u –”
“Ja,” praat hy haar vrese dood. “Die natuur het vir die liggaam verdedigingsmeganismes gegee om skade te herstel. Een daarvan is slaap.”
Sy kyk hom stomgeslaan aan.
“Arnold slaap. Baie diep en baie vas. En as hy wakker word, sal hy jou ken.”
Die koma is besig om te lig … Sy wil tegelyk lag en huil.
Dokter Strachan du haar saggies in die rigting van die swaaideure. “Gaan na Arnold toe. Moenie eise aan hom stel nie, wees net geduldig. Wees net daar vir hom as hy jou nodig het.”
“Ek sal, dis hoekom ek hier is.”
Jurg trek vir Clio ’n stoel reg, maar sy loop verby na die koppenent van die bed, waar sy nader aan Arnold voel. Gisteraand was sy in ’n toestand van skok, en ontwrig deur Jurg se teenwoordigheid. Nou egter is sy kalmer, objektief en meer oplettend.
Sy kyk lank en aandagtig na Arnold se gesig, verby die suurstofpypie voor sy neus en die beserings aan sy kop, met hier en daar nog die oorblyfsels van droë bloed. Sy was reg netnou: daar is ’n gesonder tint in sy wange.
Maar haar oë bly dwaal oor die res van sy gesig, op soek na bekende gelaatstrekke. Sy neus, sy ken en sy mond … selfs sy wenkbroue en voorkop en haarlyn. Trekke wat bekend lyk, soos sy dit onthou het. Maar hy bly vreemd. Anders en onnatuurlik. Nie soos hý nie … Nie soos die prentjie wat sy in haar gedagtes gehad het nie. As hy haar op die lughawe kom ontmoet het, sou sy hom nie dadelik herken het nie.
Jurg raai wat haar hinder. Dis nie net die beserings en die bloedmerkies nie. Sy kyk nie daarna nie, net na Arnold se gesig, en hy kan sien hoe die spanning in haar oplaai. Sonder om iets te sê, leun hy oor en trek die laai van die bedkassie oop. Hy haal sy broer se swartraambril uit en gee dit vir haar aan.
Oplaas iets wat bekend is … Clio staar daarna soos na ’n kosbare kleinood. Sy steek haar hand uit om die bril te neem, maar ruk onwillekeurig weg toe haar hand per ongeluk aan Jurg s’n raak. Haar reaksie is onverwags, maar Jurg se reflekse is vinnig en hy gryp na die bril – net betyds om dit te vang voor dit op die vloer val en dalk breek.
Van ontsteltenis druk Clio albei hande teen haar mond. Die blonde poniestert swaai heen en weer soos sy heftig haar kop skud.
“My fout,” sê Jurg gerusstellend.
Wat het haar makeer? Is sy onnosel? Haar oë is groot bokant haar wydgespreide vingers. “Dit was ek. Ek is jammer …”
“Toemaar, alles reg. Daar was nie skade nie.”
Clio antwoord nie, laat net haar kop sak terwyl hy die bril bêre en die laai toestoot. Sy moet haar regruk – op Arnold fokus, nie op sy broer nie. Arnold is haar eerste prioriteit, en die dokter het gesê hy gaan haar nodig hê. Sy kan nie elke keer as Jurg naby kom of per ongeluk aan haar raak so onsinnig reageer nie. Tot dusver kon sy die woelinge in haar binneste verberg, maar as sy só aangaan, sal hy agterkom watter uitwerking hy op haar het.
En nie net hy nie, Arnold sal ook agterkom. Dit mag nie! Dit sal Arnold breek as hy moet uitvind.
Jurg kon altyd net sy vingers klap, dan staan die meisies tou om saam met hom gesien te word. Al een wat nie soos ’n ryp pruim in sy skoot geval het nie, was die buurmeisie op Goederust. Dié was nie verblind deur sy voorkoms en gewildheid nie. Sy was immuun teen hom. Meer as dit: sy het ’n diepgewortelde weersin in hom gehad.
Arnold het nooit openlik erken dat daar wedywering tussen hom en Jurg was nie, nooit gewys dat hy afgunstig op Jurg was nie. Maar sy kon dit onbewustelik aanvoel, en sy het hom jammer gekry.
Sy was dankbaar dat sy iets aan Arnold kon bied om vir die seerkry te vergoed. Al was dit net die lojaliteit en vriendskap van die bure se snipperige dogter, was dit iets wat eksklusief sýne was, wat sy broer nie van hom kon wegneem nie. Hoe kan sy ooit toelaat dat hy uitvind sy was nié immuun nie? Dat daar ’n kraak in haar mondering is en dat sy ook geswig het?
Nóóit! Nie in ’n duisend jaar nie. Nie in tienduisend jaar kan sy Arnold so diep seermaak en in die rug steek nie. Sy sal nie met haarself kan saamleef nie.
Talien hou Clio met ’n bekommerde frons dop. Sy ken die kind van kleins af – sy was op Vuurfontein soos ’n dogter in die huis. Dis duidelik dat iets met Clio skort, iets wat met meer as Arnold se ongeluk te maak het. Eerder met Jurg? wonder sy onrustig.
Die twee was altyd soos kruit en vuurhoutjies by mekaar – reg om enige oomblik te ontplof. Dit was destyds, as kinders. Nou is hulle groot. Hulle moes die haretrekkery al ontgroei het. Maar dis steeds daar, sluimerend onder die oppervlak. Nou egter is dit iets dieper en groter, iets wat sy nie herken nie. Wat haar angstig maak omdat sy nie weet hoe om dié onding te hanteer nie.
Die onderonsie netnou was nie Jurg se skuld nie. Hy het dit goed bedoel. Clio moes nie weggeruk het nie. Hoekom het sy nie die bril geneem en dit voor Arnold se gesig gehou nie? Hy is erg bysiende, en sy ken hom nie sonder die bril nie. Dís wat haar ontstel het: omdat hy daarsonder vir haar soos ’n vreemdeling lyk. Jurg wou help, en sy kan nie verstaan waarom Clio so oorhoeks gereageer het nie.
Clio vermy Talien se ondersoekende blik. Sy reik uit en raak aan Arnold se hare. Dit voel skoon en sag, soos sy dit onthou. Sy vee oor sy kuif wat op sy voorkop lê. Dit ís hy, die ou Arnold wat sy so goed geken het, vertel sy haarself oor en oor.
Haar binneste is ’n maalkolk van stuwende emosies. Sy stry teen die begeerte om weg te vlug; dwing haarself om sy hand wat op die ligblou deken lê in hare toe te vou. Eers dan het sy die moed om haar kop op te lig en Talien in die oë te kyk. Haar mond trek in ’n bewerige glimlag. Dit was nie so moeilik nie, was dit? Sy sal dit weer regkry …
Talien se glimlag is bemoedigend. Miskien was dit net haar verbeelding. Niks het verander nie. Clio is lief vir Arnold en sal hom nie seermaak nie. Sy het net ’n bietjie ontuis gevoel, dis al.
Talien glo daaraan om geen molshoop toe te laat om ’n Kilimandjaro te word nie. “Hou die bril oor Arnold se gesig,” por sy Clio aan.
Clio kyk na Jurg, maar sy gesig is uitdrukkingloos. Hy wend geen poging aan om die laai weer oop te trek nie.
“Gee dit vir haar, Jurgens,” beveel Talien. Jurg skud sy kop, draai om en stap uit.
Talien kyk hom fronsend agterna, kyk dan vraend na Clio. Maar dié weet ook nie wat met hom aangaan nie en haal haar skouers op.
“Tjik! Julle jongmense darem!” klik Talien ergerlik met haar tong, leun oor en haal Arnold se bril uit die bedkassie se laai.
Hierdie keer het Clio nie ’n probleem daarmee nie. Sy los Arnold se hand en vou die bril oop. Dan hou sy die bril voor Arnold se gesig en draai haar kop skeef om die effek te bekyk.
Jurg was reg: dit maak die wêreld se verskil. Arnold se gesig is skielik nie meer kaal en sonder wangbene nie, en deur die dik lense is sy oë weer groot en rond, met lang wimpers, soos Clio hulle geken het. Arnold is skielik weer Árnold. Haar maat en haar ouboet, haar vriend en geesgenoot … Die trane biggel oor Clio se wange, drup op die laken en maak donkerblou kolletjies op die deken.
Die dagsuster loer verskonend om die kosyn. “Die pasiënt moet rus. Julle kan môre weer ’n rukkie inloer.”
6
Buite
