sy vriendelike advies en sê effens bedruk: “Ek hoop nie die oubaas gaan weer moeilik wees nie, want dan sal ek moet weier om Mark vir ’n besoek na hulle toe te neem. En ek sou graag wou hê dat Mark sy grootouers goed leer ken, want hulle is die enigste familie wat hy het, behalwe vir my –”
“En wat van my?” val Lafras haar ongeërg in die rede. “Jy vergeet blykbaar dat ek sy wettige oom en pleegvader is. Ons huwelik was miskien ’n klug, maar nie die aanneming van Mark nie, Elmarie. Hy sal my verantwoordelikheid bly totdat jy weer eendag trou. En as jy ’n probleem ondervind wat hom insluit, moet jy nie huiwer om dit met my te bespreek nie.”
“Dankie, Lafras. Ek hoop egter dat dit nooit nodig sal wees om jou lastig te val nie,” sê Elmarie met ’n dankbare glimlaggie. “Ek is seker ek sal die mas opkom solank as wat hy nog klein is, maar ek weet nie of ek hom sal kan beheer wanneer hy groot is nie. Ek hoop egter so.”
“Toe maar, jong, hy sal in sy spoor trap,” sê Lafras met ’n sagte laggie. “Hy het gesien hoe jy daardie vent vroeër vandag geklap het, en dit is iets wat hy nie maklik sal vergeet nie.”
“Nou goed, noudat ons hierdie sakie afgehandel het,” glimlag sy prettig, “wat stel julle twee mans voor? Moet ek Mark nadat die saak afgehandel is vir ’n besoek aan sy grootouers neem?”
Lafras help haar eers om die bruin merrietjie te bestyg, en klim dan op die groot swart hings voordat hy sê: “Op die oomblik sien ek niks verkeerd met so ’n besoekie nie, maar sodra hulle weet dat ons geskei is, mag hulle dalk weer probeer om Mark van jou weg te neem. Ek dink jy moet ’n rukkie wag en kyk wat hulle plan is. Sê vir hulle jy is op die oomblik baie besig, maar jy en Mark sal hulle later besoek. As hulle jou dan per brief dreig, moet jy my sonder versuim skakel.”
“Dankie, Lafras,” sê Elmarie met ’n mooi, onskuldige glimlaggie wat hom baie aan klein Mark herinner. “Ek voel nou meer gerus, en nou sal ek jou en Wynand in vrede laat om die middag te geniet … Tot siens, julle twee!”
Met daardie woorde spoor sy haar perd aan en ry in die rigting van die kloof. Sy het egter kwalik weggery, toe Lafras en sy perd langs haar verskyn. Die volgende oomblik sluit sy linkerhand oor hare wat die toom vashou, en voel sy hoe hy haar perd intrek.
“Is iets verkeerd?” vra sy toe albei perde tot stilstand kom.
“Nee, hoegenaamd niks, meisie,” sê Lafras bedaard. “Ek wil maar net weet wat jou die idee gee dat Wynand en ek graag alleen wil wees?”
“Wel, ek het gedink daar is sake wat julle miskien privaat wil bespreek,” sê sy. “Wynand is ’n prokureur, en … Nou ja, daar is dinge wat ’n mens nie graag voor buitestanders bespreek nie.”
“Wynand is nie my prokureur nie, hy is ’n ou skoolmaat en ’n jare lange vriend,” help hy haar reg. “Jy is ook nie ’n buitestander nie, Elmarie, jy is op hierdie oomblik nog my vrou. Kom ry asseblief saam met ons, ek hou nie daarvan dat jy alleen in die kloof gaan ry nie.”
Daar is ’n sweem van ’n glimlaggie om Wynand se mond toe hy sien hoe gedwee die vurige swartkop aan Lafras se wense toegee. Was dit iemand anders wat haar perd so eiegeregtig ingetrek het, sou sy hom dadelik ingevlieg en straks nog haar karwats ook gebruik het.
Lafras het bepaald ’n slag met die teenoorgestelde geslag wat ander mans nie het nie, dink Wynand geamuseer, of anders ken hy vroue maar net beter as ander mans.
Die glimlaggie om Wynand se mond verdwyn toe Elmarie en Lafras by hom aansluit. Hulle ry al met die rivier langs en gesels rustig oor die voordele van ’n plaaslewe – net Elmarie praat nie saam nie, want in Lafras se teenwoordigheid voel sy altyd ’n klein bietjie onbeduidend en minderwaardig. Dit is bepaald omdat hy al feitlik die hele wêreld deurkruis het, belese is en oor baie mensekennis beskik.
Hulle het reeds verder gery as wat Elmarie aanvanklik beplan het, toe dit haar meteens byval dat Mark se ryles seker lankal ten einde geloop het. Sy kyk na haar polshorlosie en sê besorg: “Ek vrees julle sal my nou moet verskoon. Mark wag seker al lankal vir my, en ’n mens weet nooit wat hy in my afwesigheid mag aanvang nie.”
Sy groet die twee mans haastig en ry vinnig in die rigting van die stalle. Soos sy vermoed het, is Mark se ryles lankal afgehandel en staan hy by die staldeur met die ponie en gesels.
Met hulle tuiskoms, terwyl Mark ander klere aantrek, neem Elmarie ’n vinnige stort en verklee in ’n koel somerrokkie. Daarna maak sy vir haar ’n koppie tee en gee vir Mark ’n glas melk.
Elmarie wag egter net tot Mark sy middagslapie geniet, toe skakel sy die Dekkers van Spitskop. Sy word gelukkig gou deurgeskakel, en ’n manstem beantwoord die telefoon.
“Hallo! Dis Elmarie Zeeman wat praat!” sê sy.
“Dagsê, meisie! Schalk Dekker hier –”
“Waarom antwoord jy die telefoon?” val sy Schalk half vererg in die rede. “Ek het jou oom-hulle gebel, nie vir jou nie!”
“Wag nou, swartoog, moenie so met my raas nie,” hoor sy hom laggend sê. “Ek kan mos nie help wanneer my oom en tante my beveel om die oproep te beantwoord nie!’
“O, nou goed. Aangesien jy nou weet met wie ek wil praat, sal jy seker nie omgee om die regte mense vir my na die telefoon te ontbied nie, dokter Dekker.”
“Maar, swartoog, ek weet nog nie met wie jy wil praat nie!” maak Schalk met ’n ondeunde stem beswaar.
“Dokter Dekker …”
“My naam is Schalk, meisie …”
“Ek is nie jou meisie nie, en jy weet baie goed met wie ek wil praat,” sê Elmarie nou duidelik onthuts.
“Nee, sowaar as wat ek leef, ek weet nie met wie jy wil praat nie. Sê maar vir my met wie jy wil praat?” hoor sy Schalk nou meer besadig sê.
“Ek wil met jou oom of jou tante praat; met wie anders dink jy?”
“Man, moenie so kwaad wees nie,” paai Schalk met ’n breë glimlag wat sy gelukkig nie kan sien nie. “Die twee oumense is ongelukkig nie dadelik beskikbaar nie, maar as jy jou telefoonnommer vir my gee, kan oom Carl jou oor ’n kwartier terugbel.”
“O, nou goed,” sê Elmarie met ’n ongenaakbare stem en gee hom haar telefoonnommer. “Ek sal ’n halfuur vir jou oom se oproep wag en niks langer nie.”
“Sê vir my, dit is ’n Pretoria-nommer, nie waar nie?”
“Ja, dit is ’n Pretoria-nommer.”
“En wat maak jy in Pretoria …?”
“Dit gaan jou nie in die minste aan nie, dokter Dekker,” maak sy hom terstond stil.
Sy kry byna ’n oorval toe sy hom hoor sê: “Maar natuurlik gaan dit my aan, swartoog. Alles wat jóú insluit, gaan my aan, as jy dit miskien nie weet nie!”
Sy wil hom vertel hoe aanmatigend hy is, maar dan besluit sy daarteen en plak die handstuk neer sonder om Schalk te groet. Wat haar betref, kan hy na sy peetjie gaan.
“Rissie!” sê Schalk hardop nadat Elmarie neergesit het. Toe loop hy vinnig na die twee oumense wat in die groentetuin doenig is.
“Wie het gebel, Schalk?” wil die
