haar opwagting by die woonstel maak. Die meisie kan ’n uitroep van bewondering nie keer toe sy Elmarie sien nie.
“Ek het gister u en meneer Zeeman se foto in die koerant gesien,” sê die meisie, “en ek kan nou nog nie verstaan waarom meneer Zeeman nie die skeisaak verdedig het nie. U is so pragtig, hy sal nooit weer so ’n mooi vrou kry nie.”
Daar is ’n geamuseerde glimlaggie om Elmarie se mond toe sy sê: “Jy kan daardie vraag oor ’n paar minute persoonlik aan meneer Zeeman stel, juffrou.”
Die meisie kyk Elmarie verbaas aan toe sy sê: “Gaan u vanaand saam met meneer Zeeman uit, mevrou?”
“Dis reg, ek gaan vanaand saam met my gewese man uit, juffrou. En as ek dit nie mis het nie, is dit hy wat nou daar aanklop. Sal jy net die deur vir hom oopmaak, asseblief?”
Elmarie gaan haal gou haar aandsakkie en stola wat op haar bed lê, en kom byna saam met Lafras die woonkamer binne. Hy groet Mark vriendelik met ’n ligte soentjie op die voorkop. Hy kom orent en oombliklik val sy oog op Elmarie se bekoorlike gestalte. Etlike tellings neem sy grys oë haar hele persoon waar – van haar rok se soom tot by haar raafswart kroontjie. Toe tree hy vinnig nader, plaas sy hande op haar skouers en druk sy lippe saggies teen haar kroontjie.
“Ek kon in die ganse Johannesburg nie ’n enkele rooi orgidee vind nie,” hoor sy Lafras sê, “toe moes ek maar ’n pienk orgidee neem.”
Hy verwyder sy hande van haar skouers, neem die skouerruiker wat hy met sy aankoms op ’n geleentheidstafeltjie neergesit het en steek dit behendig vir haar aan.
Elmarie bedank hom vir die pragtige skouerruiker en gaan staan dan voor die muurspieël om die orgidee teen haar skouer te bewonder. Die volgende oomblik verskyn Lafras se gesig ook in die spieël.
“Jy is inderdaad ’n bekoorlike skepseltjie, my swartkoppie,” hoor sy hom agter haar sê. ’n Oomblik ontmoet hulle oë in die spieël, en Elmarie is bewus van die tere bewondering in sy oë.
Met ’n sagte blos op haar wange draai sy van die spieël af weg en sê met ’n verleë glimlaggie: “Jy moet my liewer nie voor juffrou Snyman vlei nie, Lafras. Sy wonder reeds waarom jy nie die skeisaak beveg het nie.”
Lafras praat met die kinderoppasser, maar sy oë rus op Elmarie toe hy sê: “Juffrou Snyman, ek het nog altyd gedink dit is ’n onsinnige man wat sy vrou dwing om by hom te bly wanneer sy hom nie meer wil hê nie. Hy kan mos altyd later weer probeer om haar toegeneentheid te wen as hy vind dat die lewe gans onmoontlik is sonder haar.” Hy kyk na sy polshorlosie en sê bedaard: “Ons sal nou moet gaan.”
Hy hang die pragtige stola behendig om Elmarie se skouers. Hulle sê vir Mark nag, groet juffrou Snyman en vertrek.
Eers toe hulle in die motor sit, sê Elmarie: “Ek moet nog vir jou dankie sê vir hierdie duur aandrok en fabelagtige stola, Lafras. Ek besef dat jy dit uitsluitlik gekoop het sodat my voorkoms jou nie vanaand in die skande moet steek nie, en om daardie rede het ek dit aanvaar. Ek wens net jy wil dit liewer nie doen nie, want ek weet nie hoe ’n mens dankie sê vir sulke duur geskenke nie.”
“Nou goed, ek sal jou wys hoe jy dankie kan sê, want ek kan nie belowe dat ek jou nooit weer ’n geskenk sal gee nie,” val hy haar sag in die rede. Die volgende oomblik is sy net bewus van sy lippe wat hare met klein, sagte soentjies liefkoos. Sy arms sluit meteens om haar en sy voel hoe sy lippe hare met ’n vreemde dringendheid opeis.
Lafras is duidelik ontwrig toe hy eindelik sy kop oplig en haar uit sy arms vrylaat. Ook vir Elmarie voel dit asof ’n weerligstraal haar skrams getref het. ’n Man het haar nog nooit met soveel gevoel gesoen nie. Sy weet sy moet iets sê, maar op die oomblik kan sy aan niks dink nie.
“Ek vrees jou grimering is nou daarmee heen, swartoog, en jy kan my maar klap as jy wil,” hoor sy Lafras boetvaardig sê. Hy skakel die voertuig se enjin aan en trek sonder meer weg.
Na ’n rukkie vra hy egter: “Waarom is jy so stil, Elmarie? Is jy nou baie kwaad vir my omdat ek jou gesoen het?”
“Nee, ek is nie vir jou kwaad nie, Lafras,” sê sy, nou weer kalm en bedaard. “Ek sit maar net en wonder waarom ek nie vir jou kwaad is nie. As dit iemand anders was, sou ek hom lankal geklap het dat hy sterre sien. Dit moet bepaald wees omdat ons vir tien dae soos getroudes saamgewoon het – behalwe natuurlik dat ons nie dieselfde kamer en bed gedeel het nie. Met so ’n saamwonery leer ’n mens mekaar ken, en later voel dit regtig of julle ’n soort gesin is. En dan wou jy my natuurlik ook wys hoe ’n mens dankie sê vir ’n baie duur geskenk.” Die laaste sin voeg sy hom met ’n sweem van ’n glimlag toe, wat sy oog nie ontgaan nie.
“Wel, ek moet sê ek het baie gewaag om jou so hartstogtelik te soen, swartkoppie. Met so ’n roekelose optrede kon ek die hele aand vir jou bederf het, en daarvoor sou ek myself nooit kon vergewe het nie. Jy sien, ek voel dieselfde as jy wat ons huwelik betref. Na ons verblyf in Durban het dit vir my ook gevoel of ons drie ’n gesin is. En noudat ons huwelik ontbind is, voel dit vir my vreemd om myself weer as ongetroud te beskou.”
“Dit is bloot omdat jy die afgelope ses weke in ’n groef beland het, Lafras,” verduidelik Elmarie gemoedelik. “Sodra jy weer al die gesogte plekke in Europa besoek en omring is van al jou vriende, sal jy bly wees omdat jy ongetroud en vry is om die lewe te kan geniet soos dit jou behaag.”
“En jy? Wat gaan jy doen, meisie, noudat jy weer ongetroud en vry is?” wil Lafras op sy gewone, bedaarde manier weet.
“Ek wil Mark eers vir ’n week of wat na sy grootouers toe neem; daarna sal ek maar weer by die ou firma aanklop vir werk, en die drade van my lewe opneem waar ek dit drie maande gelede laat lê het,” vertel sy, en sien toevallig dat hy ook nog steeds sy trouring dra.
“Ek weet nie hoe kan so ’n pragtige meisie soos jy tevrede wees met so ’n saai lewe wat net uit werk en verantwoordelikheid bestaan nie, Elmarie,” hoor sy Lafras sê. “Jy behoort te trou en altyd net mooi te lyk vir jou man.”
“H’m, jy praat van trou en ek is gister maar eers geskei,” laat sy met ’n sagte laggie hoor en gaan dan bedaard voort: “Ek sal seker eendag trou wanneer die regte man my vra, en hy ook gewillig is om Mark as lid van die gesin te beskou.”
“Wanneer neem jy Mark vir ’n besoek aan sy grootouers?” vra Lafras toe hy voor die luukse klub stilhou waarvan hy jare al ’n lid is.
“Ons vertrek oormôre,” kom dit sag van Elmarie.
Vir ’n paar sekondes kyk Lafras stil voor hom uit. Toe maak hy die motordeur oop, klim uit en gaan maak die deur vir Elmarie oop om uit te klim. Hy trek haar arm deur syne en lei haar na die klub se hoofingang.
“Jy moet asseblief vir my die oumense se telefoonnommer gee voordat julle vertrek,” sê hy afgetrokke. Die volgende oomblik flits ’n verslaggewer ’n kamera naby hulle, en Elmarie kan nie help om Lafras geamuseer aan te kyk toe die koerantman hom tegemoetloop nie.
“Meneer Zeeman,” sê die koerantman versigtig, “sal u asseblief vir my een vraag beantwoord?”
“Ek belowe niks. Vra dus maar jou vraag en laat ek hoor,” antwoord Lafras kortaf.
“Wel, ons weet almal dat die Zeeman-skeisaak gister afgehandel is, en ek weet ook dat u ’n tafel vir twee hier in die klub bespreek het. Is dit miskien u en mevrou Zeeman se afskeidsete?”
“Natuurlik nie!”
