en goete, en buig en waai vir mense waar daar niemand is wat jou kan sien nie!”
Saartjie glimlag. Sy moes nogal snaaks gelyk het.
“Ek sal julle sê wat ek gedoen het,” sê sy. “Ek het geloop en droom ek is ’n beroemde tennisspeler wat die een kampioenskap na die ander wen – oorsee natuurlik. En toe ek terug Suid-Afrika toe kom, staan daar duisende mense langs die strate en klap vir my hande. Toe knik ek so met my kop en waai vir hulle. Hierdie laaste lae buiging was toe ek aan die president voorgestel is.”
Saartjie se oë vonkel. Apie en Bennie kyk haar verstom aan. Hulle dink nou nog meer sy is effens getik.
“Jy moet na ’n kopdokter toe gaan,” sê haar boetie, en sy maat knik met sy kop om te wys hy stem volkome saam.
“Hoekom?” vra Saartjie.
“Sodat hy jou kop kan dokter.”
“Moenie simpel wees nie,” sê Saartjie en stap aan. Sy het nie tyd om met sulke swape te staan en ginnegaap nie.
Hulle stap saam met haar.
“Dis nie ons wat simpel is nie,” sê Apie. “Dis jý. Dís hoekom jy na ’n kopdokter toe moet gaan.”
Saartjie antwoord nie. Sy stap net aan.
Die seuns loop saam en gesels laggend oor haar wat dink sy is ’n tennisster.
“Ek’t nog nooit in my lewe gehoor van iemand wat soveel nonsens kan praat nie,” sê Apie. Bennie knik sy kop en sê: “Ja-nee, ek ook nie.”
“Wie het julle twee genooi om saam met my te loop?” vra Saartjie vies.
“Ons kan stap waar ons wil!” Apie maak sisgeluide deur die opening waar sy twee voortande moes gewees het. “Dis ’n vry land, is dit nie?”
Saartjie is tog nie lus om met hierdie twee te stry nie. Sy ignoreer hulle eerder heeltemal en stap net aan.
Die seuns word later moeg om so aanhoudend te praat en raak vies omdat Saartjie hulle nie antwoord nie.
Dan doen hulle iets wat hulle liewer nie moes gedoen het nie!
Apie stap aan Saartjie se een kant en Bennie aan haar ander kant, effens agter haar. Apie beduie agter Saartjie se rug vir Bennie na haar voete. Hy maak ’n swaaibeweging met sy hand. Dit is duidelik dat hy sy suster wil pootjie – en dan moet hulle twee nael!
Saartjie loop en wonder wat van die moderne jeug gaan word. Sy vertel hulle van haar drome en hulle dink sy praat nonsens! Hulle het absoluut geen verbeelding nie. Dís die moeilikheid met vandag se jong kinders.
Sy het pas tot hierdie filosofiese gevolgtrekking gekom, toe Apie skielik afbuk. Hy klap Saartjie se een been vas teen die ander een en sy struikel. Gelukkig val sy nie heeltemal nie. Maar dan besluit Bennie hy moet ook hand bysit en gee haar ’n stamp – en daar lê Saartjie op die sypaadjie!
Die twee seuns lag lekker soos wat hulle weghardloop.
Apie gil oor sy skouer: “Buig en waai nou vir die mense!”
Bennie skree: “En moenie van die president vergeet nie!”
Saartjie sit plat op die sypaadjie. Haar oë vlam. Sy is woedend kwaad. Sy byt op haar onderlip en vee met die agterkant van haar hand die krul van haar voorkop af weg.
“Wag maar,” sê sy sag, “hiervoor gaan julle boet!”
Saartjie kom kreunend regop. Sy het deksels hard geval. Sy begin haar net afstof toe sy Muggie se piepstemmetjie hoor. “Wat het met jou gebeur?”
“Ek het geval.”
“Hoekom?” wil Muggie weet.
“Omdat daai twee my gepootjie en omgestamp het. Maar hulle gaan nog jammer wees hieroor!”
“Maar hoekom het hulle dit gedoen?”
Saartjie is nie lus vir Muggie se gekarring nie.
“Sommer,” sê sy kortaf.
“Hoekom sommer?”
“Sommer sommer. Waar’s Anna?”
“Sy sit hier in die tuin en lees.”
Muggie staan oor die heining met Saartjie en praat. Die gepootjiery het reg voor Anna-hulle se huis gebeur.
Saartjie loop effens mank na die hekkie toe. Sy stap reguit na die groot boom in die tuin waar Anna altyd sit.
“Haai,” sê Anna toe sy haar vriendin gewaar.
“Haai jouself,” groet Saartjie terug en kom kreunend langs haar op die tuinbank sit.
“Wat makeer?” vra Anna. “Jy klink soos ’n ou mens van tagtig.”
“Ek het geval – hard geval – maar ons sal sien wat ons sal sien!”
Saartjie vertel vir Anna hoe Apie haar gepootjie en Bennie haar omgestamp het. Anna se oë vlam nou ook kwaai.
“Jy weet,” sê sy, “ek dink dis tyd dat ons daai twee ’n les leer!”
“Ja, en ’n goeie een daarby. Maar wat kan ons doen? Dit moet ’n les wees wat hulle nooit in hul lewe weer sal vergeet nie. Hulle is deesdae glad te astrant.”
Anna kyk na die speurroman in haar hand. Skielik straal haar gesig van vreugde.
“Ek het ’n plan!” sê sy opgewonde. “Dis iets wat ek hier in die boek gelees het. Ek sê vir jou, Apie en Bennie gaan só skrik en later só bang wees dat hulle enigiets sal belowe om los te kom. Hulle sal hierna heeltemal uit ons pad bly en nie gou weer vir ons probleme gee nie!”
Anna verduidelik opgewonde wat haar plan is. Saartjie luister aandagtig. Toe Anna klaar is, glimlag Saartjie breed en haar oë vonkel. Sy dink dis ’n uitstekende plan en dit sal definitief help om die twee knapies goed op hul plek te sit.
“Ons moet net ’n klomp meisies bymekaar kry,” sê Saartjie. “Dan sit ons vir ’n lang tyd net so in ’n kring om hulle sonder om ’n enkele woord te praat. Ons moet net so kyk … en kyk … en kyk … en kyk …”
Saartjie grinnik al klaar by die gedagte daaraan.
“En dan kom die verhoor en ons sluit hulle toe,” sê Anna met groot genot.
“Miskien is hulle teen daardie tyd al só bang dat dit nie eers nodig sal wees om daarmee aan te gaan nie,” sê Saartjie.
Hierdie toesluitery bekommer haar so effens. Sê nou net daar gaan iets verkeerd en die twee outjies word siek of histeries? Gonna! Sy wil liewer nie eers aan so iets dink nie! Haar ma sal haar beslis afslag. Maar Saartjie hou van die bangmaak-gedeelte van die plan – dis nou propperlies bangmaak, soos Apie sal sê.
Die plan wat Anna uit die boek gekry het, is baie eenvoudig. Hulle
