sy is professioneel genoeg om niks te laat blyk nie. Buitendien sal sy nie alleen wees nie: Volgens al wat ’n tydskrif is, behoort die helfte van die Afrikaanse vroulike bevolking reeds aan Adonis se bewonderaarsklub. ’n Paar vlinders in haar maag is nie die einde van die wêreld nie – dit sal haar help om haar rol in hul skynverhouding meer oortuigend te vertolk.
Sy kan voel dat hy haar dophou, maar konsentreer kastig op haar koffie. Sorgvuldig skeur sy die pakkie bruinsuiker oop en roer dit in. Sy vou haar hande om die kartonbekertjie en proe. “Hm, dankie.”
“Plesier.” Hy sluk syne onmoontlik vinnig weg en draai die sleutel in die aansitter.
“As my ma hier was, het sy gevra hoe jy ’n sanger geword het met so ’n blikkeel.”
“Ek wil by die lodge kom,” verduidelik hy. “Die pad is nat, en ek het oor die radio in die koffieplek gehoor dis erg mistig vorentoe.”
Die radio-omroeper het nie gejok nie – hulle is kwalik om die eerste draai toe die wit hulle insluk. Hugo verstel die kopligte en krom sy skouers oor die stuur.
Geen wonder sy nek is seer nie, dink Isolde, dis waar sy lyf spanning bêre.
Die kilometers kruip in stilte verby. Sy blik bly vasgenael op die teerpad, terwyl Isolde die onbekende omgewing bestudeer. Hier en daar lig die missluier sodat sy ’n glimp van die inheemse bos kry. Die viertrek klim moedig teen heuwels uit, kruie dan weer by afdraandes af.
Haar ore slaan toe en sy gaap om hulle oop te kry.
“Jammer jy vind my geselskap so vervelig,” sê hy droog. “Sit vir ons musiek op, toe. Kyk in daardie gleuf aan die binnekant van jou deur.”
Die swart sakkie wat sy raakvat, staan boepens van die CD’s. Sy rits dit oop. “Wat wil jy hoor?”
“Kies iets waarvan jy hou.”
Iets waarvan sy hou? Makliker gesê as gedaan. Sy blaai deur die opsies. Afrikaanse sokkietreffers? Pitbull? Eminem? Nee, nee, en nogmaals néé.
“Waar’s jóú nuwe CD?” vra sy. Dit moet ’n verbetering wees op die res van sy versameling.
“Ha-ha-ha.” G’n beduidenis van humor in sy stem nie.
Wat is dit veronderstel om te beteken? Sy kan sweer hy het gesê dis op die rakke.
“Een van jou voriges, dan?” Vir haar sal dit in ieder geval splinternuut wees. Gits, haar onkunde oor sy musiek kan ’n verleentheid raak. Netnou vra mense haar daaroor uit – sy ís veronderstel om sy meisie te wees.
“Ek luister nie na my eie CD’s nie.”
“Hoekom nie?”
“Want dis werk, dis hoekom.” Hy gluur na die vragmotor voor hulle. Sy kan sien hy jeuk om dit verby te steek, maar wil die risiko nie neem terwyl die sig so swak is nie. “En . . . ” Hy frons vir die truspieëltjie. “Ek hoor net als wat beter kon gewees het.”
Iewers het sy gelees dat hy ’n perfeksionis is. ’n Werkverslaafde ook, as sy reg onthou.
“Sing dan maar vir my,” skerts sy.
“Vergeet daarvan. Ek sing by rehearsals en shows en opnames, nêrens anders nie.”
“Nie eens in die stort nie?” Haar terglus droog summier op toe Reghardt se woorde deur haar kop flits: “Jou plek in die bed is leeg en jou vals stemmetjie in die stort stil.” ’n Vlaag naarheid spoel oor haar. Nie nou daaraan dink nie – dink eerder aan . . .
“Nie eens in die stort nie.”
Aan hóm in die stort? Voor sy kan keer, galop haar verbeelding weer onder haar verstand uit. Sy steel ’n kykie na sy hande op die stuurwiel, sy welgeskape voorarms waaroor goue haartjies gesprinkel is. Senings span soos staalkoorde onder sy bruingebrande vel. Sou die res van sy bolyf so ’n fees vir die oog wees? Jip, ongetwyfeld. Sy sou wat gee om te sien hoe waterstraaltjies by sy borskas afstroom, hoe . . .
“Kry jy warm?” vra hy. “Dit ís bedompig in die kar, ek kan die temperatuur afstel?”
Wat? O hel, sy sit haar wragtag en koel waai met die CD-sakkie! “Nee, ek . . .” Sy druk die eerste die beste CD in die speler. Sy musieksmaak is dalk kwalik ’n trappie bo geraasbesoedeling, maar minstens sal dit die onderwerp verander.
Die liedjie verras haar. Die instrumentale inleiding vloei soos heuning en die manstem wat begin sing, is sag op die oor. Die lirieke is storiegedrewe, aangrypend.
Lyk nie of Hugo saamstem nie: Sy vingers trommel op die stuur asof hy nie kan wag vir die einde nie.
Sy som hom egter verkeerd op.
“Speel dit weer,” gebied hy toe die laaste note wegsterf. “En sit bietjie harder.”
Jimmel, wie de hel dink hy is hy? As sy dit nie self nog ’n keer wou hoor nie, het sy vir hom gesê om te gaan bars.
Hierdie ronde luister sy fyner na die woorde. Die verteller was sewe toe hy en sy ma na ’n dorpie met die vreemde naam “Hazard” getrek het. Vanuit die staanspoor was hy ’n swartskaap. Inwoners het hom met “prejudiced eyes” gevolg, gefluister dat hy “not right” is nie.
Elke woord – elke noot – spreek van eensaamheid. En toe ontmoet die outjie vir Mary: die eerste meisie wat verby die vooroordeel en agterdog kon kyk, wat hom verstaan het. Hulle het graag teen sonsondergang langs die rivier gaan stap, hulself uit die Nebraska-dorpie uit weggedroom.
Dis wat sy ook moes gedoen het, dink Isolde. Ná skool moes sy weggegaan het, die wêreld daar buite aangedurf het, eerder as om op haar skoolliefde se erfplaas te gaan werk.
Sy vestig haar aandag weer op die hartseer lirieke. Een oggend het die sheriff aan die deur kom klop met die nuus dat Mary verdwyn het. Sy het gaan stap en nooit weer teruggekom nie. Die verteller sweer hy het haar laas op die rivieroewer gesien – veilig, ongeskonde, maar niemand glo dit nie. ’n Duisend beskuldigende vingers wys reguit na hom, en hy moet ’n plan maak om by die rivier te kom.
Hoekom, wonder Isolde terwyl die laaste refrein speel. Wil hy selfmoord pleeg?
“Wat de donner was dit?” Hugo se woorde klief deur die stilte in die kajuit.
“Wat bedoel jy ‘wat was dit’? Dis jou CD, nie myne nie.”
“Ek het dit nog nooit in my lewe gehoor nie.”
En as hy nou só klink? Gevaarliggies flikker in haar kop. Het sy wragtig wéér met ’n beduiwelde, wispelturige mansmens deurmekaargeraak?
Is sy ’n magneet vir poepholle?
Sy druk haar skouers agtertoe. “Luister, ek weet nie wat jou probleem is nie. Ek het die CD in jou sakkie gekry. Een van jou meisies het dit waarskynlik hier vergeet.”
Sy oë verlaat die pad vlugtig en kyk haar middeldeur. Isolde gluur terug. Hy moenie dink sy gaan eerste wegkyk nie.
“Oukei,” hensop hy onverwags. “Ek glo jou.”
“Dankie.” Sy
