voor Nicolette staan. “Jy lyk oorstuur.”
“Nee, nee,” fluister sy en kyk om haar rond of iemand luister. “Maar ons moet praat. Jack het gisteraand daar aangekom en hy … hy gaan jou vandag kom gelukwens. Hy’t so gesê.”
“Ja,” sê hy op sy kalm manier. “Dis in orde. Ek is hier.”
“Jy verstaan nie,” sê sy dringend. “Eers het hy kwaad geword en toe’t hy begin lag. Ek dink nie hy glo my nie. Ons sal ons plan … of ons sal iets anders of …” Sy vee oor haar voorkop. “Ek het sleg geslaap gisternag.”
“Daar is regtig niks om jou oor te kwel nie,” sê hy. “Ek kan ongelukkig nie nou praat nie, ek het nogal ’n besige dag voor my. Doen jy vanaand iets?”
“Nee.”
“Waarom kom eet jy nie by my nie?”
“By jou?” vra sy dom.
“In my woonstel, ja. Dis in die wesvleuel, soos ek gesê het. Die nommer is 12A. So sewe-uur? Of moet ek jou kom haal?”
“Nee,” sê sy. “Nee, dis nie nodig nie, ek sal dit kry, maar wat van Jack en wat sal hy …”
“Jack is glad nie meer jou bekommernis nie,” sê hy. “Laat dit aan my oor. Sewe-uur vanaand?”
Sy knik en loop half oorbluf terug na haar kantoor. Hy ken nie vir Jack soos sy hom ken nie. As hy besluit om snaaks én sarkasties te wees, sal hy die arme Philip vermorsel. Sy skud haar kop en wonder hoekom sy nog altyd aan hom dink as arme Philip. Sy is die een wat hier rondfladder, nie hy nie. Hy het totaal ongestoord gelyk.
“Jack was hier rond,” sê Herman vir haar toe sy weer sit. “Ek het gevra of hy na jou soek en hy het nee gesê. Het julle baklei, of wat?”
“Nee,” sê sy gemaak lig. “Ons is nie meer …” Sy haal diep asem en besluit sy kan netsowel begin jok. Hoe gouer hoe beter. “Ek het die naweek verloof geraak.”
Hy swaai so vinnig om dat sy stoeltjie zoem. “Verloof? Aan wie?”
“Ek dink nie jy ken hom nie. Philip de Waal.”
“Slaan my dood,” sê hy verstom. “Maar wat van Jack? Hy het nie eintlik ontsteld gelyk nie.”
“Waarom sal hy? Ons het saam besluit dat ons nie regtig by mekaar pas nie. Dis nie asof ons mekaar nou haat nie.”
“Wel,” sê hy. “Wel. En hier kwel ek my omdat jy al die jare so gedienstig doen wat hy wil en sê wat hy wil en …”
“Ag, skei uit,” sê sy suur.
Hy kyk na haar en rol sy stoel terug na waar dit was. “Gaan jy vir ons koek koop om dit te vier?”
“Nee.”
“’n Hamburger vir middagete?” vra hy hoopvol.
Sy moet lag. “Ja, ek sal vir ons middagete koop. Toe, werk nou. My liefdeslewe is regtig nie so interessant nie.”
Toe sy teen halfsewe die aand aantrek, wonder sy wat op aarde mens aantrek as jy gaan eet by jou verloofde wat nie eintlik jou verloofde is nie. Formeel of informeel? Op die ou end borsel sy net haar hare tot dit blink, trek ’n swart fluweellangbroek en wit bloes aan en groet vir Elizma wat haar gefassineerd bekyk.
“Kan hy kook?” wil sy weet.
“Hoe moet ek weet?” sê Nicolette. “Dis nie asof ek hom ken nie, is dit? Ek voel ons moet praat, dis al. ’n Sterker strategie uitwerk.”
“Soos?”
“Ek weet nie. Sien jou later.” Sy tel haar handsak op en stap die gang af na die hysbakke wat in die sentrale gedeelte is.
Die drie vleuels loop soos die speke van ’n wawiel uit die middelste as en sy neem die hysbak wat na die wesvleuel lei. Toe sy op die twaalfde verdieping uitklim, lyk dit vir haar nes die gang voor haar en Elizma se deur behalwe dat die nommers glad nie klop nie. Dit begin by 120 en loop tot by 126, wat ook min of meer is soos sy dit ken, aangesien daar ses woonstelle op elke verdieping is, maar waar hy aan die 12A kom, begryp sy nie. Dis eers toe sy half moedeloos aan die einde van die gang bly staan dat sy die trappe sien en ’n bordjie met 12A en ’n pyltjie wat boontoe wys.
Sy stap die trappe huiwerig op, maar dit eindig inderdaad voor ’n deur waarop 12A staan, en sy klop. Philip maak byna dadelik die deur oop. Sy hempsmoue is halfpad opgerol en uit die kamers agter hom kom ’n heerlike geur.
“Hallo,” sê sy. “Ek het gedog ek het verdwaal en …”
“Kom binne,” sê hy. “Naand, Nicolette. Ek moes jou gesê het dis die dakwoonstel.”
Hy lei haar na binne en vir die volgende tien minute sê sy nie ’n dooie woord nie. As sy oor die saak gedink het, sou sy gereken het Philip bly in ’n woonstel nes hare of miskien kleiner. Daar is op elke verdieping drie eenslaapkamerwoonstelle en dieselfde hoeveelheid met twee slaapkamers, soos hare. En dis glad nie wat hy het nie. Hy bewoon wat vir haar lyk na ’n huis bo-op die gebou.
Dit strek in alle rigtings uit, met glasdeure na alle kante. Die woonkamer loop uit op ’n tuin. ’n Regte tuin met groterige bome, tuinmeubels en bakke en potte vol plante met blomme. Die huis – sover sy kan sien – is karig gemeubileer in die sin dat daar min meubels is, maar wat daar is, lyk vir haar van hoë gehalte. Groot roomkleurige rusbanke en leunstoele, ’n mooi kas of twee, ’n glaskoffietafel.
“Ek het maar gekoop wat ek nodig gehad het,” verduidelik hy. “’n Sin vir binnenshuise versiering het ek nie.” Maar oor die tuin is hy meer entoesiasties.Hy wys vir haar wat daar was toe hy die plek gekoop het en wat hy alles bygevoeg het.
“Dis baie mooi,” sê sy flouerig. “Ek het nie eens geweet daar bestaan so ’n plek nie. Ek dog al die woonstelle lyk maar … wel, dieselfde.”
“Ek hou van ruimte,” sê hy. “Seker omdat ek grootgeword het met die Vrystaat se uitgestrekte vlaktes om my. Ek hou nie daarvan om ingehok te voel nie en hier kan ek my verbeel alles is oop en wyd.”
“Dit is.” Sy leun oor die relings om die daktuin en kyk af op die stad. As sy haar kop skuins draai en effens oorbuig, verbeel sy haar sy kan die agterkant van haar woonstel sien.
“Ek het vir ons pasta gekry by die Italiaanse delicatessen,” sê hy toe hulle later aansit. “Van basiese kosmaak weet ek, maar nie van deftige kos nie.”
“Jy hoef nie soveel moeite te gedoen het nie.”
“Dis nie moeite nie. Ek het net gedink ons sal hier meer privaat wees om te praat as in ’n restaurant en jy het gelyk asof jy iets op die hart het.”
Sy lig haar glas. “Het Jack jou toe kom gelukwens?”
Hy knik net en gee die slaaibak aan.
“En?” vra sy toe hy niks verder sê nie. “Hoe was hy? Wat het hy alles gesê?”
“Niks buitengewoons nie. Hy het my net gelukgewens.”
“Was hy nie onplesierig of … so
