maak nie ’n indruk op Saartjie nie. Sy glimlag net soet en sê weer sag: “Arme ou Apie.”
Apie gee ’n snork, dan swaai hy om en stap vinnig weg. Hy probeer om dit nie te wys nie, maar hy is nogal skrikkerig. Hy wonder wat beplan Saartjie – en natuurlik daardie vriendinne van haar ook. Hy is seker hulle voer iets in die mou. ’n Tou! Sy hande! Die gedagte aan die kombinasie van hierdie twee dinge laat hom baie ongemaklik voel.
Maar, troos Apie homself toe hy later in sy bed klim, wat hulle ook al met hom en Bennie wil doen, die meisies sal hulle twee eers moet vang – en dit gaan nie so maklik wees nie!
Lina en Gail Smith is die volgende dag baie gretig om deel te wees van die plan om Apie en Bennie ’n les te leer wat hulle nooit sal vergeet nie. Dit is ook nie moeilik om by die skool ses ander meisies te kry wat van die kans gebruik wil maak om die twee vir al hul streke terug te betaal nie.
Die meisies spreek af om almal die middag drie-uur by Saartjie-hulle se huis bymekaar te kom. Apie sal dan al weg wees om Bennie te gaan haal sodat hulle in die rivier kan gaan swem.
Alles verloop volgens plan. Toe Saartjie die middag by die huis kom, het Apie al geëet en is hy al weg na Bennie toe. Hy is nog op laerskool in Lynnekom en kom altyd voor sy suster by die huis.
Hul ma antwoord Saartjie se vraag met ’n sug: “Hulle het gaan swem. Apie sê hulle het nie huiswerk nie.”
Drie-uur ontmoet die meisies mekaar in die somerhuisie in die Baumanns se tuin. Saartjie verduidelik die hele plan sorgvuldig en almal is in hul skik. Gail Smith, die Engelssprekende meisie wat onlangs in Lynnekom kom woon en groot maats met Saartjie-hulle geword het, is die enigste een wat beswaar maak.
“Sê nou hulle skrik so groot dat hulle sommer aan hul harte doodgaan?” vra sy.
“Jy bedoel ’n hartaanval kry?” vra Saartjie glimlaggend.
Gail knik.
“Hulle sal nie. Hul harte makeer niks nie,” sê Lina.
Die ander meisies dink ook daar is nie die geringste kans dat die seuns se harte sal ingee nie.
Almal verstaan wat hulle moet doen en die tien meisies val opgewonde in die pad na die swemgat toe waar Apie en Bennie sorgeloos in die modderwater baljaar.
Die meisies stap al geselsend deur die veld, maar toe hulle by die rivier se oewer kom, sluip hulle versigtig nader. Hulle duik agter die bosse weg en kruip nader tot hulle die swemgat kan sien.
Daar lê twee bondels klere op die grasbank langs die water en twee koppe steek bo die modderige water uit. Die twee seuns is besig om mekaar met hande vol water in die gesig te bestook. Die een wat die langste kan uithou, sal die wenner wees. Hulle besef glad nie hulle word dopgehou nie.
“Haai!” skree Saartjie skielik hard.
Die seuns staak die watergeveg. Hulle kyk vinnig om na die wal en sien die meisies.
“Het julle swembroeke aan?” vra Saartjie.
“Nee! Gee pad hier!” skree Apie. “Kan julle nie sien dis ’n swemgat vir ouens nie?”
Die twee seuns trap water en beweeg al verder van die wal af weg.
“Hoe gaan ons hulle vang?” vra Anna en bloos effens. “Ons kan mos nie sit en kyk hoe hulle uitkom nie?”
“Wag hier,” sê Saartjie. Sy hardloop by die rivier se wal af, raap die twee bondels klere op en is in ’n kits weer terug by die meisies.
“Haai! Wat maak jy?!” skree Apie en Bennie feitlik gelyktydig en hulle klink nou baie benoud.
“Ons wil met julle praat,” laat Saartjie van haar hoor. “Ons hou julle klere tot julle belowe julle sal uitkom en ons by die groot wilgerboom ontmoet.”
Die boom is agter ’n bultjie en ’n mens kan nie die swemgat daarvandaan sien nie.
“Selfs al belowe hulle, wie sê hulle sal dit doen?” wil Lina weet.
“Ek dink hulle sal,” sê Saartjie. “Apie spog altyd dat hy nooit ’n belofte verbreek nie.”
In die water is Apie en Bennie intussen druk besig om hierdie nuwe verwikkeling te bespreek. Hulle kom uiteindelik tot ’n besluit en Apie skree: “Ons klim nie uit nie. Ons belowe niks. As julle soos ’n klomp pampoene daar wil staan, moet julle maar. Dis lekker koel hier in die water.”
“Kom ons sit, mense,” sê Saartjie laggend vir haar vriendinne. “Hulle sal vinnig van plan verander. Hulle kan nie eers behoorlik swem met ons hier nie!”
Saartjie is heeltemal reg. Terwyl die meisies daar sit, moet die seuns watertrap sodat net hul koppe bo die water uitsteek.
Dis nie lank nie, of dit begin ook koel word, want ’n groot wolk skuif voor die son in. Die meisies kan sien die seuns sit weer koppe bymekaar en dan skree Apie: “Kan julle my hoor?”
“Natuurlik!” skree Saartjie terug. “Ons is nie doof nie!”
“Hoekom wil julle met ons praat?” wil Apie weet.
“Julle weet goed!” skree Saartjie terug. “Dink maar net aan gister!”
Apie en Bennie hoef dit nie eers te doen nie. Hulle weet goed die meisies is daar om met hulle af te reken omdat hulle Saartjie laat val het – en ook oor al die ander dinge wat hulle al aangevang het. Hulle sien juis vir Mathilda ook daar. Sy weet seker dit was hulle wat nou die dag haar fiets se bande afgeblaas het.
Bennie erken aan Apie dat hy nie meer baie langer kan watertrap nie. Dit voel vir hom of hy enige oomblik ’n kramp gaan kry en die meisies sit so gemaklik daar op die wal asof hulle nooit gaan padgee nie.
Die seuns besluit om die stryd gewonne te gee. Apie het voorgestel dat hulle eers woord hou en dan probeer ontsnap …
“Orraait!” skree Apie.
“Orraait wat?” wil Saartjie weet.
“Gee ons klere en gaan wag by die wilgerboom. Ons sal julle daar kry.”
“Belowe jy?”
“Ek belowe, ja.” Apie probeer om selfs in die water ’n kruis oor sy hart te maak.
“En jy, Bennie?” skree Saartjie.
“Ek belowe ook,” skree Bennie en hy klink skoon uitasem.
Saartjie hardloop met die klere by die wal af en gooi dit op die gras neer. Apie en Bennie trap water en beweeg nog verder van die wal af weg.
Die meisies loop laggend na die wilgerboom toe. Lina dink hulle moet die seuns dadelik omsingel wanneer hulle opdaag.
“Ja-nee,” sê Saartjie. “Ek ken vir Apie. Hy is ’n klein kansvatter. Hy sal woord hou en hiernatoe kom, maar sodra ons ’n paar woorde gepraat het, sal hy voel hy het sy belofte nagekom en dan sal hulle probeer weghardloop.”
Terwyl
