nou tertjies vir my nie, dankie. Kry vir jou. Oe, my voet verkluim sowaar.”
Haar koppie rinkel in die piering en Carly neem dit uit haar hand.
Die deur gaan oop en iemand kom in. Carly draai verskrik om.
Colin Mackenzie stap nader. “Wat op aarde gaan hier aan?” Hy klink meer geamuseerd as kwaad.
Carly sit die koppie tee gou neer, want skielik is sy bewerig.
“Het Ma die perd al weer laat spring asof Ma op ’n jakkalsjag uit is?”
Barbara kyk skaam op na haar seun. “Ek pleit skuldig. Gelukkig het die verpleegster daar aangestap gekom en my gehelp.”
“Ek was besig om die terrein te verken,” verduidelik Carly.
“Toe vra ek haar om hierheen te kom en my te ondersoek, en sy was so vriendelik om dit te doen.”
Hy staan met sy vuiste op sy heupe en kyk na die voet in die ys. “Ma gaan vriesbrand kry. Ek gaan haal ’n handdoek, dan haal jy jou voet uit daardie ys.”
Hy loop haal ’n groot wit handdoek in die badkamer.
Carly verweer haar half verontwaardig, half skaam: “Ons behandel verstuitings altyd met yspakke.”
Hy kyk tergend na haar. “Ja, maar dis kouer hier in die Hooglande. Salf sou beter gewerk het.” Hy hurk en droog sy ma se voet af.
Hy lyk kastig kwaai, maar Carly dink hy steek eintlik net sy lag weg.
“Ma moet die perd tog nie weer laat spring nie.”
Carly is ongemaklik. “Ek moet gaan.”
“Dankie vir jou hulp,” sê Barbara.
“Dis ’n plesier, mevrou.”
“Kan jy perdry?”
Colin grinnik. “My ma dink iemand wat nie perdry nie, beteken nie veel nie.”
Carly wil-wil haar net vererg. Is dit nou deel van dié aristokrate se snobisme? “Ek het laas perdgery toe ek op skool was. Sedertdien het ek nie weer die geleentheid gekry nie.”
Sy wil vlug, want Colin Mackenzie se oë terg haar heeltyd.
“Totsiens dan, mevrou, dokter Mackenzie.”
Sy kan nie vinnig genoeg by die deur uitkom nie.
Carly loop by die kafeteria in. ’n Aantal mense sit en eet en ’n paar staan tou vir kos. Gesigte draai om na haar te kyk. Hulle sien natuurlik sy is ’n nuweling. Sy kyk eers rond of sy vir Dudu Khumalo sien. Ja, daar wuif ’n hand. Sy loop soontoe. Daar is ’n breë verwelkomende glimlag op die gesig van haar landgenoot. By haar sit ’n ouer vrou met grys krulhare. Toe Carly hulle bereik, kyk die ouer vrou met grasgroen oë na haar.
“Hier is my sisi,” lag Dudu. “Suster Annie, dit is verpleegster Carly O’Neill. Carly, dit is suster Annie Muir.”
Annie staan op en skud Carly se hand formeel. Haar glimlag is egter vriendelik. “How do you do? Welcome to Strahan. I’m sure we shall work well together.”
“Dankie. Dit is vir my ook ’n plesier om jou te ontmoet, suster.”
“Ons het vir jou gewag. Kom ons gaan haal vir ons kos, dan kan ons lekker gesels.” Carly glimlag vir die vrou se swaar Skotse aksent waarin die r’e rol.
Annie loop vooruit – ’n kort, fris vroutjie. Carly besluit sy hou van haar ook.
Toe hulle weer aan tafel sit met borde vleis en groente, kyk Annie haar ondersoekend aan. “Ek hoor jy het verder in sielkunde gestudeer. Dit is natuurlik ’n aanwins. Ek is al jare lank ’n psigiatriese verpleegster. Ai, die probleme wat mense darem het. As dit nie deur trauma veroorsaak word nie, is dit die gevolge van depressie of geestesafwykings. Mense soos ons kan maar net probeer help om die lewe vir hulle beter te maak.”
“Dis waarom ons in ons beroepe is,” sê Carly. “Om ons medemens te help. Ek moet sê, dié plek is soos ’n paradys in vergelyking met ander plekke waar ek al gewerk het.”
“Ja, daardie vlugtelingkampe, byvoorbeeld,” sê Dudu. “Daar het ek my byna doodgewerk. Ek was soms vier-en-twintig uur aanmekaar aan diens. Ek het ook in Sierra Leone en Somalië gewerk. Toe bied dokter Mackenzie vir my hier werk aan.”
Annie skud haar kop meewarig en steek ’n vurk vol kos in haar mond. Kou nadenkend. Sluk. “Ek hoor julle. Ek het weer in inrigtings in Engeland en Skotland gewerk. Maar ek het op dié landgoed grootgeword. My pa was een van die tuiniers tot sy dood. Toe ek hoor die nuwe hertog is ’n psigiater en wil ’n kliniek hier begin, het ek besluit ek wil terugkom. Ek dink ek het nog nooit so lekker gewerk soos hier nie. Die pasiënte is min en nie te erg versteurd nie, en ek kan by my bejaarde ma bly.”
“Is jy nie getroud nie?” vra Carly.
“Ek was, maar ek is lankal geskei en het nie kinders nie.”
“Ek is ook nie getroud nie,” sê Dudu. “My man het my gelos. Hy het nie gehou van die werk wat ek doen nie. Maar eendag sal ek dalk weer man vat. Wat van jou, Carly? Jy is so ’n mooi vrou, daar moes al mans in jou lewe gewees het.”
Carly haal haar skouers op. “Ag, hulle het gekom en gegaan, maar niks was ooit ernstig nie.”
Eintlik het net een man haar ooit laat voel dat hy haar voete onder haar kan uitslaan, maar sy het nou gesien hy is te vernaam vir haar. Boonop is hy nie beskikbaar nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
