Betta is so partydig vir Jurg, Clio het begin dink dat sy Arnold vergeet het toe die ou vrou skuddend agter haar aandraf. “Jy’t die bak vergeet … Hierso!”
“Watse bak?”
Betta druk ’n Tupperbak in Clio se hand. “Hy staan al van gister af reg … Arnold se gunsteling: klapperkoekies. Hy’s dalk honger as hy wakker word.”
Clio se oë is mistig. “Dankie, Betta.”
Arnold is nie ’n ou wat hom aan voorkoms steur nie, maar Clio is aangenaam verras. Die bakkie is die jongste model, blinkskoon, en dit vuur die eerste keer toe sy die sleutel in die aansitter draai. Dit gee haar selfvertroue vir die onbekende ratte, hobbelrige sinkplaat en die linkshouery op ’n pad wat sy al half vergeet het.
8
By die hospitaal kry Clio ’n skok. Arnold se bed is leeg. Die deken is gladgestryk, met skoon lakens en kussingslope oor, asof hy nooit daar was nie.
’n Verpleegster kom na haar toe. “Soek jy vir Arnold? Hy is na ’n privaat saal geskuif. 3B, om die hoek, tweede deur regs. Jy kan maar ingaan.”
Moenie nou skielik bang wees nie, betig Clio haarself. Dis die oomblik waarvoor jy en almal gewag het. Toe, loop om die hoek. 3B, tweede deur regs. Vergeet jou banggeit en gaan na hom toe. Dis waarvoor jy agtien uur lank in ’n beknopte vliegtuigsitplek gesit het.
Clio vee haar hare netjies. Moet sy parfuum aanspuit? Nee, besluit sy. Alles ruik in elk geval na ontsmettingsmiddel, en dalk gee dit hom hooikoors. Sy maak seker dat die lekkerruikseep en naskeer in haar handsak is, hou die bos irisse voor haar soos ’n skild waaragter sy kan wegkruip, en stap deur saal 3B se wit swaaideure.
Arnold lê stil, sy oë toe. Clio besef dat hy slaap, soos enige gewone mens sonder harsingskudding. Die swelsel het gesak, die bloedmerkies is weg en die kneusings lyk beter. Sy sit die blomme op die voetenent neer en loop versigtig nader. Daar is donker kringe onder sy oë, maar sy kleur is gesond. En sy hande lê rustig op die deken, wat beteken dat hy ontspanne is.
“Voëltjies … vir oë,” mompel hy.
Sy ruk soos sy skrik. Dit was sý stem. Bekend, soos sy dit onthou. Maar hy yl blykbaar. Sy voel met haar hand teen sy voorkop, maar hy is nie koorsig nie.
Dan sien sy hy is wakker. Sy oë is oop. Helder. Die skrik gaan oor in blydskap, ’n warm vreugde wat deur haar spoel. Sy neem sy hand in hare, teer en versigtig.
“Voëltjies?” vra sy onbegrypend.
Sy tong sukkel om die klanke te vorm. “Vi … oëltjies. Vir oë. Jy …”
Nou eers snap sy wat hy bedoel. Hy het altyd gesê haar oë is pers. Bloupers, soos viooltjies. Sy het viooltjies vir oë. Sy wil huil, lag, haar arms om hom gooi.
“Jy’s by!”
“Beste manier … by te kom … mooi meisie by jou bed.”
Sy kan nie glo dis dieselfde man wat gister so bleek en slap teen die kussing gelê het nie. “As jy komplimente kan uitdeel, is jy besig om gesond te word,” lag sy.
Hy kyk verwonderd na haar, sy oë soekend oor haar gesig. “Ek onthou jou lag …”
Sy onthou hom ook. Sy stem en sy mond en die tekstuur van sy vel. Dis of die jare wegval en hulle weer dertien en agtien is. Dokter Wim het gewaarsku dat hy moontlik aan geheueverlies kan ly as hy uit die koma kom. Tydelike of korttermyn-geheueverlies. Maar Arnold klink normaal. Praat net effe mompelend en sleeptong.
“Lág,” herhaal hy, “weer … Dat ek kan hoor dis jy.”
“Dis ek.” Clio kry ’n gedwonge lag uit. Sy buk oor hom en soen hom op die voorkop, daarna op elke wang. “Hallo, Arnold.”
Hy druk haar hand. “Jy het gekom …”
“Ek is hier,” beaam sy.
“Gister … Was jy toe ook hier?”
“Én eergister. Jy’t my nie eens gegroet nie, nie eens hallo gesê nie. Net heeltyd gelê en slaap.”
“Sal nie weer …”
Sy beduie met ’n dreigende wysvinger. “Jy beter nie! Ons het baie groot geskrik. Ek sal jou hierdie keer vergewe, maar jy moet belowe om nooit weer so iets aan ons te doen nie.”
Dit duur ’n oomblik voor hy besef sy terg. Dan word sy oë sag. “Ek het verlang.”
“Ek ook.”
“Baie …”
“Baie-baie!”
“Meer as baie-baie!”
“Ekstra baie!”
Dit was ’n speletjie van hulle, waar elk die ander een probeer oortref, en hy speel saam. “Meer as ekstra baie!” Dan kyk hy soekend om hom. “Jou beter sien …”
“Soek jy jou bril?”
Toe hy na die bedkassie wys, haal sy die bril uit die laai en sit dit op sy gesig. Maar toe voel sy onverwags skaam. Hy is Arnold, haar ouboet en vriend en geesgenoot en dalk haar kêrel. Maar hy is nie meer die jong, onbeholpe tiener wat sy geken het nie. Die skoolseun het ’n man geword. Met baard en ’n dikker nek en stewige skouers. Selfs sy ore lyk groter, en dis te persoonlik om aan hulle te vat, al is dit net om die bril behoorlik te laat pas.
Sy merk dat Arnold haar dophou. Hy het altyd geweet wat deur haar gedagtes gaan. Sy dwing haarself om die hare langs sy slape weg te stoot, aan die bokant van sy ore te vat en die oorskulpe vorentoe te buig sodat die bril netjieser sit.
Sy mondhoek trek-trek aan die een kant, maar hy sê niks en sy weet nie wat deur sy gedagtes gaan nie. Dan frons hy skielik, skud sy kop en stoot die bril hoër op teen sy voorkop, terwyl hy met ’n gewrig oor sy oë vryf.
Dubbelvisie as gevolg van die harsingskudding? wonder sy bekommerd. Is dit nie ’n teken van breinskade nie?
“Kan nie wees …” frons hy en vryf weer.
“Wat? Wat kan nie wees nie?” Sy hoor die vrees in haar stem.
“Dat jy nóg mooier is … as wat ek gedink het … gedink het jy sal word.”
“Ag, Arnie!” Sy druk bewoë sy hand teen haar mond en soen sy vingers een vir een. “Ek wil nie mooi wees nie, ek gee nie om hoe ek lyk nie, ek wil net hê jy moet gesond word.”
“Hoe lank …” Hy sukkel en moet eers rus voor hy die sin uitkry: “… in koma?”
“Drie dae.”
“Wie’t jou by … op die lughawe gekry?”
“Jurg.”
“Skuus.”
Sy druk sy hand gerusstellend. “Moenie jou ontstel nie. Alles het reg uitgewerk.”
Nou
