was.”
“Wie het gesê jy’s ’n prima donna? Jurg? Moet jou nie aan hom steur nie, jy ken hom mos van toeka af. Hy bedoel dit nie sleg nie. Die kind wys mos nooit sy gevoelens nie, steek als mos agter daardie hardekwashouding weg. Maar binne-in daardie groot lyf klop ’n klein hartjie. Jy’s vir hom die sussie wat hy nooit gehad het nie en hy is baie erg oor jou, Clio. Terg is maar sy manier om te wys hy gee om.”
Sussie? eggo Clio se gedagtes. Miskien toeka, maar nie nou meer nie.
En sý? Sien sy hóm as ’n boetie?
“Ek weet julle twee het dikwels gebots,” gaan Talien voort. “Dit was meestal Jurg se skuld, maar nie altyd nie. Soms was dit ’n misverstand. ’n Saak het altyd twee kante, en mens is soms bevooroordeeld, sodat jy net die verkeerde kant sien.”
“Dis nie Jurg wat gesê het ek is ’n prima donna nie,” erken Clio. “Dis ek wat sommer simpel was.”
“Jy was oorstelp deur wat gebeur het, soos ons almal maar. Dank die goeie Vader Arnold het bygekom.”
“Dokter Wim waarsku daar lê nog ’n lang pad voor na volkome herstel.”
“Met jou hier sal hy gemotiveerd wees, en hy sal vinniger weer op die been wees.”
Jurg wag vir hulle buite by Talien se motor en hou galant die deur oop. “Oppas, moet nou nie weer dwars bo-op die sjokolade gaan sit nie!” waarsku hy.
Talien sien die boks met die rooi lint om op die sitplek lê. Haar gesig verteder. Sy vryf liefkosend oor sy wang en lê haar kop teen sy bors.
“Jy’s ’n dierbare ding. Hierdie ou vrou sal haar wát verbeel om so ’n romantiese ridder in haar lewe te hê.” Sy strek op haar tone en gee hom ’n klapsoen. “Dankie, hartlam. Wat sal ek sonder jou doen?”
“’n Beter ridder kry,” spot hy. “Een met ’n stetoskoop om sy nek.”
“Moenie vir jou ligsinnig hou nie, Jurgens!” raas Talien, maar Clio sien die sagte trek om haar mond.
“Sal ons Sondag ’n skaapribbetjie op die kole gooi en hom oornooi?” stel hy voor.
Sy hou haar steeks en skop ’n klomp stof op, voor sy gemaak teësinnig instem. “Maar moenie jou beste wyn oopmaak nie!” waarsku sy kwaai.
“Ek sal nie, ons gee hom koeldrank in ’n blikbeker.”
“En ek gaan ook nie poeding maak nie!”
“Nee, gee hom net ’n stuk brood met jêm op.”
Clio hou die twee dop: hul gemaklike speelsheid wat van wedersydse toegeneentheid getuig. Het sy Jurg deur die jare dalk verkeerd geoordeel? Of wat het Talien bedoel met ’n saak wat altyd twee kante het?
Talien maak die boks oop en gee vir hulle elkeen ’n sjokolade – net een, en nie van dié met neute in nie, wat haar gunstelinge is. Dan skuif sy agter die stuurwiel in.
“Bel Kanada toe, Clio,” gebied sy. “Jou ma is bekommerd oor jou. En Jurgens, sorg ordentliker vir jou kuiergas! Eet daardie hoenderpastei, en laat Betta môre vir julle ordentlike kookkos maak.”
“Reg, samjoor!” belowe hy.
Toe Talien se motor om die draai verdwyn, stap hy na die Porsche toe. “Ek moet ongelukkig eers by die bank en die koöperasie aangaan. Sal jy omgee?”
“Glad nie. Ek wil graag in die dorp rondloop, al die ou bekende plekke opsoek.”
“Ons kan daarna iets gaan eet as jy wil? Of gaan koffie drink by die Hoekkafee?”
“By die Hoek drink mens melkskommels.”
“Pienkes,” beaam hy, “wat in jou piering oorloop.”
Hoe het hy geweet? Hul oë ontmoet en dis Clio wat eerste wegkyk. Dit sal heiligskennis wees om saam met Jurg na die Hoek te gaan.
“Ek is nie dors nie.”
Gek wat ek is, dink Jurg. Om te verwag sy sou inwillig …
Sy het as kind haar neus opgetrek asof hy onder ’n klip uitgekruip het. Hoekom sal dit nou anders wees? Die boodskap daar in die hospitaal was duidelik: Wat Clio Gericke betref, ly hy steeds aan ’n aansteeklike siekte. Dís waarom sy haar hand weggeruk het, om te keer dat hy aan haar raak.
Hy sê niks, klap net die motordeur hard agter hom toe en trek weg met gruis wat in alle rigtings onder die bande uitskiet.
Ek dag jy het grootgeword … wil sy spot, maar waag dit liewer nie. Jurg van Deventer is as grootmens aangenamer as wat sy verwag het. Maar sy weet dat hy nie ’n oormaat geduld het nie. Arnold kon ure lank met ’n koppige vul sukkel en paai en mooipraat, terwyl Jurg ná ’n halfuur die toom sou neersmyt.
“Daar het ’n nuwe kafee oorkant die koöperasie oopgemaak: Dino’s. Kry jou daar oor ’n uur,” sê hy kortaf.
Clio dink na. “Ek sal sien … Mits ek lus is vir koffie.” Sy weet die uitnodiging is nie omdat hy haar geselskap geniet nie. Dis uit plig. Hy het gesê noudat Arnold beseer is, voel hy verantwoordelik vir haar. Hy doen net sy broederlike plig, en dis goed dat sy nie oorgretig geklink het nie. Hy moenie die idee kry sy is verleë oor hom nie.
Clio drentel in die dorp rond. Dis minder lekker as wat sy verwag het. Elf jaar is ’n lang tyd. Die atmosfeer het verander, en ou gesigte is vervang met nuwes. Nuwe intrekkers wat haar nie ken nie en nie lus het vir gesels nie.
By die tuisnywerheid koop sy vetkoek en lasagne wat goed sal vries en later in die week sal dien as haar aandeel vir aandete. By die Waterberg Apteek koop sy lekkerruikseep en naskeer vir Arnold. Sy weet nie meer waarvan hy hou nie. Muskus of bergamot? Vir die wis en die onwis koop sy albei. Hy hou van vrugte, maar wanneer sal hy gesond genoeg wees om dit te kan eet? Sal hy ’n voorgeskrewe dieet hê? Sy weet nie.
Wie was so bloedloos om te sê mens koop nie blomme vir ’n man nie? wonder sy. Arnold is ’n blommemens. Die soort wat tuinmaak in mense se harte, wat blomme plant op ’n woestynvlakte. Vir Arnold wat so ’n hartstog vir kleur het, koop ’n mens skelgeel sonneblomme of posbusrooi vuurpyle. Nee, besluit sy. Ryk, purper irisse, soos Van Gogh s’n, op die enigste skildery wat gedurende sy leeftyd verkoop is. Wanneer Arnold sy oë oopmaak, moet die bos bloupers irisse op sy bedkassie die eerste ding wees wat hy sien.
Dit laat haar vroliker voel. Sy koop twee bosse en gooi die hand vol kleingeld in die DBV se bedelbussie wat langs die bloemiste se kasregister staan.
“Hulle is vir my kêrel wat in die hospitaal is,” verduidelik sy vir die meisie agter die toonbank wat half vraend na haar kyk.
“E … Arnold van Deventer?” vra die meisie.
“Dis reg.” Clio is verbaas. “Hoe het jy geweet?”
“Ek ken hom en ek … ken jou. Clio?”
Clio se mond hang oop.“Ansie? Ansie Cloete!” roep sy uit. “Jy’t jou hare gekleur! En dis korter … Anders het ek jou dadelik herken.”
“Jy’t ook verander,” lag Ansie. “Jy was
