style="font-size:15px;"> Lynnekom se jongklomp wag geduldig. Hulle sien die spookhuis in die verte in die bleek maanlig. Alles lyk vreeslik verlate en daar kruip kort-kort ’n yskoue rilling langs die kinders se ruggrate op. Die wind waai so effens en skuur die ou bloekombome se takke krakerig teen mekaar.
Galpil en sy twee vriende, Gert en Piet, daag eerste op. Die kinders maal om hom.
“Hoe voel jy, Galpil?”
“Is jy bang?”
“Ek het gehoor as ’n spook jou klap, bly die merk daar sit tot jy eendag doodgaan!”
“Het jy jou atletiekskoene saamgebring om vinnig te kan weghol?”
Galpil steur hom nie aan al die vrae en aanmerkings nie. Hy kyk vinnig na ’n groep meisies wat eenkant staan, maar hy gewaar nog nie vir Saartjie nie. Hy kry skielik hoop. Sal dit nie wonderlik wees as sy nie opdaag nie? Dan hoef hy mos nie by die spookhuis in te gaan nie!
Hy voel nou soveel beter dat hy sy bors uitstoot en trots sê: “Ek is nie ’n perd wat vir ’n spook skrik nie!”
Die seuns juig Galpil hard toe. Die meisies maak net uitjou-geluide
Galpil se optimisme is egter van korte duur, want dan sien hy vir Saartjie, Anna en Lina aangestap kom.
Die meisies klap hande vir Saartjie.
“En toe, Galpil?” sê sy vriendelik. “Hoe voel jy?”
“So goed soos altyd,” mompel hy. “Hoe anders moet ek voel?”
“Bang vir die spook of spoke!” sê Saartjie tartend.
“Nie ek nie! Maar ek wed jou jý’s bang!”
“Nooit nie!” sê Saartjie selfversekerd.
Dis vir die ander kinders al asof Galpil se stem effens bewe. Saartjie klink baie meer oortuigend.
“Hier is die sakdoek wat ek in die huis gaan neersit,” sê Saartjie. “Wil jy hom sien?”
Galpil kyk na Gert en Piet, dan sê hy: “Nee, hoekom sal ek die ding wil sien?”
Maar hy stamp Gert in die ribbes en sê hees: “Toe nou!”
“Ek wil graag die sakdoek sien,” brom Gert.
Saartjie gee dit laggend vir hom. Dit is duidelik dat Galpil, Gert en Piet vanmiddag afgespreek het om die sakdoek goed te bekyk, want miskien is dit nie dieselfde een wat Galpil moet gaan haal nie. Hulle het daaraan gedink dat Saartjie hulle miskien ’n streep kan trek.
Hulle ondersoek die sakdoek behoorlik en gaan dan nog ’n stappie verder. Gert bind sy Switserse knipmes in die sakdoek toe. Daar is nie nog so ’n mes in Lynnekom nie. Wanneer Galpil die sakdoek gaan haal, moet die knipmes nog daarin toegedraai wees – dan sal almal weet dit is dieselfde sakdoek.
Die kinders is almal tevrede met hierdie reëling. Saartjie dink daaraan dat as sy gekul het deur haar sakdoek vanmiddag daar binne te los, dit tog nie sou gehelp het nie. Sy is bly sy het besluit om nie te kroek nie.
Alles is gereed. Saartjie het die sakdoek met die toegedraaide knipmes in haar hand.
Sy sê laggend: “Ouens, ek skrik nie vir spoke nie. Ek sal by die huis ingaan, met die trap op loop en die sakdoek dan mooi netjies op die eerste slaapkamer se vloer neersit. Dan kom ek terug en ons kyk hoeveel moed dié perd hier langs my het!” Die kinders lag heerlik vir Saartjie wat Galpil so goed na-aap.
Almal stap saam na die ou huis toe. Op ’n grasbultjie omtrent vyftien tree van die verwaarloosde plek af gaan almal sit. Die huis lyk twee keer so geheimsinnig en spookagtig in die flou maanlig, en die somber stilte op die erf laat die kinders ril. Hulle gaan niks verder nie en sit gereed om te laat vat as daar miskien iets vreemds gebeur.
Saartjie waai ewe opgewek vir hulle tot siens en stap dan aan.
“Alles van die beste!”
“Kophou!”
“Koes vir die spoke!”
Saartjie loop laggend alleen verder deur die veld.
“Moenie oor my bekommerd wees nie!” skree sy oor haar skouer terug.
Saartjie stap reguit na die donker skaduwees van die bloekombome wat nou gevaarlik heen en weer swaai in die wind. Die kinders hou haar met groot oë dop. Meer as een dink sy wat Saartjie is, is die dapperste meisie wat hulle ken.
Net een keer wonder Saartjie – sê nou daar is regtig spoke iewers in die groot ou huis? Sy wil liewer nie eers aan so iets dink nie! Oe, maar sê nou oom Tom en tannie Lottie is eintlik ook spoke wat haar ’n streep getrek het sodat hulle haar vanaand kan vang?
Saartjie voel ’n ysige krieweling langs haar ruggraat opkruip. Sy moet nou ophou om sulke nonsens te loop en dink. Dis die wind wat so woes deur die bome waai wat haar senuwees op hol het. Daar is niks om voor bang te wees nie. Arme Galpil is mos die een wat hom vanaand boeglam gaan skrik.
Saartjie begin fluit. Die wind dra die wysie tot by die wagtende kinders: “Die een ou spook was vet en die ander ou spook was maer …”
3
Pret by die spookhuis
Saartjie stap vinnig onder die boomtakke wat so woes rondswaai deur na die verlate ou huis in die maanlig.
Sy loop versigtig om na die agterdeur toe. Sy is nie meer bang nie, want sy ken mos die pad deur die kombuis na die kamer wat oom Tom en tannie Lottie gebruik. By die agterdeur wat nou so krakend heen en weer in die wind swaai, aarsel sy ’n oomblik. Dit help tog nie om te klop nie, want die oom-hulle sal dit nooit hoor nie – en buitendien verwag hulle haar mos.
Saartjie stap moedig deur die kombuis en met die donker gang af na die trap toe. Dis amper of die ou huis kort-kort kreun onder die wind se woeste aanvalle. Sy dink skielik aan Apie se woorde net voor sy daar by die klomp weg is: “Dis ’n nag vir spoke!”
By die boonste trap tree Saartjie versigtig oor die plek waar sy vanmiddag ’n gat in die vloer getrap het. Sy gaan staan ’n oomblik doodstil en luister. Nêrens in die hele huis hoor sy ’n enkele geluid nie, behalwe die deure en vensters wat kraak as die wind so daaraan ruk.
Onder die oom-hulle se kamerdeur sien Saartjie ’n dowwe ligskynsel. Sy slaak ’n sug van verligting. Sy het lelik benoud begin word toe alles so doodstil is.
“Oom Tom! Tannie Lottie!” roep Saartjie.
Die deur gaan oop en die oom verskyn met ’n lantern in sy hand.
“Kom binne,” sê hy vriendelik.
Tannie Lottie groet ook vriendelik en dit lyk of die twee oumense bly is om weer jong geselskap te hê.
“Ons het gedink jy het miskien besluit
