nooi hy. “Maar kan ek nie eers ’n glas wyn kry nie?”
Sy bly staan waar sy is. “Nee. Ek het vir Philip saamgenooi.” Die lag verdwyn nie dadelik uit sy gesig nie.
“Philip,” sê hy. “Philip wie?”
“Moenie jou dom hou nie, Jack,” sê sy ongeduldig. “Philip de Waal.”
Hy staar na haar. “Hoekom wou jy dit doen?”
“Ek moes iemand saamneem. Jy’t self so gesê en Philip is my … my beste vriend.”
“Is dit so?” vra hy en sy oë vernou. “Van wanneer af?”
“O, van lankal af. Ons deel soveel … e … soveel belangstellings.”
Hy staan lank na haar en kyk, so skerp dat sy verleë raak en wegkyk. “Jy en Philip, nè?”
Sy lig haar linkerhand. “En hierdie naweek het ons vir die eerste keer besef hoe … e … hoe …” Sy maak hard keel skoon. “Hoe lief ons vir mekaar is en nou is ons verloof.” Sy lig haar hand hoër sodat hy noodgedwonge na die ring moet kyk.
“Verloof?”
“Ja,” sê sy. “Ons is verloof.”
Hoofstuk 6
Jack se gesig verdonker. Hy staan ’n tree terug, vee sy hare van sy voorkop af en bly kyk na haar. Vir ’n lang ruk sê hy niks nie. “Jy en Philip,” sê hy.
Sy voel dronkerig in haar kop. “Ja.”
“En dit gaan al lank aan.”
“Ons was nog altyd goeie vriende,” sê sy en wens Elizma wil uit die kamer kom en haar red. “Dis eers dié naweek dat ons besef het ons gevoel is …”
“Strooi,” sê Jack.
“Ek is baie jammer,” sê sy vals. “Maar ek het ook agtergekom jy het jou eie lewe en jou eie aktiwiteite en ek is nie eintlik deel daarvan nie. Ek meen, dis nie asof ek en jy sou trou of so iets nie. Ons is nie verloof nie en mens se hart …”
“Nonsens.”
“Dis waar, Jack,” sê sy, haar stem nou sterker. “Jy doen wat jy wil en ek val in as dit kan, maar ek en jy …”
“Jy is mal oor my.”
“Nie meer nie. Ek is nou verloof aan iemand anders.”
“Aan Philip!” sê hy veragtend.
Dit maak haar kwaad. Philip is ’n goeie mens en sy is ’n mate van lojaliteit aan hom verskuldig. “Ja, aan Philip. En ek sal dit op prys stel as jy niks beledigends van hom sê nie.”
“En dit net omdat ek nie die naweek alleen op ’n bergpiek wou loop sit nie.”
“Dit was bloot die laaste strooi,” sê sy. “Dit het my oë oopgemaak.”
Hy staar nog al die tyd tastend oor haar gesig en stadig verander die donker uitdrukking in sy oë. “Ek sien,” sê hy kalmer. “Ja, ek dink ek verstaan.”
“Ek is bly. Dit is dus nie meer betaamlik dat ek en jy hier staan en ek nogal in my nagklere en … Philip sal nie daarvan hou nie.”
“Philip sal nie daarvan hou nie?” vra hy. Hy gooi sy kop agteroor en begin lag. Hy lag uit sy maag uit, hy lag die lag wat gewoonlik gemaak het dat sy saamlag. “O, pop, my liewe pop,” sê hy toe hy tot bedaring gekom het. “O, jou klein onnut. Ja, ek sien. Ek verstaan. Jy en Philip is verloof.”
“Presies,” sê sy onseker, haar oë soekend oor sy gesig na die oorsaak van sy gelag.
“Mag ek dan die eerste wees om jou geluk te wens?”
“Dankie.”
Hy buk af en soen haar kuis op die wang. “Ek hoop julle sal baie gelukkig wees.”
“E … dankie.”
Hy tel haar hand op en kyk na die ring. “Tot ’n ring ook,” sê hy, sy oë vol dansende liggies. “Die man is inderdaad paraat. Ek sal spesiaal môre ’n draai by hom gaan maak om hom geluk te wens. Is die troudatum al vasgestel?”
“Nee, natuurlik nie.”
“Julle is seker nie haastig nie,” sê hy.
“E … nee.”
“Natuurlik nie.” Hy soen sy vingerpunt en waai dit in haar rigting. “Lekker slaap, pop.”
Sy kyk hom fronsend agterna toe die deur toegaan. Die gesprek het glad nie verloop soos sy dit voorsien het nie. Hy lyk allesbehalwe ontsteld. Hy lyk, om die waarheid te sê, dik van die lag.
Elizma loer uit haar oop kamerdeur en kom nader. “As jou beste vriendin het ek die reg om saam te luister,” sê sy. “Daar was geen manier wat ek my hare sou blaas terwyl jy vir Jack vertel nie.”
Nicolette draai om en kyk haar vraend aan. “Het jy gesien hoe vrolik is hy hier weg?”
Elizma knik. “Wel, ek kon hom nie sien nie, maar ek het hom gehoor. Aan die begin wou ek net onder my matras induik, want ek het gevoel hier kom ’n groot rusie, maar toe …”
“Toe kry hy so ’n duiwelse lag in sy oë,” sê Nicolette in ’n plat stem. “Hy sien dwarsdeur my plan, die ring ten spyt.”
“En nou?” vra haar vriendin.
“Ek is nou moeg,” sê Nicolette kwaad. “Ek gaan nou in die bed klim en my boek lees. Ek is moeg vir mans.”
Sy droom die hele nag deurmekaar stories waarin sy en Philip en Jack saam met ’n skare jillende jongmense op ’n boot is. Sy wil afklim, want die see is stormagtig, maar Jack keer haar en dit raak net deurmekaarder, met mense wat eet en drink en dan meteens almal in die berghut sit. Sy is bly toe dit oggend is en sy kan opstaan.
By die werk speel Herman ’n CD wat klink soos ’n drukboor wat oor ’n stamperige pad loop.
“Draai dit sagter,” sê sy. “Jinne, Herman, so vroeg op ’n Maandagoggend is dit bietjie kwaai.”
“Verkeerde voet uit die bed geklim?” vra hy simpatiek, maar draai dit tog af. “Horrible naweek gewees?”
“Nee, baie lekker naweek, dankie. Ek het net ’n effense hoofpyn.” Sy skakel haar rekenaar aan en begin werk. Werk is ’n goeie ding, dit dwing haar kop weg van die verkeerde soort gedagtes.
Maar sy voel sy moet met Philip praat en gou ook, voor Jack by hom kom. Daar is ’n telefoon op haar lessenaar en dat Herman gaan saamluister, is buite die kwessie. Sy staan op en dié keer draf sy sommer met die trappe na die agtste verdieping. Sy waai net vir die ontvangsdame en haas haar die gang af na Philip se kantoor. Daar bly sy vinnig staan, want hy het iemand by hom.
“Nicolette,” sê hy toe hy haar sien en staan op.
“Jammer,”
