige padgebruik is nie …”
Lappies het niks hieroor te sê nie en Pieter skakel die lig af, maak seker dat al die deure gesluit is en stap boontoe.
Vir die volgende dag of twee is Maja baie bedees. Sy hou haar stil, sy dra haar arm in sy stut, sy doen niks veeleisenders as om groente op te kap en in die tuin te loop nie. Dit is ook baie vervelig, maar sy kry in Pieter se studeerkamer boeke waarvan enkeles haar genoeg interesseer dat sy hulle lees, en vir die res van die tyd kyk sy televisie tot Anna se blydskap. Anna is ’n aanhanger van sepies en huiswerk kom tot ’n stilstand in daardie tydgleuf. Maja se smalende opmerkings oor slaappoppe en kunsmatige situasies, onrealistiese romanses en verregaande misverstande spoel oor Anna se dowe ore.
Pieter voel ná die derde dag meer gerus om Maja alleen by die huis te los. Dit wil vir hom lyk asof sy nou meer verantwoordelik optree, al het sy hom die aand vantevore gevra of hy nie sy vinger in die deur wil vasknyp nie.
“Hoekom?” het hy gevra. “Wat op aarde laat jou dink ek wil so iets doen?”
“Ongelukke gebeur altyd drievoudig. Slegte goed. Ons wag nog vir die derde een. Jy’t dit self gesê, of het jy vergeet?”
“Jy het net een arm gebreek. Wat is die tweede ongeluk?”
Sy het op die bank gelê en staar na die growwe beton. “Die slegte nuus van die kommune. Die feit dat daar nie vir my huisvesting is in hierdie stad nie.”
“Jy is ondankbaar,” het hy gesê. “Ek sou my verstout om te sê jy het huisvesting van ’n besonder hoë gehalte. Kompleet met verkoeling in hierdie warm Februarie-dae.”
“Dit mag wees en ek is nie ondankbaar nie. Ek dink net as jy gou jou vinger vasknyp, kan ons ontspan. Ek sal vir jou ys bring.”
“Dankie,” het hy wrang gesê. “Dis bedagsaam van jou, maar ek kan nie sê ek is lus om my vinger doelbewus seer te maak nie. Hoekom is jy so bygelowig? Loop jy ook nie onder lere deur nie en gooi jy sout oor jou linkerskouer en is jy bang vir swart katte?”
“Glad nie. Ek hou van swart katte. My tante het een. Baie oud maar skadeloos.” Sy het ’n rukkie nagedink. “Ek sal nie sommer onder ’n leer loop nie, maar dis meer omdat ek bang is iets val op my kop.” Sy het haar kop gedraai en streng na hom gekyk. “En jy weet ek mors nie met kos nie.” Sy het gegaap. “Ek is net baie verveeld, Pieter. Ek weet die huis is verkoel, maar jy moet toegee dis vreeslik onregverdig dat ek hier moet sit met hierdie simpel gips aan my arm terwyl daar om my twee oseane spoel. Dink net, die warmste maand in die Kaap en hier sit ek, kan skaars bad.”
Hy het skuldig gevoel. “Ek sal jou Saterdag strand toe neem.”
“Sal jy?”
“Ja. Jy sal nie kan swem nie, nie met daardie arm nie, maar jy kan bietjie in die son lê en ten minste na die see kyk.”
Waar Pieter nou in sy kantoor sit en dink aan die gesprek voel hy van voor af skuldig. Hy het haar verbied om enigiets te doen en dit is ’n feit dat hy die oorsaak is van haar gekluisterde lewe; hy moes lankal daaraan gedink het dat sy verveeld moet wees. Sy was so opgewonde by die vooruitsig aan ’n uitstappie. Die arme kind het ook net van die trein geklim toe hy haar omgery het, sy het nog niks gesien behalwe die hospitaal en sy huis nie. Hy was baie stiksienig. Selfs die vorige naweek het hy gaan gholf speel en was hy uit vir ete terwyl sy stoksielalleen by die huis moes bly. Selfsugtig, spreek hy homself aan. Het net aan sy eie plesier gedink.
Die telefoon lui en sonder om sy oë van die rekenaarskerm voor hom te neem, tel hy die gehoorstuk op.
“Ja?” vra hy afgetrokke.
“Pieter,” sê Maja en sy klink benoud. “Hoor gou hier.”
“Wat het jy nou weer gedoen?” vra hy, al sy goeie voornemens op die plek na die maan.
“Sal jy maak asof ons getroud is?” vra sy in dieselfde angstige stem. “Weyers is veglustig.”
Hy hou die gehoorstuk ’n ent van hom weg en kyk daarna asof die oplossing daarin lê. “Weyers? Ek dag sy naam is Frans?”
“Nee, nee, Frans is glad nie veglustig nie. Hy het ’n baie sagter geaardheid eintlik. Ek het jou mos gesê. Dis waarom ek so jammer gevoel het dat ek nie vir hom kan lief wees nie. Weyers is iets heeltemal anders. Hy is verskriklik jaloers.”
“Maja,” maan hy. “Begin van die begin.”
“Dit sal net vir ’n paar dae wees,” soebat sy. “Net as hy bel of by die huis aankom. Hy is hier in die stad! Hy het my tante gebel en sy’t hom vertel waar ek is en hy glo glad nie die storie van jou vrou en drie kinders nie.”
“Maar dit ís ’n struikelblok,” sê hy. “Ek kan nie met jou getroud wees as ek klaar ’n vrou en drie kinders het nie. Dis poligamie en laas toe ek gekyk het, onwettig. Bowendien sal my vrou nie daarvan hou nie.”
“Man,” sê sy ergerlik. “Moenie laf wees nie. Anna het opgetel toe hy gebel het, want ek was agter in die tuin om te sien of die brame al ryp is en hy’t haar omtrent onder kruisverhoor gehad en vanselfsprekend het sy vir hom gesê jy het nie ’n vrou en drie kinders nie. Dis toe hy ontplof het, sien.”
“Nee, ek sien niks nie.”
“Ek het tant Miems gebel en sy sê hy was sommer aggressief toe hy met haar gepraat het, en toe hy hoor ek bly by jou het hy die eerste keer ontplof. Hy’t toe al niks geglo nie en vir haar gesê hy weet presies wat gebeur het. Ek het van die trein afgeklim en ’n gewetenlose man het my met slim stories na sy huis gelok en omdat ek so naïef is, het ek hom geglo en nou hou hy my gevange en dis presies wat Weyers verwag het met my sal gebeur as ek na ’n groot en onbekende stad kom. So kan jy sien, hy is op die oorlogspad en dit sal veel, veel beter wees as ek vir hom sê ons is getroud. Dan bly hy sommer van my lyf af.” Sy hou op praat om net asem te skep. “Wel, ek het klaar vir hom gesê, maar dit lyk my nie hy glo dit nie.”
“Jy’t klaar vir hom wát gesê?” vra Pieter.
“Dat ons getroud is.”
Pieter haal diep asem en stoot ’n hopie skuifspelde heen en weer op sy lessenaarblad, asof dit sal help om die saak op te klaar. “Maar wie is hy? Wie is Weyers dat hy so besitlik optree?”
“Ag,” sê sy. “Nog een van die mans wat so verlief geraak het. Hy besit die motorhawe op die dorp waar ek was.”
“Het hy ook ’n diamant in ’n fluweeldosie aangebied?”
“Nee, hy is nie daardie soort nie. Hy is net besitlik. Hy haat Frans net omdat Frans ook by my gekuier het en regtig, niemand kan vir Frans haat nie. Hy is ’n skattebol en dis nie sy skuld dat ek nie lief was vir hom nie.”
“Nee,” sê Pieter. “Ek veronderstel nie. Wat nou?”
“Jy moet sê ons is getroud, dis al. Dan sal hy weggaan.”
“Maar as jy dit klaar vir hom gesê het, is hy seker op pad terug na Mpumalanga.”
“Jy ken nie vir Weyers nie,” sê sy bitter. “Hy
