“Ons gaan nou dadelik, juffrou,” sê hy beleef.
Herman is rooi in sy gesig en diep ontstoke. “Jy kan nie ons verlowing na vier jaar so goedsmoeds beëindig nie …”
Elmarie gee hom nie kans om meer te sê nie. “Ek het gesê jy moet nou dadelik uit my woonstel uit padgee, Herman,” herinner sy hom met oë wat vuur spat van woede. “Na jou verfoeilike agterbaksheid behoort ek nie net ons verlowing te beëindig nie, ek behoort jou ook te klap dat jou ore tuit. Toe, maak dat julle wegkom voordat ek die polisie ontbied om julle hier uit te smyt.”
Elmarie los Mark se handjie en volg die twee mans totdat hulle by die voordeur uit is. Dan klap sy dit ferm agter hulle toe. Die volgende oomblik val haar oog op die verloofring wat nog steeds aan haar vinger pryk. Sy ruk die deur oop en pluk die ring van haar vinger af.
“Dè, vat jou ring,” sê sy met veragting in haar stem en gooi die ring dat dit vlak voor Herman se voete land, waar hy nog verslae langs die balkonmuurtjie ’n meter of wat van Schalk af staan.
Elmarie is so kwaad dat sy nie eens die man met die ligbruin hare voor haar buurman se woonstel opmerk nie. Sy hoor ook nie eens toe Schalk uitbars van die lag toe sy die deur die tweede maal toeklap nie.
“Op die aarde, ek het nog nooit so ’n klein vuurvreter soos daardie swartkop gesien nie,” sê Schalk met ’n breë glimlag nadat sy lagbui bedaar het. “Sy is so klein en betowerend, maar vol vuur en durf. Ek dink ons moet liewer loop, meneer Van Coller. Netnou vlieg die deur weer oop, en dan waai jou kop. Jy het gehoor sy raai ons Dekkers aan om ons in my oom se eendedam te gaan verdrink. Netnou sê sy jy en jou ma moet van hierdie gebou af spring en julle nekke breek.”
“Verbeel jou, na vier jaar verbreek sy ons verlowing … net so, sonder om ’n oog te knip,” mompel Herman, nog steeds verslae.
“Sy was gans te kwaad om ’n oog te knip,” help Schalk die jonger man reg. “Ek sal jou ook nie aanraai om die saak hier voor haar woonstel te staan en uitpluis waar sy jou kan hoor nie, meneer Van Coller. Kom, laat ons liewer gaan.”
Die jong miljoenêr, Lafras Zeeman, is bly toe die twee mans voor Elmarie se woonstel eindelik besluit om te loop. Sy vriend, Wynand de Jager, se huishulp het hom verseker dat die juffrou langsaan vir hom sal kan sê waar Wynand elke Saterdagmiddag perdry.
Elmarie het reeds in haar rydrag verklee en wag net dat Mark sy bekertjie melk ledig, toe die voordeurklokkie lui.
As dit weer Herman en daardie Dekker-vent is, dink sy wrewelrig, gaan ek sowaar iets onverantwoordeliks aanvang. Hulle het my siel nou lank genoeg versondig. Sy maak die deur oop en kyk stadig op, vas in die bekommerde grys oë van ’n vreemde man.
“Goeiemiddag, juffrou! Ek is Lafras Zeeman en ek is jammer om u te pla,” hoor sy die welgeklede man beleef sê. “Ek is op soek na my vriend, Wynand de Jager, en die huishulp meen u sal my kan sê waar hy gewoonlik Saterdae perdry.”
“Ek is Elmarie Keyser, meneer Zeeman. As u net ’n oomblikkie wag, kan u saam met my en my vyfjarige nefie ry; ons vertrek netnou na die ryskool waar u Wynand sal vind. Kom solank binne, ons sal nie lank versuim nie,” nooi sy vriendelik en neem die man na haar woonkamer toe.
“Ek is klaar, tannie Elrie,” sê Mark opgewonde en kom die woonkamer binne. “Wanneer kry ek ryklere? Hè, tannie Elrie?” vra hy terwyl hy haar netjiese, swart rydrag vir die soveelste keer bewonder.
“Sodra jy goed kan ry, grootman,” sê sy en verduidelik laggend aan Lafras Zeeman: “Mark wil elke Saterdagmiddag weet of dit nie al tyd is dat hy ryklere kan kry nie.”
“Ek dink jou tannie is reg,” kom dit vriendelik van die jong man. “’n Man moet darem eers goed kan ry voordat hy met rydrag begin spog.”
Elmarie neem haar motor se sleutels, dan hoor sy Lafras weer sê: “Ek dink julle twee moet liewer saam met my ry, juffrou. Los maar jou motorsleutels.”
Elmarie is aangenaam verras toe Lafras die deur van die duur, silwergrys sportmotor oophou vir haar en Mark om in te klim. Sy verduidelik aan hom hoe hy moet ry om by die ryskool uit te kom, en dan vertrek hulle sonder versuim.
Dit is vir die jong meisie baie duidelik dat Lafras die een of ander probleem het. Hy is stil en afgetrokke, en telkens verskyn daar ’n ligte frons tussen sy bruin wenkbroue. Dit tref haar egter dat sy nou self ’n probleem het, want as Mark se grootouers hier in Pretoria is, kan dit dalk moeilikheid teweegbring. Sy sal hierdie saak beslis met Wynand moet bespreek. Trouens, sy weet nie waarom sy dit nie lankal gedoen het nie.
Lafras is meteens bewus van Elmarie se stille afgetrokkenheid en vra met ’n sweem van ’n glimlag: “Mag ek vra waarom u daardie twee kêrels vroeër uit u woonstel geboender het, juffrou Keyser?”
“Dit is nie ’n geheim nie, meneer Zeeman.” Sy glimlag. “Ek was vier jaar verloof aan Herman van Coller, die kêrel van middelmatige lengte met die bruin hare. En as u my nou moet vra waarom ek aan die agterbakse vent verloof geraak het, sal ek u nie kan antwoord nie, want ek weet ook nie. Ek moes my bepaald verbeel het dat ek hom liefhet, anders verstaan ek dit glad nie. In elk geval, ek is lankal daarvan bewus dat hy en sy ma my hartlik irriteer, maar dit is nie die rede waarom ek hom en dokter Schalk Dekker uit my woonstel geboender het nie.”
Elmarie vertel hom van haar suster se afsterwe, van die brief waarin Luzaan Mark in haar sorg geplaas het, van Herman en sy ma se snobisme en hulle gekonkel agter haar rug deur die Dekkers van Mark se bestaan te verwittig. Ten slotte vertel sy hom wat die middag in haar woonstel plaasgevind het, en waarom sy Herman en Schalk weggejaag het.
“Die saak klink vir my baie ingewikkeld,” hoor sy Lafras besorg sê. “Ek dink jy moet dit sonder versuim met Wynand bespreek, want ek glo nie die wet laat toe dat ’n ongetroude meisie ’n kind aanneem nie. Maar jou geval klink vir my ietwat anders. In elk geval, Wynand sal weet wat jou te doen staan.”
“Dis waar; ek sal Wynand beslis in dié verband moet spreek, want ek weier om Mark aan die Dekkers af te staan,” sê Elmarie, nou weer duidelik opstandig.
“Dit lyk vir my die wêreld is vol probleme, want ek sit ook met ’n yslike een opgesaal,” hoor Elmarie die jong man met ’n bekommerde stem sê. “My ouers het onlangs in ’n vliegramp omgekom, en my vader se testament bepaal dat ek eers in die huwelik moet tree voordat ek my erfenis in ontvangs kan neem.”
“Wel, dit is vir jou ’n lollery,” sê sy simpatiek. “Ek hoop jy het ’n meisie of ’n verloofde met wie jy dadelik in die huwelik kan tree.”
“Dit is juis die probleem; ek het nie ’n meisie of ’n verloofde nie,” lig hy Elmarie in. “Die meisies wat ek gewoonlik uitneem, stel net in ’n man se bankrekening belang, en dit is beslis nie die soort meisie met wie ek graag sou wou trou nie. Om die waarheid te sê, ek wou my nie nou al deur ’n huwelik laat bind nie.”
“Ek hoop Wynand kan jou probleem bevredigend oplos, meneer Zeeman,” sê Elmarie. Sy kyk die man langs haar aan en vervolg met ’n sagte laggie: “As Wynand weet ons is op pad na hom, elkeen met ’n yslike probleem, sal hy seker so ver wegvlug dat geen mens hom die res van die naweek sal sien nie.”
“In daardie geval stel ek voor dat ons hom dan liewer niks van ons probleme vertel voordat hy veilig tuis is nie,” sê Lafras, nou self met ’n glimlag asof hulle twee samesweerders in ’n komplot is.
Met hulle aankoms by die ryskool, verneem Elmarie en Lafras van
