Dekker het gebel en gevra dat ek of Wynand jou moet keer, want daardie vent mag jou dalk leed aandoen. Hy sê jy mag nou wel ’n gifangel wees, maar jy bly nog steeds ons klein Mark se tante en pleegmoeder,” vertel Lafras met ’n ondeunde glimlag.
“Snaaks dat hy darem nog besorg is oor die gifangel,” laat Elmarie ietwat droog hoor. “Ek het altyd gedink hulle sal bly wees as iets met my gebeur, want dan kan hulle mos vir Mark kry.”
“Hulle kan ons klein Mark nie sommer net vat nie, Elmarie,” help hy haar reg. “Hulle moet eers by my, sy pleegvader, verbykom. En jy moet hulle ook baie goed laat verstaan dat al is ons geskei, ek steeds Mark se pleegvader bly. Maar sê vir my, het jy nog altyd lus om met daardie vent te gaan afreken oor sy nuusdraery?”
“As ek nie nou sy mond gaan snoer nie, sal hy heeltemal oorneem, Lafras. Ek moet iets doen om hom eens en vir altyd op sy plek te sit …”
“Laat staan hom gerus vir my. Ek sal my prokureur aansê om sy sake vir hom te werk,” keer Lafras haastig. “Jy moet my nou belowe dat jy nooit naby die vent sal gaan nie. Jy kan nie jou krag teen syne meet nie, Elmarie. Hy is ook so vol haat en afguns dat hy jou ernstige leed kan aandoen. Belowe jy om in die vervolg van die vent af weg te bly en die polisie te ontbied as hy dit ooit waag om aan jou woonstel se deur te klop?”
“Goed, ek belowe, Lafras. Ek is ook jammer oor die moeite wat ek jou aangedoen het. Die oubaas moes jou nie lastig geval het nie –”
“Ek is bly hy het,” val hy haar bedaard in die rede. “Ek het hom sommer ook gevra om ’n oog oor jou en Mark te hou wanneer julle hulle besoek, en my sonder versuim te bel as jy iets onmoontliks aanvang … soos om mense wat groter en sterker as jy is te klap.”
“Dit is nie ’n gewoonte by my om mense te klap nie, Lafras …”
“Ek is werklik bly om dit te hoor, swartkoppie, want ek het net begin wonder of ek vir jou ’n groot, sterk lyfwag moet huur om jou te beskerm …”
Elmarie se hartlike lagbui maak dadelik ’n einde aan alles wat Lafras nog wou sê.
“Ek is nie gewoonlik aggressief nie, net wanneer mense my kwaad maak,” sê sy toe haar lagbui bedaar.
“Wel, ek hoop niemand maak jou ooit weer kwaad nie,” glimlag hy gemoedelik en kom terselfdertyd orent. Hy kyk na sy polshorlosie en vervolg: “Ek vrees jy en Mark sal my nou moet verskoon, tensy julle die naweek saam met my in Johannesburg wil deurbring.”
“Ons sal jou maar liewer verskoon, Lafras, anders gooi die regter dalk ons skeisaak uit,” sê sy tergerig en kom ook orent. “Ons sal saam met jou stap tot by jou motor.”
Die volgende twee weke is vir Elmarie eindeloos. Eindelik breek die dag aan dat haar en Lafras se huwelik finaal ontbind word. ’n Paar verslaggewers wag haar en Wynand voor die hof in, en weer moet sy haar gedwee aan die flitse van hulle kameras onderwerp.
Een verslaggewer kom staan skuins voor haar en vra ewe kordaat: “Mevrou Zeeman, sal u asseblief nou vir ons die werklike rede gee waarom u en meneer Zeeman se huwelik vandag in hierdie hof ontbind is?”
“Ek is nie daarvan bewus dat daar ’n ander rede is nie, meneer,” sê sy met ’n kil stem. “En nou kan jy asseblief uit my pad uit staan.”
Aan Wynand sê sy: “Ek hoop die verslaggewers laat my na vandag met rus.”
“O, hulle sal. Noudat jy en Lafras geskei is, is jy nie meer vir hulle belangrik nie,” stel Wynand haar gerus. “Jy sal nou ongestoord reëlings kan begin tref vir jou en Mark se besoek aan sy grootouers. Ek wonder nou net wat Lafras beplan het.”
“Ja, ek weet ook nie,” sê Elmarie en krap in haar handsak rond op soek na haar motor se sleutels. Sy vind dit, sluit die motordeur oop en sê voorts: “Lafras het my gevra om môreaand saam met hom te gaan eet en daarna in die een of ander nagklub te gaan dans. Dit is bepaald ons vaarwelaand.”
Wynand kyk haar etlike sekondes met ’n peinsende uitdrukking in sy oë aan, asof hy op die punt staan om ’n geheim aan haar mee te deel. Toe groet hy egter en stap haastig na waar sy eie motor staan.
Sy kan sweer Wynand wou iets sê, maar dat hy hom op die laaste oomblik bedink het. Sy klim in haar motor en besluit om Mark maar eers by die bewaarskool te gaan haal waar sy hom vanoggend gelaat het.
Elmarie is die hele middag vreemd ingedagte. Sy is al so gewoond daaraan om alles eers met Wynand of Lafras te bespreek, dat sy dit nou vreemd vind om weer self besluite te moet neem. Na ’n lang ruk se wik en weeg, besluit sy eindelik om oor drie dae na Spitskop te vertrek. Nou kan sy weer haar gedagtes by haar afspraak met Lafras bepaal, en sommer dadelik ’n afspraak met die haarsalon reël om die volgende oggend haar hare te versorg.
Nadat Elmarie ’n afspraak met die haarkapper gereël het, bespreek sy ’n hooflynoproep na die Dekkers van Spitskop. Dit duur slegs ’n paar minute, toe hoor sy die tante se stem opgewek oor die lyn sê: “Hester Dekker van Spitskop hier!”
“Hallo, mevrou Dekker! Dit is Elmarie Zeeman wat praat.”
“Ek hoop jy bel om te sê dat julle vir ons kom kuier, mevrou Zeeman,” kom dit vriendelik en opgewonde van die tante.
“Ja, dit is eintlik waaroor ek bel, en dan ook om te hoor of daar ’n hotel op die dorp is –”
“Moet jou asseblief nie oor ’n hotel bekommer nie, mevrou Zeeman. Julle drie is welkom om hier by ons in die huis te bly,” val sy Elmarie opgewonde in die rede.
“Ons is net twee, nie drie nie, mevrou Dekker. Net Mark en ek kom vir ’n vlugtige besoek.”
Hulle gesels ’n rukkie oor haar en Mark se voorgenome besoek en groet dan.
Nou, besluit Elmarie, kan sy weer aandag skenk aan die volgende uitstappie – haar laaste uitstappie saam met Lafras, en sy sal beslis op haar beste moet lyk om hom nie in ’n verleentheid te bring nie.
Terwyl Elmarie die drie duur aandrokke deurkyk wat Lafras die dag voor hulle huwelik vir haar gekoop het, lui haar voordeurklokkie, en lewer dieselfde Johannesburgse modewinkel twee yslike groot dose by haar af met ’n nota van Lafras.
Nadat die afleweringsbode vertrek het, skeur Elmarie die koevertjie oop, neem die kaartjie uit en lees:
Net ’n klein geskenkie vir môreaand se uitstappie, en hou jou hare asseblief in dieselfde styl wat jy elke dag dra. Baie dankie. Ek is seweuur op jou drumpel.
Jou man … of moet ek sê gewese man?
Lafras Zeeman
Elmarie maak die dose oop en verloor byna haar asem toe sy ’n wit weselbontstola uit die eerste een haal. Die tweede doos bevat ’n silwerkleurige aandrok wat met elke beweging glinster … En hy noem dit ’n klein geskenkie!
Sy pas die rok dadelik aan en is verras om te vind dat dit perfek pas. Gelukkig het sy haar silwerkleurige aandskoentjies nog net een maal gedra, dus is hulle nog feitlik nuut. Sy betrag die rok se hals met ernstige konsentrasie en besluit om net oorkrabbetjies daarby te dra – haar ontslape moeder se robyn-oorkrabbetjies.
Elmarie gaan hang die rok versigtig in haar klerekas en bêre die fabelagtige stola met net soveel sorg. Sy is seker dat sy môreaand die bes geklede dame in die hele Johannesburg sal wees.
