dat braaivleis met heuning bedrup die eintlike koningskos is. Én hy het die bottel heuning by hom, hulle kan ook kry.
Skottelgoed was by die kraan van die sementdam langs die skuur bied aan die Temmers ook nuwe uitdagings: om messe en vurke en dies meer só onder die lopende kraan te posisioneer dat Medetemmers ook bespuit word. Medetemmers reageer altyd sonder huiwering, maar altyd ook met nog meer innoverende maniere om messe en vurke en dies meer strategies onder die kraan te posisioneer. Die Hooftemmer, wat nog besig was om oor ’n glasie cabernet in die vuur te tuur, slaag uiteindelik daarin om die skottelgoedgeveg stop te sit en drie papnat Temmers en hulle half gewaste eetgerei vol sand en heuning terug in die sinkskuur te kry. Maar die kraangevegte vat aan hom. Dié dat hy sommer nog ’n glas cabernet skink.
Die volgende aand, besluit die Hooftemmer, is dit tyd vir sterre soek met die verkykers. Die Aandster, die Suiderkruis, die Kaapse Wolkies, die Melkweg, die Drie Konings, die Jagter se Hond, die Skerpioen, die Sewe Susters en nog ’n halfdosyn ander is almal op sy lys van wat die Temmers moet ken voordat hy hulle weer by hulle ma’s in die stad gaan aflaai. Maar die Hooftemmer het nie rekening gehou met swaardgevegte met gloeiende takpunte en verkykers wat in die donker verstrengel raak, of dat hulle mekaar omstamp by die teleskoop op die driepoot sodat die Sewe Susters naderhand te prate sit met die Drie Konings en die Jagter se Hond agter die Kaapse Wolkies wegkruip nie. Min of meer so iets, volgens die een Temmer, en sterk ondersteun deur nog ’n Temmer (die Verskriklike).
Maar die eintlike rede hoekom die Hooftemmer met soveel eerbetoon deur Petrus en sy helper met die boogvlerke ontvang gaan word, lê in sy hantering van die Temmers se opleiding op die selfgemaakte skietbaan.
Die skywe begin by 10 meter vir die Daisies, 25 meter vir die windbukse, dan 50 vir die .22’s en 75 tot 100 meter vir die groter koeëlgewere. Maar dié kom eers later, miskien op Dag Vier. Daar is ’n rooi vlag en ’n groen vlag, en die Hooftemmer met ’n fluitjie. Daar is ’n Temmer met die spotting scope, hy roep die tellings uit. Op die skiettafel merkpenne, maskeerband, plakkertjies vir die skywe, skywe wat wag om nog geteken te word, twaalf banksakkies met riviersand. Ook nog skietrame en dwarsbalkies en ’n dooierus-driepoot.
Die Hooftemmer het alles en nog wat saamgebring, maar hy is bitter spyt oor sy eie oupa se kort sambokkie wat by die huis agtergebly het en wat nou só nodig, só nodig geraak het. Hier op die klipvlaktes van die Moordenaarskaroo. As hy die een Temmer leer asemhaal, vinger op die sneller, dan sal die ander Temmer net gou sy geweerslot oopmaak om te kyk hoeveel rondes gelaai is. Of vir die aardigheid na ’n voël mik wat doer bo verbyvlieg. Die Hooftemmer kom ook reeds op Dag Een agter dat, terwyl hy met Temmer Een besig is, hy vinnig en gereeld agter hom moet kyk watse aktiwiteite Temmers Twee en Drie intussen aan die gang gekry het. Later kon die Hooftemmer sonder aarseling konstateer dat ’n tweede paar oë in sy agterkop die grootste gemis was op die week se kamp. Dit en sy eie oupa se kort sambokkie.
Nou is dit al Dag Ses. Die dag van bloed en derms. Wat die Temmers betref, die enigste dag wat eintlik saak maak – die jagdag. Want op dié dag gaan hulle hulle nuutverworwe kennis van mik en skiet op die ongediertes van ’n Karooplaas loslaat. Meerkaaie en dassies en tortelduiwe en sulke dierasies. Mossies en geelvinke ook. ’n Jagsafari van formaat.
Benito die Verskriklike kry die windbuks en die populierbos. Dis waar swerms tortelduiwe en mossies en vinke boer. Die twee groter Temmers, Misha die Moorddadige en Jean-Pierre die Triomfantlike, elkeen met ’n .22 by die dassiekranse bokant die droëlooprivier.
Die oupa wat die Hooftemmer is, is salig alleen by die kamp tot die laatmiddaguur. ’n Cowboyboek van Louis L’Amour in sy linkerhand, en koffie en biltong digby sy regter. Om hom ’n groot, salige stilte.
Dag Ses het nie sy gelyke nie.
Dis skuins voor vier toe hy die Temmers terug by die kamp kry en hulle die oggend se jagbuit op die sementtafel in die skuur uitpak. En die jagbuit is groot. Drie mossies en ’n geelvink en twee tortelduiwe uit die populierbos. Plus nog ’n meerkat en vyf dassies van die kranse af.
Hulle ma’s gaan vir hulle pasteie maak, praat hulle gelyk.
Duifpastei gaan baie lekker wees.
Maar nie so lekker soos dassiepastei nie.
Wat van die meerkat?
Die Hooftemmer slaan sy oë hemelwaarts, want hy wil nie sien hoe lyk meerkaaie en dassies en tortelduiwe in ’n vleisbak op ’n ma se kombuistafel in Tamboerskloof nie. Saam daarmee nog die verwytende blikke van so ’n ma af.
Stop, manne! Vergeet dit!
Jy moet weet van aanhou en vasbyt as jy die Temmers tot stilbly wil bring. Maar die Hooftemmer kry dit tog reg.
Terselfdertyd kom hy sommer ook te voorskyn met een van Gert Grootlieg se stories, ’n liegfabrikasie soos min wat hulle genadiglik aanvaar. Hy praat oor sy beloftes aan die plaasvoorman dat dié al die dassies en duiwe kan kry wat hulle skiet en dat hulle niks sal saamneem huis toe nie, en dat hulle so en so sal maak en dit en dat sal doen.
Verstaan julle?
Ja, hulle verstaan.
Maar dit brom.
Een ding van die Temmers: hulle geheues is kort. Nie lank nie, toe pluk hulle ghwarrieboslatte en jaag mekaar van voor af tussen die karoobossies deur, duif- en dassiepasteie heeltemal vergete.
Toe die gewere laatmiddag op Dag Ses in hulle geweerkaste weggepak is, en die Hooftemmer die drie manne oor en oor getel het net om honderd persent seker te maak dat almal nog daar is, en heel is, spoel daar ’n groot vreugde oor hom. Eintlik ’n welbehae. Hy is natgesweet, flenters en gedaan vermaan. Dis hoekom hy nou vir hom ’n dubbel Glenfiddich skink en voor die vuur gaan sit wat die Temmers teen dié tyd al self kan pak en aan die gang kry. Dit gaan ’n lang aand word, want die Temmers gaan vanaand self braai. Dan sal mens sien hoeveel hulle onthou van wat hulle die afgelope dae geleer het.
So kom Dag Ses dan triomferend tot ’n einde. ’n Dag sonder gelyke.
Die Terugrydag Kaap toe is maar ’n valerige daggie. Maar die Temmers kry dit reg om selfs van oppak en inpak en aandra bakkie toe ’n safari te maak. Vir oulaas jaag hulle mekaar; vir oulaas druk die agterste Temmer ’n stuk stok tussen die bene van die Temmer voor hom sodat hy vooroor kan neerslaan. En vir oulaas gooi die Hooftemmer sy hande wanhopig in die lug en dink oor sy oupa se kort sambokkie wat hy nie by hom het nie.
Maar hy kry hulle tog laatmiddag in die Kaap. Heel, ongedeerd en almal in een stuk. Hy ook. Dis hoekom daar nou ’n lied in sy hart is.
Sien jy daardie oupa met die huppel in sy stap? Die een wat die Temmers vir hulle ma’s gaan teruggee het en nou Temmer-loos op pad na sy bakkie toe is? Sien jy hom?
Dis ek.
As Grootoom Brombek self gaan jag
Ek ken ’n Tweebeen reeds van my sopkoppiedae af, en jy kan my niks van hom en sy Blafding vertel wat ek nie lankal reeds weet nie. Grootoom Brombek Springbok noem hulle my mos, hier op die vlak tussen die trassiebosse en die jakkalsgrasse waar ek die baas is. En ek lyk glo op ’n haar soos ou Groot-Groot Brombek Springbok wat vroeër jare baas was van hierdie selfde vlak. Vergeet van oom Ramkop en neef Diepstap en die spul Kromhorings anderkant die gannabosse op die skaalklipvlak. Hulle het hulle eie plekke. Daar waar hulle hulle eie base is met hulle eie troppe en hulle eie ooimeisies.
Maar hierdie ander wat hulle so kom opdring, oom Snuifie-hulle, en ou Gleuf-oor. Afdwaalramme is hulle, niks meer nie. En as ek my nie keer nie, stamp
