’n mansmens. Sondig en onbybels mooi.
“Jou ma sê dit sneeu in Calgary,” merk hy op. Die weer is ’n veilige en neutrale onderwerp …
“Dis nou winter in Kanada. Ysig. Dis nie koue soos julle in Suid-Afrika dit ken nie. Dit trek in jou gebeente in, in jou murg en ingewande in, waar truie en jasse jou nie kan warm maak nie. Jou bloed vries as jy dit buite waag, en jy verander in ’n gletser.”
“Geen wonder julle kan nie rugby speel nie,” spot hy.
Sy ruk haar op. “Net die mans. Ons vrouespan het in die afgelope Wêreldbekertoernooi Suid-Afrika se vrouespan geklop. Ongelukkig het hulle in die volgende ronde uitgeval en nie die finaal gehaal nie.”
“Ek het hoeka gedink die Kanadese mans is koudbloedig,” skimp Jurg en bekyk haar waarderend op en af. “In teenstelling met Kanadese vroumense. Dié is tops. A-span.”
“Ek speel nie rugby nie,” antwoord sy snipperig.
“Vir wie het jy geskree toe die Springbokke teen Kanada gespeel het?” toets hy haar.
Clio wens hy het nie gevra nie. Haar hart wou breek toe die groen-en-goud op die TV-skerm verskyn het. Hulle was ’n groep ekspats wat by ’n sportkroeg byeengekom het om die toets te kyk en gees te vang. Maar dit was te hartseer. Die vroue het openlik gehuil en selfs ’n paar van die mans het met rooi oë gesit. Hulle het ’n Suid-Afrikaanse vlag rondgeswaai, “Shosholoza” gesing en biltong geëet. Dit was nie ’n kwessie vir wie hulle geskree het nie.
Jurg lees die weemoed op haar gesig. “Sal jy ooit permanent terugkom Suid-Afrika toe?”
“Dit hang af …” skerm sy.
Waarvan? wil hy vra. Of my broer jou vra om te trou? Dis waarvoor jy gekom het, dan nie?
Jurg vra nie verder uit nie. Hulle sit met hul eie gedagtes totdat hy by die hospitaalterrein indraai.
Sy skarrel uit voor hy kan kom help. “Het jy die biltong onthou?”
Hy knik. “En sjokolade vir Talien. Sy gaan deur ’n stresvolle tyd.”
’n Ander saalsuster is aan diens, een wat Jurg blykbaar ken. Sy glimlag vriendelik. “Dokter Strachan is op die oomblik by jou broer, maar hy sal nie lank wees nie. Julle kan intussen in die wagkamer wag, saam met jou tante.”
Die wagkamer is oorkant intensiewesorg. Deur ’n gleuf tussen die swaaideure kan Clio skramsweg Arnold se bed uitmaak. Hy lê steeds op sy rug, roerloos en gekoppel aan ’n drup. Maar sy kan sien sy gesig het meer kleur.
Dis al waarvoor daar kans is. Dan is Talien by om Clio in haar arms toe te vou en teen haar ruim boesem vas te hou.
“My kind, my kind …” sukkel sy dit uit. “Dit moes so anders gewees het. Arnold het so uitgesien na jou koms, hy het die dae getel. En nou die ongeluk …”
Talien was altyd ’n inspirasie, ’n toring van krag vir almal. Clio hou haar styf vas en sê met vaste oortuiging: “Hy sal gesond word, Talien. Arnold is ’n vegter. Hy gaan bykom, gaan weer perdry en skilder.”
Talien ruk haar reg. “Natuurlik! Hy lyk klaar beter as gister hierdie tyd. Toe het ek gedink ons gaan hom verloor …”
Sy hou Clio ’n armlengte weg en kyk speurend af in haar gesig. “Maar hoe lyk jy so ’n verlepte ou dermpie, kinta? Is jy nie lekker nie?”
“Ek makeer niks nie, tante.”
Talien swaai beskuldigend om na Jurg. “Het jy weer met die kind geskoor?”
“Wie, ék?” vra Jurg vroom.
“Dis jý wat altyd moeilikheid maak, Jurgens. Het jy haar darem ordentlik welkom geheet?”
“Bedoel tante of ek haar darem ordentlik gesoen het? Ek wou, maar sý wou nie.”
Talien klik haar tong verontwaardig. “Jy weet goed dis nie wat ek bedoel nie! Ek bedoel welkom laat vóél?”
“Ek het vir haar kos en water en slaapplek gegee. Dis mos genoeg.”
“Sy’s nie ’n merrie wat jy op ’n veiling gekoop het nie! Watse kos?”
“Beskuit.”
Talien slaan haar oë op na die dak. “Sy vlieg halfpad om die aardbol om te kom kuier en al wat jy haar gee, is beskuit? Skaam jou!”
“Hy was bang ek word vet, tante,” sê Clio.
Talien ontplof byna. “Vet? Hierdie dermpie? Waar is jou verstand, seun?”
“Haai, het hy so iets?” vra Clio vroom.
“Ek wonder partykeer self!” blaas Talien.
Dokter Strachan wat die wagkamer binnekom, maak ’n einde aan die skermutseling. Hy is middeljarig en vaderlik. Blykbaar ’n ou kennis van die Van Deventers, lei Clio af. Sy wag gespanne op sy bevinding.
Hy glimlag bemoedigend. “Dis meer as vier-en-twintig uur, en soos ons gehoop het, begin die swelsel sak. Die X-strale wys steeds ’n mate van bloeding, maar ’n skandering toon die drukking op die linkerbreinlob het afgeneem. Dis goeie nuus.”
Dankie, dankie, prewel Clio onhoorbaar. Ek het geweet … Vanoggend toe ek opgestaan het, het ek geweet die dag gaan goeie nuus bring. Sy is skaam omdat sy tussenin pessimisties was. Skaam omdat sy katterig teenoor Jurg was.
“Julle kan ingaan na hom toe,” sê dokter Strachan. “Maar net vir ’n rukkie. Moenie hom steur nie. Sy liggaam het rus nodig.”
Talien druk sy arm. “Dankie, Wim, ons waardeer alles wat jy vir hom doen.”
“Dis die minste … Ek weet waardeur julle gaan. Ons gaan hom deurhaal, Annalien. Moenie bekommerd wees nie.”
Toe Jurg en Talien na die waaksaal stap, bly Clio agter en keer dokter Strachan voor. “Dokter, mag ek u iets vra?”
Hy kyk oor sy bril na die tingerige meisietjie met die inkblou oë. Lyk amper soos sy oorlede vrou gelyk het toe hy haar as derdejaar- mediese student ontmoet het. Dieselfde fyn bou en blonde hare.
“Dis goed jy het gekom,” gesels hy. “Daar lê vir Arnold ’n opdraande pad voor, en hy gaan jou ondersteuning nodig hê, nooi. Wat wil jy vra?”
Dokter Wim Strachan wek die indruk dat hy simpatiek en meelewend is. Clio hou van hom, en dit gee haar die vrymoedigheid om antwoorde te soek op die vrae wat haar pla.
“As Arnold in ’n koma is, sal hy mos nie so maklik wakker word nie – nie sommer net van stemme wat langs sy bed praat nie?”
Hy knik bevestigend.
“Want as hy bewusteloos is, kan hy mos nie hoor nie?”
Waaierplooitjies vorm langs sy oë toe hy stadig glimlag. “Wie sê hy is bewusteloos, nooi?”
“Maar ek dag dan …?”
“Die swelling het normale
