aanbod. Veral nadat ek jou met ’n ruiker gegooi het.”
“Gelukkig het ek dit nie gevang nie.” Hy vee kastig die sweet van sy voorkop af. “Trou is nie in my tienjaarplan nie. ’n Vuurwarm date vir vanaand is ’n ander storie. Die show is by my hoërskoolreünie.”
“Jy sien seker daarna uit.”
“Omtrent soveel soos na blindedermontsteking.” Hy klem sy hande, wat ’n oomblik gelede entoesiasties saamgesels het, in vuiste. Sy kneukels verbleek en die spiere in sy voorarm span onder die musieknote wat kunstig daarop getatoeëer is.
“Hoekom gaan jy dan?”
“Want vanaand betaal die boggers om my te hoor sing.”
“Aha.” Skool was seker nie prettig vir so ’n rebel nie. Sy kan dink die onnies en jocks het min ooghare vir hom gehad. Die meisies aan die ander kant . . . wel, sy sal haar laaste paar rand wed dat hy allesbehalwe ongewild onder húlle was. “Nou wil jy jou sukses onder almal se neuse gaan vryf?”
“Sweet revenge, baby. Veral as jy saamgaan.”
Eish. Sy sal die “baby” laat verbygaan, die één keer.
“Ek’s maar ’n verroeste plus-een, hoor. Ek’s op twintig met my skoolliefde getroud.”
Hy is ordentlik genoeg om te swyg oor die naïewe keuse. “Aag, dis soos fietsry, man. Jy trek sexy aan, jy smile, ons dans vas.” Hy lig een skouer kamma ongeërg. “Sal gaaf wees as jy so bietjie aan my kan hang.” Hugo knyp ’n paar sentimeter lug tussen sy duim en voorvinger vas. “Ne-et so bietjie.”
Is sy desperaat genoeg om arm candy te speel? Vir ’n kletsrymer met ’n pornakteur-naam van alle mense?
Engele kom in vreemde gestaltes, sê haar ma altyd. Hugo Barnard is dalk die antwoord op haar gebede.
“Goed, dankie. Ek sal saamkom. Vanaand én Kaap toe.”
“Yesss!” Hy pomp ’n vuis in die lug. “Ons gaan daai jol aan die brand steek, ek en jy.”
“Wag eers, hoe moet ons aantrek?” Sy besit niks wat eens naastenby kan deurgaan as aanddrag nie. “Ek reis lig.” Klink beter as om te sê sy lewe uit ’n tas. Altyd gepak, net ingeval.
“Enigiets, solank dit bling is. Dis die ‘tema’.” Sy mondhoeke krul grimmig saam met sy voorvingers. “Hoofmeisie het nie die memo gekry dat ons nie meer agtien is nie.”
“Bling kan ek doen.” Haar goue toppie en valletjiesromp is so goed soos nuut. Sy het dit vir ’n Oujaarsdans op Bakwena gekoop, maar Reghardt het haar teruggestuur om “iets ordentliks” te gaan aantrek. Sy het nooit weer ’n geleentheid gehad om dit te dra nie, tog swerf dit saam in haar tas – ’n tasbare simbool van haar vryheid.
“Komaan dan.” Hy kom stywerig orent en hou sy hand uit om haar op te trek.
“Sal ek eers na jou nek kyk?”
“Nee wat, jy kan dit by die lodge regsien.”
2
Met Hugo se hulp word haar aardse besittings binne ’n japtrap gepak en agter in sy sonneblomgeel Jeep Wrangler gelaai. Hy hou die passasiersdeur oop sodat sy kan inklim. “Sit jy, ek gaan koffie koop.”
“Wag,” keer Isolde voor hy die deur kan toemaak. “Ek kom saam.”
“Sit.” Hy plant een hand op haar skouer en druk haar terug in die kajuit.
Isolde se mond val oop en sy skud sy hand af. “Sit? Het ek reg gehoor? Lyk ek miskien vir jou soos ’n brak in die hondeskool?”
’n Geamuseerde glimlag pluk aan sy mondhoeke.
“Dis nie snaaks nie. Dalk moet ons paadjies net hier skei, ek’s klaar met beheervrate.”
“Whoa.” Hy hou albei hande omhoog. “Dis nie hoe ek dit bedoel het nie. Dis koud en nat – ek dag jy sal gemakliker in die kar wees.”
Ten minste klink hy spyt. Haar skouers ontspan effens. “Ek’s oud genoeg om te besluit waar ek gemaklik is en stap liewer saam.” Haar blik glip vanself na die truspieëltjie.
“Ah, I get it.” Hugo vou haar vingers om die motorsleutels toe. “Jy hoef rêrig nie bang te wees nie. Jy kan sluit, en ek sal ’n oog van die koffiewinkel af hou. Belowe.”
Moet sy nie maar saamstap nie? Omdat sy alleen onrustig is, maar ook omdat sy hom duidelik wil laat verstaan sy laat haar nie hiet en gebied nie. Nie méér nie . . .
Dis asof die heelal self haar tart. Die eerste druppels motreën sif neer vanuit die grou lug en druppeltjies blink op Hugo se pet. Wil sy net argumentshalwe nat word?
“Oukei, ek sal bly.”
“Cool.”
Hy het kwalik die deur toegemaak voor sy dit met die afstandbeheerder sluit. Sy wens daar was ’n knoppie waarmee sy die selfvoldane grinnik van sy gesig kon afvee. Arms gevou, kyk sy hoe hy wegdraf. Die man het ’n netjiese sitvlak, selfs sy losserige jeans kan dit nie wegsteek nie.
Op die plein steek hy vas en draai halflyf om. Sy ego is natuurlik nog nie heeltemal groot genoeg nie, hy moes sien hoe sy hom sit en agterna staar.
Hy lig sy duime vraend.
Ja, toemaar, als reg, waai sy terug.
Sy onthou eers weer om paranoïes om haar rond te kyk toe hy in die koffiewinkel verdwyn. Sy kan nie mooi sien nie: die reën is lastig en die ruite deels toegewasem. Die krieweling in haar nek is terug, net daar onder haar haarlyn waar sy Reghardt se oë altyd voel. Sy strengel haar vingers ineen op haar skoot. Die motorsleutel byt in haar handpalm in.
Stop dit.
Nietemin sak sy laer teen die leersitplek af. Waar bly Hugo? Hoe lank duur dit om koffie te koop? Hy flirt seker eers met die barista.
Dwah-dwah-dwah. ’n Reëndowwe gesig loer by die oorkantste venster in. Sy gil gesmoord, skiet ampertjies deur die Jeep se dak. Vir ’n paar tellings is sy katatonies, dan tree haar breinselle in. Dis Hugo! Hy reën nat omdat jy sy sleutels soos ’n waspop sit en vasklou.
Sy maak haastig oop en mompel ’n verskoning terwyl hy agter die stuur inskuif.
Hy boog sy wenkbroue en hou ’n kartonbekertjie na haar uit. “Gooi genoeg suiker in, jy lyk of jy ’n spook gesien het.”
“Ek drink nie sui-”
“Vandag drink jy.” Hy prop twee pakkies in haar hand. Sy vingers vee terloops oor haar palm, en skokgolfies rimpel al die pad tot in haar skouer.
Ag nee, rêrig? Een oomblik is sy histeries, die volgende het sy die hots vir ’n kletsrymer wat vir seker nie haar tipe is nie?
En wat ís jou tipe? Die held in ’n chick-fliek of ’n liefdesverhaal?
Almiskie. Van wanneer af is versigtigheid ’n sonde? Fiktiewe mans is veilig – hulle mors nooit in jou kombuis of met jou
