is nou ook ’n foto van Colin Mackenzie in Hooglanddrag, met sy kilt en sporran. Hy lyk manjifiek. Carly staar lank daarna.
Toe sien sy ’n skakel: Strahan Clinic. Gefassineer klik sy daarop.
Doctor Colin Mackenzie, the current Earl of Seaforth, is also a psychiatrist. He established the Strahan Clinic in the castle in partnership with Doctor Margaret Fraser for the rehabilitation and care of trauma victims and patients suffering from depression. Doctors Mackenzie and Fraser are members of the Royal College of Psychiatrists.
Strahan Clinic admits a limited number of patients. Besides the two partners, the clinic’s staff consist of a secretary cum receptionist, three nurses and three orderlies.
The staff managing the castle and estate are a separate team consisting of the general manager, gardeners, a housekeeper and butler, kitchen staff (who also serve the clinic), cleaners and assistants.
Since the opening of the clinic, the castle has not been open to the public. Patient confidentiality is strictly maintained.
Colin Mackenzie het sowaar nie sy beroep laat vaar nie. Hy kon die lewe van ’n ryk grondbaron gelei het, maar hy wil eerder steeds sy medemens help. Carly wens sy kan hom weer te siene kry.
Toe kry sy ’n blink idee. Waarom doen sy nie aansoek vir ’n pos daar by sy kliniek nie? Vanweë haar pa se Ierse afkoms het sy ’n Britse paspoort in haar besit. Sy het boonop nou die regte kwalifikasies vir daardie soort kliniek.
Opgewondenheid laat haar hart sommer fladder. Sy gaan beslis probeer vasstel of daar vir haar werk is. Hoe anders sal sy daardie uitsonderlike man ooit weer sien?
“That was a lovely meal, thanks, Colin.” Margaret Fraser glimlag vir hom waar hulle oorkant mekaar by die tafeltjie in die restaurant in Inverness sit. “Die perfekte manier om Strahan Clinic se vyfde bestaansjaar te vier.”
Hy vee sy mond met die servet af en glimlag terug. “Ek kon dit nie sonder jou gedoen het nie, Meg. Jy is ’n uitstekende vennoot.”
Sy neem ’n sluk van haar wyn. “Ek weet al van universiteit af dat ons ’n goeie span sal maak. Ek is so bly jy het my destyds betrek toe jy die kliniek hier op Strahan wou open.”
Hy haal sy skouers op. “Natuurlik. Jy is ’n briljante psigiater én sakevrou.”
Margaret kyk hom met haar groot groen oë aan en bly ’n rukkie stil. “Ek het ’n nuwe transaksie wat ek graag met jou sal wil aangaan …”
“Ek luister.” Hy proe aan sy wyn. Hmm, heerlik uit Suid-Afrika. Dit laat hom opeens dink aan …
“Colin, jy het self gesê ons is uitstekende sakevennote. Waarom raak ons nie ook lewensvennote nie?”
“Hoe nou?”
Sy stoot haar blonde hare selfversekerd oor haar skouer. “Ek raak nie jonger nie. Jy weet, ek het nie tyd vir afsprake met mans wat my verveel nie, en ek dink nie iemand sal beter by my pas as jy nie. Hoekom trou ons nie maar net en begin ’n gesin nie?”
Hy wil eers lag, maar sien dan sy is doodernstig. “Meg, ek het nie geweet jy voel …”
Sy waai sy woorde byna ongeduldig met ’n hand weg. “Liefde is nie als nie. As psigiaters behoort ons alte goed te weet dat liefde morsig kan raak en skade kan aanrig. Deur die eeue heen het talle mense al om ander redes as liefde getrou. En ons kom tog goed oor die weg en ken mekaar deur en deur.”
“Maar waarom …?”
Weer gee sy hom nie kans om klaar te praat nie. “Die tyd raak min vir my om kinders te hê. Ek weet jy wil ook ’n gesin hê. Dink net hoe bly jou ma sal wees. Die personeel gis in elk geval oor ons omdat ons so gereeld saam gaan uiteet.”
Hy weet sy ma sal baie bly wees as hy met Margaret trou. Meg kom immers uit ’n gesiene familie. Barbara Mackenzie verdien ’n bietjie geluk in haar lewe ná alles wat sy deur is. Sy ma is die een wat hom bygestaan het in hulle arm dae ná die dood van sy pa wat hulle met sy dobbelary en rondlopery in bankrotskap gedompel het.
Toe hy moes gaan studeer, het sy ma vir hom geld by haar ryk familie geleen. Hy het nooit verwag om die titel, kasteel en rykdom te erf nie, maar nou kan hy sy ma vergoed, hoewel hy sy skuld nooit genoegsaam sal kan vereffen nie. Trou met Meg? Sy pas baie goed by hom, maar …
“Kyk, Colin, die aanbod is vir drie maande op die tafel. Verras my binne dié tyd met ’n verlowing, toe? Maar as jy my nie vra om te trou nie, gaan ek die kliniek ongelukkig verlaat. Ek sal my aandeel verkoop … Dis nie dat ek jou probeer afpers of iets nie – ek weet net wat ek in hierdie stadium in my lewe wil hê en as ek dit nie hier gaan kry nie, gaan ek dit elders soek.”
Hy staar haar oorbluf aan. Sy sê sy wil hom nie afpers nie, maar dis mos hoe dit nou voel. Om Margaret as ’n vennoot te verloor sal ’n groot verlies wees …
Kyk hoe rustig sit sy nou daar aan haar wyn en teug, terwyl sy so pas hierdie bom op hom laat val het.
“Ek sal daaroor dink,” is al wat hy fronsend kan sê.
Carly het ’n werksaansoek gestuur aan die e-posadres op Strahan Clinic se webblad onder Contact Us. ’n Week later kry sy uiteindelik ’n antwoord.
Dear Ms O’Neill
What a pleasant surprise it is to hear from you. Of course I remember you. Thank you for the CV you sent. Your additional qualification in Clinical Psychology is definitely an asset for a nurse. Our clinic specialises in mental disorders and we admit patients who suffer from depression, eating disorders, bipolar disorder, post-traumatic stress, phobias and addiction. We are two psychiatrists in partnership and we have an efficient and sympathetic staff working for us.
It is a fortunate coincidence that you are applying for a position now, as my partner, Doctor Fraser, and I recently decided that we need to appoint an additional nurse. We advertised and received a number of applications. We now only need to make a selection and grant interviews. The fact that you worked for Médecins Sans Frontières counts in your favour. As you are in South Africa, we could do an interview via Skype. I suggest ten o’clock in the evening (South African time) on 11 May. Would that suit you?
Regards
Colin Mackenzie
Haar voet is amper by die deur in, dink Carly verheug. Sy hoop net hulle gee nie voorkeur aan Britte wat reeds in die National Health Service van die VK gewerk het nie. Sy sal sien wat dokter Mackenzie daarvan sê.
Carly is heeldag op haar senuwees. Vanaand skype sy met dokter Mackenzie en sy vennoot. Sy kan skaars eet en teen die tyd dat tienuur uiteindelik aanbreek, is sy stokstyf soos ’n meerkat op steroïede.
Sy sit voor die rekenaar. Die Skype-verbinding begin. Twee gesigte verskyn op die skerm voor haar. Dokter Mackenzie is nog net so aantreklik soos sy onthou. Dokter Fraser lyk na ’n vrou in haar dertigs, blond met oë so groen soos jong gras. Haar gesig is beslis mooi, maar sy glimlag nie so vriendelik soos Colin Mackenzie nie.
“Hoe gaan dit nou met jou, juffrou O’Neill?” vra hy in Engels.
“Dit gaan goed, dankie, dokter. En met jou?”
“Gesond en hard aan die werk, dankie. Die dame langs my is my vennoot, dokter Margaret Fraser.”
Carly
