druk, gebeur niks. Miskien moet sy die CD uithaal en terugsit? Dan kan sy sommer vasstel wie die kunstenaar is.
Die blink oppervlak is egter skoon. “Dis ’n tuisgemaakte CD,” sê sy, “en dit lyk my hier’s net een liedjie op.”
Hugo is tjoepstil. Hy loer in die truspieëltjie en druk die flikkerlig se armpie af. Die getik werk op Isolde se senuwees.
“Is dit ons afdraai?”
Hy beduie na ’n bruin bordjie wat lyk of dit ’n paar sentimeter bokant die grond dryf. Die pale is toe onder die mis en mens kan skaars die lodge se naam uitmaak.
Toe daar oplaas ’n gaping in die aankomende verkeer kom, draai hy op die grondpad af. “Jô, ek was lanklaas so bly om van ’n grootpad af te kom.”
Dis te verstane dat hy kort van draad is na die stresvolle rit, dink sy. Of bedrieg sy haarself?
“Daar’s pynpille in die klapkassie.” Hy kantel sy kop stywerig weerskante toe en rol sy skouers. “Haal vir my twee uit, seblief?”
“Ek kan verder bestuur. Jy’t ’n lang dag gehad en moet nog vanaand optree ook.”
“Ek’s fine.”
“Natuurlik is jy, meneer Macho.” Sy maak die botteltjie oop en skud twee pille uit. “As jy te trots is om hulp te aanvaar, of my nie met jou kosbare Jeep vertrou nie, moet jy maar ly.”
Sy gee die pille en ’n botteltjie water aan. Hy sluk dit kop agteroor af.
“Jy dink seker ek’s ’n regte goorgat,” sê hy met ’n tikkie selfspot. “Eintlik is ek heel nice, hoor.”
“Ek’s seker jy’s ’n regte prins.”
“Is, ja.” Hy wag ’n rukkie. Toe dit duidelik word dat sy nie gaan stry óf saamstem nie, kantel hy sy kop na haar. “Hei, ek’s jammer. My dag het gesuck, maar ek weet joune was tien maal erger.” Hy vryf oor sy nek en grimas.
“Jy’s vergewe. Jy’t ver bestuur en jou nek is seer. Ek moes daarna gekyk het voor ons gery het, dan was dit nou al beter.”
“Spyt kom altyd te laat.” Hy flits sy amper-kuiltjies. So ’n blikskottel. Sy lagwekkende verhoognaam is toe nie so vergesog nie – sy sweer hy kan enigiemand met twee X-chromosome speel-speel oorreed om uit sy hand te eet.
Impulsief draai sy na hom. Sy skulp haar regterhand om sy nek. Haar vingers vind die drukpunte net onder sy skedel en vat hulle ferm vas. Hy kreun, maar sy kan voel hoe sy spiere ontspan. Hy rol sy kop agtertoe, leun in haar aanraking in.
“Moenie ophou nie.” Hy pers die asem tussen sy lippe deur. “Waar was jy die laaste twee jaar, hm?”
Is die grys lug regtig skielik helderder? As sy net behoorlik kon bykom, albei duime kon gebruik om harder te druk. Sy roteer haar bolyf so ver moontlik na sy kant. Sonder om haar regterhand van sy nek af te haal, vroetel sy met haar linkerhand tussen hul stoele tot sy haar sitplekgordel se knip raakvat.
Hugo ruk asof die klikgeluid ’n geweerknal was. “Waddehel dink jy doen jy? Maak vas!”
Haar vingers word dom. Toe sy huiwer, gryp hy die gespe uit haar hand en druk dit só ru in die gleuf dat dit haar vinger vasknyp.
“Eina!” Sy druk die kloppende vingerpunt in haar mond. “Wat’s jou probleem? Jy’t spierknoppe so groot soos gholfballe – ek wou net help.”
“Wanneer jy saam’ my ry, is jou seat belt vas.”
Sy rol haar oë. “Dis ’n grondpaadjie, nie ’n snelweg nie.”
“Beteken nie dis oukei om roekeloos te wees nie.”
“Jammer, Pa. Ek sal nie weer nie, Pa.”
Hy rem skerp. Skielik. Die Jeep se bande sleep deur die sand.
“Haai!” Skrik laat die uitroep oor haar lippe bars. “Wil jy ons albei verongeluk?”
Hy ruk die handrem op. Toe hy na haar draai, is daar ’n wit kring om sy mond. Sonder om te dink maak sy haar gordel weer los en pluk haar deur oop.
Hy vloek gedemp. Sy vingers sluit om haar arm. “Dit was . . . Wag, ek kan verduidelik.”
“Los my, ek wil uitklim.”
“Sit, magtag. Ons is in die middel van nêrens.”
Sy sluk en kyk om haar rond. Óf die mis het gelig, óf hulle het daarvoor weggery. Sy kan die bos nou duidelik sien. Nattigheid glinster teen die dik boomstamme en die reuk van klam grond hang in die lug. Die blaredak is so ruig dat dit selfs in helder sonlig skemer sal wees.
Haar bors wil-wil toetrek, en sy maak haar deur weer toe.
“Is jou vinger oukei?” Sy hand soek na hare, maar sy trek dit weg.
“Vergeet van my vinger. Kry jy ons net by die lodge, verkieslik in een stuk.” Daarvandaan sal sy wel regkom, al het sy nie ’n idee hoe nie.
Hy laat sy voorkop teen die stuur sak. “Ek het bestuur.”
Um, hallo? Hoe nou?
“Die motorongeluk waarvan ek jou vertel het?”
“O.” Sy vryf oor die skaafplek bo haar sleutelbeen waar haar veiligheidsgordel styf gepluk het.
“My pa is op slag dood. Hy het nie ’n seat belt aangehad nie.”
“Hoekom nie?”
“Want die dêm ding was stukkend, en hy was te dwars om dit te laat regmaak.”
“Wat het gebeur?” vra sy.
“Weet nie, ek kan nie veel van die ongeluk onthou nie.”
Sy gaan hom nié jammer kry nie. Sy weier volstrek, want dan moet sy hom vergewe en hom nog ’n kans gee en sy weet mos al hoe mans met mens kan mors en . . .
Dit help nie. Haar mond gaan oop en die medelye stroom uit. “Dis nie ongewoon nie. Fisieke en emosionele trauma veroorsaak dikwels geheueverlies.”
Fantasties, wil sy nie sommer sy hand vat en aanbied om sy neus vir hom te snuit nie? As sy ’n groter softie was, was sy ’n pienk malvalekker.
“Die dokters het so gesê, ja.” Hy klap die sonskerm bo sy kop ’n paar maal sonder rede oop en toe. “Die laaste wat ek onthou, is toe ons by die plaashek uitgery het. Ek het nie ’n clue wat gebeur het nie, maar ek het die bakkie omgegooi. So ’n kilo van die huis af, op die grondpad.”
Sy woordkeuse pluk aan haar ribbes. Nie “die bakkie het gerol” nie – “ek het die bakkie omgegooi”.
Vir die soveelste keer vandat sy gekwalifiseer het, is sy dankbaar haar opleiding het basiese berading ingesluit. “Jy voel skuldig,” gee sy die emosie ’n naam.
“Hoe anders? Ek het bestuur.”
“Wat’s die volgende
