om in die bad te klim toe hy hier aanklop met die ring.” Nicolette bekyk die ring opnuut. “Ek wou dit nie vat nie, dis te waardevol. Te uniek, sou ek sê. Was sy ouma s’n, vertel hy. Hy’t sy oupa se name.”
“Dit mag wel wees,” sê Elizma. “Maar mens dra nie so ’n waardevolle ring sommer vir die grap nie.”
“Ek voel ook so.”
“Maar jy dra dit dan.”
“Hy het aangedring.”
Elizma se wenkbroue lig. “Is Philip die soort man wat aandring?”
Nicolette draai ’n string hare op haar vinger, haar oë in die verte. “Weet jy, ek het agtergekom ek weet glad nie watse soort man hy is nie. Ek ken hom as iemand wat nooit sy mond oopmaak nie, wat oor sy voete val as mens hom gaan sien in sy kantoor. Jy weet? Soort van lomp en onbeholpe en skaam.”
“Ek weet nie van die onbeholpe nie,” sê Elizma. “Maar ja, hy is stil en inkennig en allesbehalwe opdringerig.”
“Ja,” gee Nicolette toe. “Ek dink nog altyd hy is nie opdringerig nie, maar hy … ek weet nie. Hy weet wat om te doen en hy val nie regtig oor sy voete nie. Hy is … hy is prakties en so.” Sy skud haar kop. “Maar ek weet nie. Ek het gedink ek het hom klaar opgesom en ek het nie.”
“En hy is gewillig om deel te wees van so ’n klug – om jou selfs hierdie mooi ring te laat dra?”
Nicolette lyk ’n oomblik lank weer skuldig en helder dan op. “Ja, maar dis ’n klug waarby hy ook kan baat, sien.”
Elizma kyk haar onbegrypend aan. “Hoe?”
“Daar’s ’n meisie op wie hy al jare sy oog het. Nee, dis ernstiger as dit. Hy sê sy is die enigste meisie vir hom, dis hoekom hy nog nie getroud is nie. Hy is al sewe en dertig, weet jy?”
“Watse meisie?”
“Ek ken haar nie, maar haar naam is Amelia en ek het onderneem om my bes te doen om hulle bymekaar te bring. Hopelik skrik sy ook as sy besef hy het nou iemand anders.”
Elizma lyk baie skepties. “Jong, ek hoop julle weet wat julle doen. Vir wie gaan julle nou almal vertel van die verlowing?”
“Vir almal. Dis net jy wat weet dis net speel-speel.”
“En julle ouers?”
Nicolette sug. “Ek het nog nie regtig sover gedink nie, maar ek veronderstel hulle sal ook moet hoor. Philip kan dalk nog stilbly, want sy ouers bly ver weg, maar jy weet self, my ma is al om die hawerklap hier by my, sy sal dadelik die ring raaksien. Nee, ons sal maar moet jok. Dis jammer, maar nodig. ’n Verlowing is tog nie bindend nie, nes Jack besef wat hy verloor het, verbreek ons die verlowing. My ma sal nie omgee nie, jy weet hoe erg is sy oor Jack.”
Elizma staan op. “Wanneer gaan jy vir Jack vertel?” Sy dink aan iets. “En wat laat julle dink hy gaan dit glo? Jy ken skaars vir Philip en meteens is julle verloof.”
“Dis maklik. Philip het my daarop gewys dat Jack nie eintlik weet wat ek doen, of saam met wie ek is, as ek nie by hom is nie. Ons sal net sê ons is al lankal vriende en het nou besef ons is vir mekaar gemaak.”
“Ek gaan nou bad,” sê Elizma beslis. “Jy laat my kop draai en dis môre skool.”
“Ek gaan ook vroeg inkruip,” stem Nicolette saam. “Wat van bietjie rooibostee?”
“Dit sal lekker wees.”
Nadat Elizma gebad het, help Nicolette haar om haar hare in te draai en sy sit agter haar met die haardroër toe die deurklokkie lui.
“Wie’s dit dié tyd van die aand?” vra Elizma vies.
Nicolette giggel. “Ek hoop nie dis weer Philip met nog verlowingsgeskenke nie.”
“Maak oop,” sis haar vriendin. “En ek is nie hier nie. Ek sal my hare verder in die kamer gaan blaas.”
Nicolette stap na die voordeur en maak oop.
“Pop!” sê Jack en lig haar van haar voete af.
Sy is glad nie voorbereid om hom nou al te sien nie en sy laat amper toe dat hy haar soen voor sy wegruk.
“En nou?” vra hy, glad nie afgesit nie. “Ek het spesiaal vroeg teruggekom sodat ek hier kan inloer. Jis, maar ons het ’n lekker twee dae gehad. Sien jy hoe ek verbrand het? Die son was skerper as wat ek verwag het en …” Hy hou nog sy arm om haar lyf. “Ons het klaar afgespreek om dit oor ’n paar weke weer te doen. Ek weet jy hou nie van so ’n groot klomp mense nie, maar jy kan nie dink hoeveel pret ons gehad het nie. Mauritz het net twee van die chalets bespreek en daar is ons toe so ’n klomp dat ons omtrent in die baddens moes slaap.”
Sy trek ’n gesig.
“Baie ordentlik, pop,” verseker hy haar. Sy gesig is inderdaad rooierig, maar hy is van nature so bruingebrand dat dit nie maklik sigbaar is nie. Sy oë lyk net blouer en sy tande witter. Sy swart hare val souterig oor sy voorkop en sy onderdruk die begeerte om dit terug te vee. “Ons het een chalet vir die vroumense en een vir die mans gemaak. Jy hoef nie bekommerd te wees nie en glo my, volgende keer gaan jy saam. In die middel van die nag het die vroue besluit om ons ’n poets te bak en emmers water deur ons vensters te gooi en …”
Nicolette maak haar oë toe. Sy word moeg net om na hom te luister. “Dis nie my soort van ding nie,” sê sy. “Jy weet dit.”
“Maar dit was soveel pret! Natuurlik is alles toe nat en jy kan dink die meeste van ons het toe al bietjie te veel bier gehad, maar na ons alles opgedroog het, hou ons toe ’n middernagfees op die sand.” Hy lag uitgelate by die herinnering. “Ek het nie veel geslaap nie, dit kan ek jou verseker. En ek gaan nie weer sonder jou nie. Ons het op die kalender gekyk en oor drie weke is mos ’n langnaweek. Ons het sommer klaar weer die chalets bespreek en jy gaan saam.”
“Jack,” probeer sy keer. “Jy weet ek is nie ’n ou vir ’n boot nie.”
“Jy hoef nie op die boot te gaan nie. As ons uitgaan, kan jy swem of op die strand lê. Dis die lieflikste baai, ek weet nie hoekom ons nog nie vantevore daar was nie. Behalwe die chalets is daar net ’n paar huise. Stil plek, jy sal daarvan hou.”
Die naweek klink vir Nicolette allesbehalwe stil, maar sy sê dit nie, sy wag net dat Jack ophou vertel. “Dit word nou koud vir op die strand lê.”
“Nee wat,” sê hy. “Ek het die koue nooit gevoel nie. Ons het natuurlik duikpakke aangehad.” Hy kyk af na haar asof hy haar nou vir die eerste keer raaksien. “Gaan jy my nie binnenooi nie?”
“Dis laat.”
“Ek sal nie nee sê vir ’n glas wyn nie.”
“Ek dink nie so nie,” sê sy en soek na die regte woorde om haar nuwe rol mee te speel.
“Iets is verkeerd,” sê hy en vou sy hand onder haar ken. “Wat is dit, pop?”
Sy druk sy hand vies weg. “Gaan jy my nie vra hoe mý naweek was nie?”
Hy klik sy tong. “Jammer,
