Sy trek in rekordtyd aan, darem iets beters as ’n sweetpak. Borsel haar hare tot dit blink en bind dit in ’n vrolike poniestert. Haar tekkies bly lê en sy trek sandale aan met ’n effense hak. Toe sy lipstiffie aansit, beskou sy haar beeld in die spieël. Vir wie is die optof en splinternuwe rok wat sy vir ’n spesiale geleentheid gekoop het? Bedoel om haar befoeterde toekomstige swaer mee sag te maak?
Clio trek vir haarself skewemond. Sy gooi die lipstiffie neer en los die botteltjie parfuum in haar handsak. Vir Júrg? wonder sy vies. Hy sal nie eens oplet as sy ’n goiingsak aanhet nie – net sê sy lyk “goed” en tel hoeveel wulpse rolle ónder die sak weggesteek is.
Haar goeie voornemens van gisteraand is vergete. Dis hý wat verskoning moet vra, nie sy nie. Hý wat vergeet het om haar op die lughawe te kry, en haar onder die indruk gebring het dat Talien plaas toe is. Hý wat haar kat verdrink en haar verjaarsdagpartytjie verongeluk het.
“Dis vir Arnold wat ek mooi wil lyk,” sê sy hardop. “Hy gaan vandag sy oë oopmaak.”
Dit laat haar beter voel, en sy stap met meer selfvertroue die gang af.
Die kombuis was altyd die hartklop van Vuurfontein: vol bedrywigheid, geselskap en geure. Maar toe Clio daar instap, is dit verlate. Die koolstoof is koud, die wasbak klinies skoon en nie ’n bord of koppie in sig nie.
Sy stap by die agterdeur uit. Al teken van lewe is ’n heuningkleurige rifrug wat haar stertswaaiend verwelkom.
“Is jy die eienaar van daardie mooi blafstem?” vra sy en vryf sy ore. “Waar’s jou baas, ou grote?”
Hy weet nie.
Sy pluk ’n pietersielietakkie in die kruietuin en gaan soek of Jurg in die skuur is. Die skuur lyk kleiner as die prentjie in haar gedagtes, asof ’n stuk daarvan weg is. Jurg is nie daar nie, en daar’s ook geen teken dat hy in die skuur geslaap het nie. Seker by een van sy ritse nooiens gaan inkruip vir die nag, dink sy sinies.
“Ghroeff!” waarsku die rifrug en wys met sy neus na die pad se kant toe.
Sy hoor ook ’n voertuig se dreuning en sien ’n wit bakkie aankom. “Is dit jou baas?”
Sy stert swaai instemmend heen en weer.
“Dis ’n mooi tyd om hier aan te kom,” brom sy. “Het hy nie koeie en ’n melkery om na om te sien nie? Of kon hy hom nie uit sy geliefde se arms losskeur nie?”
Jurg trek onder ’n boom in, klim uit en knik kortaf in Clio se rigting. “Naand.”
Sy bedwing haarself. “Ek het verslaap.”
“Ek sien so. Voel jy nou beter?”
Wat bedoel hy met “beter”?
“Ek het gisteraand niks makeer nie, ek was net moeg.”
Hy koers in die rigting van die agterdeur. In die verbygaan haal hy ’n selfoon uit sy sak en oorhandig dit aan haar. “Arnold s’n. Ek het dit opgetel, ’n entjie weg van die plek waar ons hom gekry het. Gedink jy sal dit miskien wil bêre.”
Clio sluk aan die knop in haar keel. Omdat dit ’n stukkie van Arnold is? Of omdat Jurg die moeite gedoen het om die foon te gaan soek? Sy rek haar treë agter hom aan.
“Dankie.”
“Plesier.”
In die kombuis haal hy bekers uit ’n kas en skakel die ketel aan. “Wil jy koffie hê?”
“Asseblief. Kan ek help?”
Hy lig sy wenkbroue. “Waarmee?”
“Om te … Met die koffie,” stamel sy.
“Dankie, ek is heeltemal in staat om sonder hulp twee koppies koffie te maak.”
Heel duidelik nog befoeterd oor gisteraand … Moet sy verskoning vra, of gaan dit lyk of sy toenadering soek? Sy het ook haar trots … Dis beter om die saak daar te laat, voor dit weer op ’n argument uitloop.
Hy sit haar beker op die skoongeskropte geelhouttafel neer, saam met suiker, melk en ’n blik beskuit. “Ek het die hospitaal gebel en met die dagsuster gepraat. Arnold het ’n rustige nag gehad.”
Haar hart gaan in ’n teleurgestelde bondeltjie lê. “Net dit?”
“En sy bloeddruk en hartklop is stabiel.”
“Niks verder nie?”
Jurg raak vasgevang in die twee viooltjie-oë wat pleitend in syne staar. Hy kyk anderpad en sy stem is onverwags grof. “Dis nog te gou. Gee hom tyd. Hy sal bykom.”
Clio knik, bang as sy praat, begin sy weer huil. Sy weet nie wat dit met haar is nie, sy is nugter en prakties – nie die tranerige soort nie. Is dit oor Arnold en al die kleintyd-herinneringe, of omdat sy nog vlugvoos is? Sy neem ’n groot sluk koffie.
“Jou ma en Aloma het gebel,” lig hy haar in. “Om te hoor hoe dit met Arnold gaan. Ek het gesê jy sal meer weet ná ons by die hospitaal was. As jy reg is, kan ons ry.”
Nie heeltemal so aaklig soos sy gedink het nie …
“Ek sal eers gou die bekers uitspoel,” bied sy aan, as boetedoening.
“Los, Betta kom later in.”
Sy gaan haal haar handsak in die kamer en volg hom buitetoe.
Sy het gehoop hulle ry met die bakkie, siende dat dit buite staan. Maar hy verkies die Porsche. Seker nog ’n nuwe speelding …
Karretjies en lorrietjies toe hy klein was, was nie vir Jurg genoeg nie. Hy wou die ware Jakob hê. Talien vertel hy kon skaars loop, toe klouter hy al op ’n trekker en ’n dorsmasjien. Hy wou nooit agter sit wanneer hulle met die motor ry nie, maar op sy pa se skoot, by die stuurwiel, want hy wou help “dlyf ”. En dié kon hy doen, nog voor hy behoorlik ’n “r” kon sê. Op laerskool reeds, al kon sy voete skaars die pedale bykom, was hy ’n beter bestuurder as sy ouboet.
Clio het altyd gedink Jurg is windmakerig om met Talien se motor of een van die plaasvoertuie rond te ry. En altyd te vinnig – die bande laat tol met die wegtrek, om die meisies te beïndruk. Maar hy verras haar. Of dalk is sy nie die moeite werd om te beïndruk nie … By ’n verkeerslig in die buitewyke van Bela-Bela hou ’n opgewarmde BMW met twee brekers in langs hulle stil. Hulle laat die enjin ’n paar keer brul, terwyl rookwolke by die dubbele uitlaatpyp uitstoot. Die boodskap is duidelik: hulle daag die Porsche uit.
Jurg kyk nie na hulle nie. Sy hande is rustig op die stuurwiel, net sy vingers trommel ritmies terwyl hy wag dat die lig groen word. Clio wag gespanne, voorbereid om teen die rugleuning gegooi te word wanneer die sportmotor uit sy spore wegspring en rubber brand.
Maar Jurg verstom haar. Hy laat toe dat die Bee-Em vir hom ’n agterbuffer wys. Dan trek hy ewe bedaard weg, asof dit ’n Sondagoggend is op pad kerk toe. Toe hy sy kop draai en na haar kyk, sien sy die vonkeling in sy oë. Sy het altyd gedink hulle is liggrys, soos Arnold s’n. Maar in die son wat deur die voorruit skyn, blink sy oë silwer.
’n Blink silwer, vol tergduiweltjies.
