sit.”
Betta was altyd vol gesegdes en wyshede, wat Clio geniet het. Anders as op Goederust, waar daar min mense en min dinge was. Alles klinies elektronies en gemeganiseer.
“Gaan julle later weer hospitaal toe?” vra Betta.
“Ja. Vandag gaan Arnold wakker word. Ek weet dit. Dis hoekom ek blomme gekoop het en ’n pienk rok aangetrek het. Pienk was nog altyd my gelukkige kleur.”
Clio help afdek, dan stap sy buitetoe. Loop ’n draai deur die kruietuin, verby die vrugteboord tot by die leidam met sy knoetsige wilgers, eende en herinneringe. Die dam is vol. Seker van die baie reën.
By die swembad kniel sy om haar hand in die water te steek. Dis louwarm. Sy wens daar was tyd vir ’n vinnige dip.
Die rifrug het agterna gedrentel, saam met ’n steekbaard wat vaagweg bekend lyk. “Waar’s julle baas?” vra sy.
Hulle plof in ’n skadukol neer. Die rifrug punt sy neus melkery se kant toe voor hy hom uitstrek, sug en aan die slaap raak.
Sy kyk en sien Jurg aankom. Hy het ’n denim en ’n wit T-hemp aan en hy stap met lang, gemaklike treë en die natuurlike grasie van ’n atleet. ’n Vlam skroei deur haar en haar hele lyf voel aan die brand.
Sy is seker dis sonde dat ’n stuk mansvleis so mooi is. Dit lei jou in die versoeking en laat jou emosies ’n pad loop wat hulle nie moet nie. Sy kyk weg, probeer om nie te sien hoe sy denim om sy bobene span toe hy langs haar kom hurk nie.
“Môre!” groet hy en strek sy hand uit na die geel-en-swart tor wat hulpeloos met sy pote rondkarring in ’n poging om ’n plek te kry waar hy uit die water kan klim. Jurg red die drenkeling en sit hom op die plaveisel neer.
“Talien gaan jou nie bedank nie – dis ’n rooskewer,” onthou Clio.
“Toe ek klein was, het ek ’n keer in die leidam geval. Aan die diep kant. Ek weet hoe paniekbevange dié ou gevoel het.” Hy vee sy nat hand aan sy broek se sitvlak droog.
’n Glimlag laat sy mondhoeke boontoe wip. “Aitsa, Pienkes. Jy lyk soos ’n perskebloeisel, heeltemal te aanloklik vir ’n man se gesondheid.”
Clio se koors het nog nie gesak nie. Sy gril vir insekte, maar staal haarself om aan die ding te raak waar hy op sy rug lê en skop. Sy rol hom om op sy pootjies en punt sy voorkant in die teenoorgestelde rigting, sodat hy nie netnou weer inval as hy begin voortwaggel nie. Dit gee haar ’n verskoning om haar bloesende gesig weg te steek. “Dapper meisie!” prys Jurg haar. “Was jy nie bang hy byt nie?”
’n Bietjie van haar ou vuur kom terug. “Ek is nie die histeriese soort wat gil as ’n onskadelike ou tor naby my kom nie.”
“Veral ’n gomtor,” beaam hy sedig. “Dié steek jy sommer met ’n vurk disnis.”
Clio maak of sy die sinspeling nie snap nie. Sy wens hy wil loop. Hy gooi haar van koers af en laat haar net so hulpeloos rondkarring soos daardie gogga. Sy ignoreer hom en hou haar besig met ’n hopie blare wat op die oppervlak dryf waar die Kreepy nie kan bykom nie.
Jurg hou haar onderlangs dop. Die pienk rok is kort en van ’n syerige materiaal. Toe sy rek om die verste paar blare by te kom, skuif die romp op tot bokant haar knie. Sy het fyn enkels en lang, slanke bene. Die kuiltjie aan die buitekant van haar knie wat hom altyd so gefassineer het, is nog daar.
Hy wonder wat sy sal maak as hy oorleun en met sy mond daaroor streel, soos hy nog altyd wou doen. Hy is naby genoeg, hy sal kan bykom. Hy sal waarskynlik ’n stywe oorveeg kry, maar dit sal die moeite werd wees.
Jurg kry lag vir sy adolessente gedagtes. Asof hy nog op hoërskool is … Hy kyk nog ’n oomblik, voor hy sy blik wegskeur.
“Is jy skaam vir my, Cleopatra?” vra hy reguit.
Sy hoor die terg in sy stem, maar toe sy vlugtig deur haar wimpers loer, is sy oë sag.
“Of bang vir my?”
“Nee.”
Nie vir hom nie, vir die gewaarwordinge wat hy in haar wakker maak. Geen wonder die meisies tou agter hom aan nie. Hy toor met ’n vrou se hormone. Sy moenie kop verloor net omdat hy ’n paar jeans netjies volmaak nie. Sy is lief vir die ánder Van Deventer-broer; hierdie is die een wat sy nooit kon verdra nie … Arnold is eg, eerbaar en opreg, terwyl Jurg speletjies speel, sommer vir die lekker, om te sien of die meisies daarvoor swig.
Hy kyk lank na haar, en toe hy praat, is die terg weg. “Ek vind jou onweerstaanbaar, Clio. Jy het seker self agtergekom ek is aangetrokke tot jou – meer as wat ek behoort te wees. Van ek jou die eerste keer weer gesien het, die aand by die Bremers se huis, wou ek jou in my arms neem en daardie snipmond stil soen.”
Haar soen? Clio kan nie glo dis wat Jurg gesê het nie. Ewe ernstig, asof hy dit bedoel. Haar hart klop só wild, sy is bang hy sien. Ansie se woorde weerklink meteens in haar ore: Jurg het altyd die hots vir jou gehad. Hy en Arnold albei. Almal het dit geweet.
Bog! maak sy dit ’n tweede keer af. Jurg is nie ernstig nie. Hy hou daarvan om met meisies te flankeer, dis sy geaardheid.
“Toe ek aan jou hand geraak het, was die versoeking weer daar. Sterker. En nou nog steeds … Maar ek het genoeg selfbeheersing om dit te weerstaan. Jy is my ouboet se meisie, en ek sal niks doen om jou of hom te na te kom nie.”
Hy bedoel die keer op die parkeerterrein. Hy weet van die elektriese vonk tussen hulle, besef sy. Hy het dit ook agtergekom …
Op daardie tydstip was sy weerloos en ontvanklik. Wat sou sy gemaak het as hy haar toe nadergetrek en gesoen het? Hom weggestoot of teruggesoen het? Sy weet nie, en sy wil ook nie te diep delf nie.
“Ontspan,” sê hy saggies. “Ek is nie so ’n gewetenlose skurk soos jy dink nie.”
“Nee …”
Hy is nie seker of sy stry of saamstem nie. “Nie so ’n boef soos jy dink nie,” las hy by.
“Nee, darem ’n bietjie beter,” bevestig sy.
“Komende van jou is dit ’n reusekompliment.” Hy blaas sy asem verlig uit, kom regop en hou sy hand uit om haar op te help.
Sy kyk na die groot, bruingebrande hand en onthou die verwoestende uitwerking van laas. Sy wil haarself nie weer daaraan blootstel nie. Daarom druk sy teen die plaveisel en kom orent op eie stoom. Maar met die omdraai haak haar sandaal agter ’n uitstaande steen. Sy struikel en verloor haar balans.
Met ’n blitsige beweging reik Jurg uit en gryp haar. Hy kry haar aan die skouer beet en vang haar, op die nippertjie, anders het sy in die swembad beland. Sy eindig in ’n bondel in die kromming van sy arm, in ’n stewige greep vasgepen teen sy bors.
Clio het geskrik en ’n oomblik staan sy verstar, met ’n lamheid wat in haar knieë opkruip. Deur die materiaal voel sy die hitte van sy vel deurslaan en raak bewus van sy klipharde manslyf teen hare – die volle lengte van sy bobeen wat teen hare aangedruk is, sy heup asof vasgegom teen haar maag en haar kop wat teen sy bors rus.
Albei sy arms is om haar, om haar rug en haar nek, sy hand agterom haar kop en sy vingers verstrengel in haar hare. Teen haar wang voel Clio sy hartklop, net so onstuimig soos haar eie. Dis asof die
