my verslag het jy reeds sesuur vanoggend van Europa af hier aangekom.”
Elmarie kyk Wynand verbaas aan, maar kry dit tog reg om kalm te vra: “In verband met ons egskeiding, wie dagvaar nou eintlik vir wie en op watter gronde?”
“Toe maar, moenie jou pragtige koppie daaroor breek nie,” stel Wynand haar dadelik gerus. “Jy dagvaar Lafras vir huisverlating.”
“Huisverlating! Maar ons het nog nooit ’n huis saam bewoon wat hy kon verlaat nie …” begin sy openlik verbaas.
“Maar natuurlik het julle in Europa saam in ’n woonstel gebly,” help hy haar ongeërg reg.
Elmarie kyk hom ’n oomblik lank sprakeloos en verward aan, toe begin sy meteens sag en onbedaarlik lag.
“Verskoon my dat ek gelag het, Wynand,” maak sy dadelik verskoning toe haar lagbui bedaar. “Maar regtig, ek het nog nooit voorheen iemand so oortuigend en met so ’n vroom gesig sien lieg nie. Moenie bekommerd wees nie, ek sal onthou en doen wat jy sê – jy is immers die regsgeleerde.”
Hulle staan nog ’n rukkie en gesels, voordat Wynand gaan kyk of die drie verslaggewers al vertrek het. Toe hy terugkom en vertel dat daar nou geen teken meer van hulle is nie, kan hulle vertrek.
Elmarie is bly en opvallend verlig toe sy en Mark eindelik weer tuis is. Wynand vertoef nog etlike minute om haar oor ’n paar puntjies in verband met die skeisaak in te lig, toe groet hy en vertrek.
5
Daar is ’n somber trek op Elmarie se gelaat toe sy uit haar motor klim en die woonstelgebou diep ingedagte binnestap, met Mark se handjie styf in hare. Wynand het haar flussies meegedeel dat haar en Lafras se huwelik oor twee weke finaal ontbind sal word. Sy is wel bly dat sy uiteindelik weer vry sal wees van die nuuskierige koerantmanne wat haar gewoonlik op die mees ongeleë tyd lastig val. Wat haar tog hinder, is die feit dat haar lewe die afgelope drie maande feitlik net op leuens gebaseer was. Die leuens oor hulle huwelik, leuens oor die ontbinding van hulle huwelik … altyd net leuens … leuens …
Ja-nee, sy sal inderdaad bly wees wanneer alles agter die rug is en sy nie meer nodig sal hê om ’n enkele leuen te versin nie. Uit gewoonte sluit sy die posbus oop en is verbaas toe sy twee briewe daarin vind wat na Wynand se adres gepos is. Sy kan raai dat die een brief deur Mark se grootouers geskryf is, want die skrif op die koevert is duidelik dié van ’n oumens, en hulle is die enigste oumense wat sy ken. Die handskrif op die ander koevert lyk vir haar vreemd bekend.
Dit is ’n kort briefie van Lafras, waarin hy haar bedank omdat sy die pers tot nou toe uit hulle privaat sake kon hou. Hy wil haar nie bel nie, uit vrees dat iemand dalk hulle gesprek mag afluister. Hy wil weet of sy die dag nadat die skeisaak afgehandel is, saam met hom sal gaan eet en dans. Hy sal haar antwoord Saterdagmiddag by Wynand kry, as sy so gaaf sal wees om vir hom ’n briefie by Wynand te laat. Hy hoop dit gaan baie goed met haar en hulle aangenome seun.
Daar is ’n sagte glimlaggie op haar gelaat terwyl sy Lafras se briefie opvou en in die koevert steek. Sy wil net eers die ander brief lees, dan sal sy vir hom skryf en die brief vir Wynand gaan gee.
Elmarie het aanvanklik reg geraai – dit is ’n brief van Mark se grootouers wat soos volg lui:
Geagte mevrou Zeeman
Ek weet nie wat u huidige adres is nie, daarom pos ek hierdie brief aan u vorige buurman en hoop maar dat dit u sal bereik.
Ons verlang baie na klein Mark, en sal ’n besoek van julle verwelkom. Ons besef natuurlik dat u man ’n baie besige sakeman moet wees, maar miskien laat hy u en Mark toe om ons vir ’n week of wat te besoek. Ons hoop om gou van u te hoor, en intussen hoop ons maar dat hierdie brief u veilig bereik.
Die plaas lyk pragtig hierdie tyd van die jaar, en ek is seker daarvan dat Mark van die plaas sal hou. Ek hoop hy kan al goed perdry, want ek het vir hom ’n ponie gekoop en sy oom Schalk het die saal en toom gekoop. Die ponie wag dus net vir die grootman sodat hulle die plaas kan platry.
Die tante en Schalk stuur groete. Ook hulle hoop van harte dat u ’n paar dae kan afknyp om vir ons te kom kuier. Ek het ons telefoonnommer boaan die brief neergeskryf, ingeval u ons dalk wil skakel.
Ons hoop om spoedig van u te hoor. Groete,
Carl en Hester Dekker
Daar is ’n gevaarlike frons tussen Elmarie se mooi geboogde wenkbroue toe sy die oubaas se brief opvou en in die koevert steek. Sy hoop nie hy probeer om Mark in sy sorg te kry sodra hy van haar en Lafras se egskeiding hoor nie. Sy sal hierdie saak vanaand nog met Wynand moet bespreek, want sy het nie ’n huwelik en ’n egskeiding aangegaan net om Mark op die ou end te verloor nie …
“Hoekom lyk tannie Elrie so kwaad? Hè, tannie?” dring Mark se stemmetjie meteens deur haar ontstelde gedagtes.
Sy kyk hom aan en sê met ’n breë glimlag: “Ek is nie kwaad nie, my ou grootman, ek het net ’n vreeslike nare gedagte gehad. En as daardie gedagte moet waar word, sal jy darem sien hoe klap jou ou tannie Elrie ’n ou man dat hy sterre sien.”
Van hierdie hele diskoers verstaan die vyfjarige seuntjie niks, maar van sy tannie Elrie se glimlag kan hy darem aflei dat sy nie vir hom kwaad is nie.
Na middagete, terwyl Mark sy gewone middagslapie geniet, neem Elmarie haar skryfblok en gaan sit by die tafel om gou Lafras se brief te beantwoord. Sy begin skryf:
Beste Lafras
Ek het jou brief vanoggend ontvang, en was aangenaam verras om van jou te hoor. Trouens, ek het nie eens geweet dat jy jou op die oomblik in Johannesburg bevind nie. Ek veronderstel jy is al haastig dat die saak afgehandel moet word, sodat jy kan teruggaan Europa toe.
In elk geval, aangesien jy bepaald dadelik na die saak weer na Europa sal terugkeer, neem ek jou uitnodiging aan en ek hoop ek kan help om die aand vir jou aangenaam te maak. Ek dink ook dit sal goed wees as ’n paar verslaggewers ons na die saak bymekaar sien, want ’n paar het my reeds gevra of ons glad nie meer met mekaar praat nie.
Nou ja, ons sien mekaar dan oor twee weke. Soos altyd,
Elmarie
Sy adresseer die koevert wat die briefie bevat, en verseël dit sorgvuldig. Dan besluit sy om Wynand vanaand na ete van haar besoek te verwittig.
Mark is in die wolke toe hy hoor hulle gaan vir oom Wynand kuier, want naas Lafras hou hy die meeste van Wynand. Hy hou net nie daarvan om in sy slaapklere, kamerjas en pantoffels te gaan kuier nie.
“Dit moet beslis ’n uiters dringende saak wees wat jou hierdie tyd van die aand na my woonstel toe jaag, Elmarie,” begroet Wynand haar met haar aankoms. Hy tel klein Mark op en groet hom met ’n soen op die voorkop. “Ek wil eendag net so ’n mooi seun soos jy hê, grootman.”
Hy sit Mark weer op sy voete neer en nooi Elmarie om te sit.
“Ja, dit is nogal vir my ’n baie ernstige saak,” sê Elmarie toe sy op die rusbank plaasneem en Mark beduie om langs haar te kom sit. “Een van die briewe wat jy in my posbus besorg het, is van Mark se grootouers.” Sy gee die brief vir Wynand om te lees, en sê voorts: “Ek weet nie of ek maar net van my wysie af is nie, maar ek koester so ’n vae vrees dat hulle hom mag opeis sodra hulle hoor dat ek geskei is.”
“Hulle
