’n rukkie park toe neem. Tot siens, mevrou Van Coller!”
Elmarie, nou billik ontstoke, plaas die handstuk terug voordat Matilda weer iets kan sê. Sy is nou heeltemal keelvol vir die aanstootlike vrou wat so beledigend is teenoor ’n onskuldige kind wat niemand nog ooit leed aangedoen het nie. En as Herman hom deur haar laat voorskryf oor wat hy moet doen, kan hy gerus maar sy verloofring kom haal. Sy koester geen planne om met ’n skoonma se marionet te trou nie.
Na ontbyt neem Elmarie haar susterskind na ’n speelpark, waar hy hom saam met ’n paar kinders op die skoppelmaaie en ander speelgoed vermaak. Sy laat hom speel totdat haar polshorlosie wys dit is elfuur. Dan keer hulle terug na die woonstel vir middagete, want eenuur moet sy op kantoor wees.
Die res van die dag dink Elmarie nie weer een maal aan haar en Matilda van Coller se telefoongesprek nie. Sy wil nie aan die ouer vrou se pynlike selfsug en snobisme dink nie, want dan sal sy haar opnuut vererg. Sy hoop Matilda kry ’n pyn wanneer sy weer na Mark as ’n optelkind verwys, want dit klink dan asof Mark se ma ’n losbandige lewe gely het. Sy praat natuurlik nie haar suster se misstap goed nie, maar Luzaan was ook nie ’n losbandige meisie omdat sy een maal in haar lewe ’n misstap begaan het nie.
Elmarie se werk neem haar aandag die hele middag in beslag. Sy het ook net mooi heeltemal van Matilda se onsmaaklike telefoongesprek vergeet, toe Herman haar met haar tuiskoms skakel om te hoor wat sy vir sy ma oor die telefoon gesê het.
“Waarom vra jy nie vir haar nie?” wil sy dadelik gesteur weet.
“Omdat my ma op die oomblik te ontsteld is om met my te praat,” hoor sy Herman met kommer en ongeduld sê.
“Ek kan dit glad nie verstaan nie,” sê Elmarie ongeërg. “As jou ma te ontsteld is om met jou te praat, hoe weet jy dat ons ’n telefoniese gesprek gevoer het?”
“Verskoon my, ek het jou nie gebel om onder kruisverhoor geneem te word nie. Ek wil weet wat jy vir my ma gesê het wat haar so vreeslik ontstel het. En moenie maak of jy niks daarvan weet nie, Elmarie, jy weet baie goed waarvan ek praat,” wys hy haar vererg tereg.
“Wel, ek moet sê as jou ma so ontsteld is as wat jy te kenne gee, pas dit my pragtig, want dan sal sy my hopelik nie weer skakel nie,” laat Elmarie nou openlik onthuts hoor. “Sy het my agtuur vanoggend gebel en kan onmoontlik nou nog so ontsteld wees dat sy glad nie met jou kan praat nie. Sê sy moet telefoon toe kom, ek wil graag met haar praat –”
“Ek dink jy is absoluut harteloos, Elmarie,” val hy haar skerp in die rede.
“Moenie dat ek lag nie, Herman. Dit is jy en jou ma wat harteloos en gevoelloos is teenoor ’n onskuldige, vyfjarige weeskind. Ek het nie nou tyd om met jou te staan en argumenteer nie. Sodra jou ma oor haar sogenaamde ontsteltenis gekom het, sal sy jou self vertel waarom sy my vanoggend geskakel het en wat ek alles vir haar gesê het.”
Met daardie woorde sit Elmarie die handstuk neer sonder om te groet. Sy gee ook nie ’n flenter om wat Herman van haar optrede dink nie. Wat haar betref, het sy nou heeltemal genoeg van hom en sy ma gehad vir een dag. As hy haar vanaand weer bel, gaan sy ’n oorval kry.
Gelukkig probeer nie een van die twee Van Collers daardie aand om weer met haar in verbinding te tree nie en kan Elmarie die tyd onverstoord saam met Mark verwyl. Hy het elke aand baie om haar te vertel, en dit is vir haar duidelik dat hy van die bewaarskool en die kinders begin hou.
Elmarie hoor die res van die week niks van Herman of sy ma nie, en wonder of hulle miskien tot inkeer gekom en besluit het om Mark te aanvaar.
Sy werk een Saterdag per maand, en vandag was dit haar beurt. Sy is vol aangename gedagtes toe sy na werk in haar motor klim en huis toe ry. Sy gaan ry gewoonlik elke Saterdagmiddag perd by die ryskool waar sy geleer het om te ry, en waar Mark ook nou leer perdry. Sy sal hom gou by die bewaarskool gaan haal, en sommer vir hulle wegneemkos by ’n restaurant vir middagete kry. Dan kan hulle dadelik met hulle tuiskoms eet en na die ryskool vertrek. Sy sien altyd uit na hierdie afleiding, want die plaas bied ’n rustige stilte wat ’n mens nêrens anders vind nie.
Terwyl Mark opgewonde gesels oor die swart ponie waarop hy leer perdry, hou Elmarie langs ’n duur, silwergrys sportmotor met ’n Johannesburgse registrasienommer stil. Bepaald ’n besoeker vir Wynand de Jager, haar prokureur-buurman, dink sy, want net Wynand se besoekers ry met duur motors.
Met Mark aan die hand, loop Elmarie na die trappe, want sy sien dat die hysbak besig is om boontoe te gaan. Gelukkig is haar woonstel op die eerste vlak en neem dit hulle nie lank om die paar trappe te klim nie.
Elmarie is verbaas toe sy vind dat haar woonstel se voordeur nie gesluit is nie, en sy is nog meer verbaas toe sy Herman in die geselskap van ’n vreemde man in haar woonstel aantref.
“Mag ek vra hoe julle in my woonstel gekom het, Herman?” wil sy met ’n geslote gesig weet sonder om die twee mans eens te groet.
“Ek het die opsigter gevra om die deur vir ons oop te sluit, wat hy natuurlik baie onwillig gedoen het,” verduidelik Herman terwyl hy en die vreemde man beleef orent kom. “Maar laat my toe om dokter Schalk Dekker aan jou voor te stel, Elmarie … Elmarie Keyser, dokter.”
’n Ligte frons verskyn tussen Elmarie se wenkbroue toe sy paslik op die bekendstelling antwoord. Die lang, aantreklike, blonde man se van laat haar kriewelrig voel en dit stel haar op haar hoede.
Voordat sy iets kan sê, hoor sy Herman ingenome verduidelik: “Dokter Dekker is glo familie van Mark. Oubaas Carl Dekker is sy oom –”
“Ek vrees daar is ’n paar dinge wat ek glad nie verstaan nie,” val sy Herman vererg in die rede, terwyl sy nog in die middel van die vertrek staan met Mark se handjie in hare. “Vertel my asseblief net dit: Hoe weet dokter Dekker van my en Mark se bestaan, en hoe het hy geweet waar ek en Mark bly?” Elmarie se gelaatskleur is altyd baie lig, maar op die oomblik is sy bleek van woede, ofskoon sy dit nie laat blyk nie. Sy sien hoe die blonde kêrel se blou oë op Mark vasgenael bly.
Dan hoor sy Herman met ’n ingenome laggie sê: “Ek het met die kind se mense in verbinding getree sodat hulle van sy bestaan kan weet en ook die verantwoordelikheid van sy opvoeding op hulle kan neem –”
“So … en as ek mag vra: Waar kry jy die reg vandaan om met my sake in te meng?” wil sy bitter ontstoke weet, en nou blits haar donker oë gevaarlik.
“Ek het natuurlik eie reg gebruik, Elmarie. Ons is immers verloof …”
“Nie meer nie,” maak sy hom woedend stil. “Ek het nou heeltemal genoeg gehad van jou en jou ma se vermetele inmenging in my sake. Julle twee het nog altyd gemaak of Mar … my pleegseun iets is wat selfs die kat sy neus voor sou optrek. Maar ek gaan dit nie langer duld nie. Mark is my ontslape suster se kind wat sy op haar sterfbed in my sorg geplaas het, en hy sal by my bly totdat hy meerderjarig en selfstandig is.”
“Mark se grootouers is op die oomblik ook hier in Pretoria, juffrou Keyser,” hoor sy Schalk Dekker bedaard sê. “En ek vrees volgens wet het hulle alleenreg op die seun. Ek sal hulle môremiddag na u toe bring, sodat julle die saak rustig kan bespreek –”
“Julle kan almal na die hoenders gaan,” maak Elmarie die man verontwaardig stil. “Ek het alleenreg op Mark, en daar is hoegenaamd niks te bespreek nie. En as julle nie daarvan hou nie, kan jy en jou oom en jou tante julle al drie in jou oom se eendedam gaan verdrink. Verstaan jy? En nou moet jy en Herman asseblief my woonstel onmiddellik verlaat … Toe, trap uit my woonstel uit voor ek my maniere vergeet en julle laat uitsmyt!”
Daar
