haar pa. Sy oë kla haar aan. Wat is dit met haar en haar blink idees? Het sy ooit aan die gevolge gedink? Hy dink sy is moeg en oorstuur. Vir wat probeer jy vlug, my kind? Sy en haar koppigheid. Jy kan onmoontlik vir Ysterberg saamvat, Johanna. Jo sluit haar ore vir die woord ondankbaar.
Sy stop die laaste afskeidsgeskenke in haar tas: ’n kookboek van Lara, ’n tapisserie van ’n lesende seun van haar ma. ’n Geelkoperhoefyster van die ou man en kinders by die perdeskool.
’n Kompas van haar pa.
Voel haar pa regtig sy het koers verloor? Sy moet vir hom ’n bittere teleurstelling wees. Die oggend ná haar en Kerneels se troue in die universiteitskapel het Isak selfs haar keuse van ’n wittebroodsbestemming gekritiseer. Die woorde het haar deur die jare bygebly: Hoekom Kaap toe foeter? Waar is hierdie Onrusrivier waarvan jy praat, Johanna? Waarom kom julle nie bietjie plaas toe nie?
Dis darem veronderstel om ’n wittebroodsvakansie te wees, het Anna droogweg opgemerk.
Watwou wittebrood hou, het haar pa geantwoord. Hulle het lankal die versiersuiker van die koek afgeëet.
As afskeidsgebaar reël die universiteit vir Kerneels ’n ete by die La Perla-restaurant in die Pretoriase middestad. Jo is verbaas om die redakteur van haar koerant daar te sien. Die wit kiesers van hierdie land is naïef, sê hy vir hulle.
Die probleem is dat ons nie ’n eie oordeel wil vorm nie, antwoord Kerneels.
Sy blaai haar dagboek oop: So fare thee well thou silent house.
Hulle verlaat die land in die jaar ná biskop Desmond Tutu die Nobelprys vir Vrede ontvang. Op pad lughawe toe, op die verbyflitsende lamppale, verkondig die koerantopskrif: Oudarts se selfmoord skok.
Daar is dalk hoop vir dié wat agterbly, maar sy is keelvol vir die koppigheid van haar volk. Hulle het reg besluit om van die paranoia weg te stap, dink Jo. Tussen die vreesloses, verlos van die outoritêre mentaliteit – uit onder die pastorale mag – weg van die gedurige spanning, sal sy en Kerneels in vrede kan leef. Sy sou wegdoen met die allerheiligste gebod: Jy mag nie teëpraat nie.
Moenie so huil nie, Ma. Trane prik in Jo se oë. Sy durf nie voor almal tjank nie. Hulle sal die idee kry sy berou die besluit. Ek vat die gedagtes saam wat jy by die tapisserie ingeweef het, Ma. Sodra ons ingeburger is, kom jy kuier.
In haar gedagtes loop sy aanhoudend na die oomblik terug, namate die vliegtuig die hemelruim in spoed.
Totsiens, Muriel, waar jy jou ook al bevind. Have a nice life.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
