gepraat het, maar daar was nie genoeg tyd om een van julle te kom roep nie, dus moet julle haar dadelik terugbel. Ek het haar telefoonnommer in die boekie geskryf. Dit is ’n Pretoria-nommer.”
“Dan het sy natuurlik die brief gekry wat ek na haar gewese buurman se adres gestuur het,” sê die oubaas. Hy tel die mandjie groente op en sê voorts: “Kom, vrou, laat ons die meisiekind gaan bel en hoor wat sy te sê het. Miskien kan hulle tog ’n tydjie afknyp om vir ons te kom kuier …”
“H’m, dit sal gaaf wees as hulle vir ons kan kom kuier. Sy moet net nie haar man saambring nie,” sê Schalk en neem die mandjie by die oubaas.
“Ou seun, jy moet daardie swartkop vergeet, sy is nou getroud,” vermaan die ouer man. “Soek vir jou iemand anders en trou met háár.”
“Oom Carl, ek soek al die afgelope sewe jaar na die regte vrou. En toe ek haar einde ten laaste vind, gaan trou sy met daardie multimiljoenêr-vent nog voordat ek ’n poging kon aanwend om haar aan te keer,” sê Schalk. “Ek glo nie dit is regverdig dat ander mense ’n man se geluk so moet dwarsboom nie.”
“Jy het haar maar bloot te laat ontmoet, Schalk. Dis wat dit is,” meen die oubaas. “In daardie geval was sy dus nie vir jou bedoel nie.”
“In elk geval, laat ons gaan hoor of die klein rissiepit vir ons kom kuier,” sê Schalk.
Net toe hulle die huis binnegaan, begin die telefoon lui.
“Dit is beslis nie nou weer Elmarie nie,” sê Schalk. “Sy het gesê oom Carl of tant Hester moet haar skakel.”
“Nou goed, gaan hoor wie dit is, Schalk. Ek en jou tante gaan eers hande was,” doen die oubaas aan die hand.
Die jong man beantwoord die oproep en is merkbaar verbaas toe hy hoor dit is Herman van Coller wat praat.
“Ek vrees my oom-hulle is nie op die oomblik beskikbaar nie. Is daar ’n boodskap wat ek vir hulle kan gee?” wil Schalk weet.
“Wel, daar mag dalk nou ’n moontlikheid bestaan dat hulle die kind kan opeis,” hoor hy Herman sê. “U sien, Elmarie is besig om van haar man te skei –”
“Waarom? Wat het hy gesondig?” val hy Herman met ’n glimlag in die rede.
“Ek vrees dit is iets wat selfs die koerantmanne nog nie kon uitvind nie. As jy hulle bymekaar sien, sal jy ook glad nie sê hulle is besig om te skei nie. Hy kan dit nie eens verdra dat sy op straat met ’n ander man praat nie, en sy is nog steeds sy liefdevolle vrou. Ek weet eerlikwaar nie waarom hulle gaan skei nie.”
“En die kind? Hoe behandel hy hóm?” wil Schalk weet.
“O, hy lyk lief vir die kind. Hy het hom vanoggend na sy motor toe gedra, en dit is meer as wat ek sou doen …”
Schalk is duidelik opgewonde toe hy na sy gesprek met Herman by sy oom en tante in die eetkamer aansluit, waar die tante besig is om koffie te skink.
“Jy is net betyds vir koffie, Schalk,” sê die ou dame. “Wie het gebel?”
“Elmarie se gewese verloofde, tante,” sê Schalk met ’n ondeunde glimlaggie.
“Waarom glimlag jy so, ou seun? Wat het die kêrel te sê gehad?” wil die oubaas belangstellend weet.
“O, hy het maar net gebel om die pragtige Elmarie weer in die rug te steek,” sê Schalk met ’n lagklankie in sy stem. “Sy het hom bepaald weer iets aangedoen wat hom bitter gemaak het, daarom neem hy wraak –”
“Goed, nou kan jy ons vertel wat hy gesê het,” laat hoor die oubaas ongeduldig.
“Hy sê Elmarie en haar man is besig om te skei. Niemand weet wat die rede is nie, want hulle tree nog steeds op soos ’n gelukkige egpaar en die man is ook nog net so lief vir klein Mark,” vertel Schalk en vervolg met ’n ondeunde glimlag: “Dit lyk mos vir my of ek haar dalk nog op die ou end gaan kry, oom Carl.”
“Ek dink jy moet Elmarie maar eers gaan bel, ou man,” stel die ou dame voor. “Miskien is daar iets waaroor sy dringend met jou wil praat …”
“Vra sommer ook vir haar wat sy aan daardie Herman-vent gedoen het dat hy vandag weer so bitter is, oom Carl,” herinner Schalk die oubaas toe dié opstaan om Elmarie te gaan bel.
Daar is meteens weer vreugde in Schalk se hart en ’n aangename vooruitsig in sy lewe. Hy hoop sy kom gou vir die twee oumense hier op Spitskop kuier. Schalk se gedagtes neem nou wye vlugte.
Hy kyk egter gesteurd op toe oubaas Carl die eetkamer binnekom en verontwaardig sê: “Ek het nog nooit so ’n parmantige vroumens in my lewe teëgekom soos daardie swartkop … e … gifangel nie. Sy sê sowaar vir my ek moet my neus uit haar sake hou en my liewer by my eie bepaal …”
“Het oom Carl haar gevra waarom daardie Herman-vent weer so bitter is?” val Schalk sy verontwaardigde oom met ’n glimlag in die rede.
“Ja, sy het hom glo vanoggend in een van Pretoria se besige strate deur sy gesig geklap omdat hy haar beledig het, en haar man het vir hom gesê dat hy baie seer gaan kry as hy ooit weer sy neus in hulle sake steek. Nou ja, nou weet ek nie wat van die vent gaan word nie, want ek het haar vertel dat hy ons gebel het, en sy het gesê dat sy self sy sake vir hom sal werk …”
Schalk se hartlike lagbui maak meteens ’n einde aan die oubaas se diskoers. “Sy sal dit doen, oom Carl,” kry hy tussen lagbuie uit. “Daardie klein rissiepit stuit vir niks en niemand wanneer sy kwaad is nie.”
“In daardie geval sal ek haar gewese buurman moet bel en hom vertel wat sy van plan is om te doen, want daardie vent kan haar dalk leed aandoen. Sy is maar net ’n vroumens,” kom dit nou bekommerd van die oubaas. Hy drink sy koffie haastig, en gaan dan weer na die voorportaal waar die telefoon geïnstalleer is.
Na ’n rukkie keer hy terug en sê gerusstellend: “Ek het net betyds gebel. Elmarie se man was by die De Jager-kêrel, en hy het belowe om dadelik ’n einde aan die meisiekind se wilde planne te maak.”
“Maar Carl, jy het ons nog nie gesê waarom Elmarie in die eerste plek gebel het nie!” herinner sy ou wederhelf hom terwyl sy die koffiekoppies in die skinkbord sit. “Het sy miskien gesê of sy en Mark vir ons sal kom kuier?”
“Nou toe nou, dat ek dit staan en vergeet,” glimlag die oubaas ietwat verleë. “Dit is eintlik waarom sy gebel het. Sy het ons brief ontvang en besluit om ons oor ’n paar weke te besoek. Ons kleinseun het glo so mooi met sy rylesse gevorder dat hy al alleen ry.”
Terwyl die drie Dekkers Elmarie en Mark se voornemende besoek bespreek, hou Lafras voor Elmarie-hulle se woonstelgebou stil. Hy is ook net betyds, want toe hy uit die hyser stap, kom sy en Mark uit haar woonstel.
Elmarie bly meteens staan, maar Mark hardloop Lafras opgewonde tegemoet. Hy is lief vir sy oom Lafras wat hom altyd opraap en ’n paar maal in die lug swaai voordat hy hom neersit.
“Dit is inderdaad ’n onverwagte besoek,” begroet Elmarie die lang, skraal man met ’n vriendelike glimlaggie. “Ek was net op pad …”
“… na daardie vent wat jy vanoggend in die straat geklap het,” voltooi Lafras haar sin, terwyl hy die woonstel se deur oopmaak en haar na binne volg.
Elmarie
