I am,” hoor sy ’n vrou se stem. Carly kyk in daardie rigting.
’n Ouerige vrou in rydrag sit op ’n boomstomp. Haar grys hare wat opgekam was, het losgekom en hang in slierte langs haar wange af.
Carly loop nader.
Die vrou kyk haar skerp aan met helderblou oë tussen gekreukelde ooglede. “Waar kom jy vandaan? Is jy ’n toeris? Dié plek is nie oop vir toeriste nie.”
“Nee, ek werk by die kliniek. In elk geval van môre af. Ek het vandag gearriveer. Ek is ’n verpleegster. Wie is jy?”
Die vrou frons kwaai. “Ek is Barbara Mackenzie, die hertog van Seaforth se ma.”
Carly skrik behoorlik. Hier is die vrou van wie Duncan Urqhart geskinder het. Die een wat haar verbeel sy is belangrik omdat haar seun die laird geword het.
“Is jy dan die nuwe verpleegster wat van Suid-Afrika af kom?” vra Barbara Mackenzie.
“Ja, mevrou.”
Haar frons verdwyn. “Wel, ek is bly jy het hier aangeloop gekom. Jy kan my help. Ek het van my perd afgeval toe ek hom oor ’n boomstomp laat spring het. My seun gaan met my raas. Hy wil nie hê ek moet die perd nog op my ouderdom oor hindernisse laat spring nie. Maar ek was altyd ’n uitstekende ruiter en dis een van my plesiere. Ek het al aan tientalle jakkalsjagte deelgeneem en nog nooit geval nie.”
Sy beduie na haar een enkel. “Ek dink dis verstuit, al dra ek stewels. Dis seer.”
“Trek die stewel uit, dan kyk ek.”
“Nee, help my asseblief net om weer op die perd te kom sodat ek kan terugry. Dan kan jy na die kasteel kom en daar na my enkel kom kyk as jy nie omgee nie. Die butler sal jou na my toe bring. Lui net die klokkie by die voordeur.”
“Goed, ek sal so maak, mevrou.” Sy help die vrou hinkepink na die perd en help haar opklim.
“Baie dankie,” sê Barbara Mackenzie. “Wat is jou naam?”
“Carly O’Neill, mevrou.”
“Dankie, juffrou O’Neill. Ek sien jou dan netnou weer? Jy moet asseblief na my enkel kom kyk voordat my seun daarvan te wete kom. Hy gaan nie bly wees om te sien dat ek geval het nie. Ek sal dit vir hom moet wegsteek, anders hoor ek nie die einde daarvan nie.”
Sy ry weg, rug regop. Haar grys hare waai om haar kop rond.
Carly loop vinnig terug na die kasteel. Wat ’n verrassing om dié vrou te ontmoet. Colin Mackenzie se ma. Sy lyk taamlik hovaardig, nes Duncan Urqhart haar beskryf het.
By die voordeur van die kasteel is ’n moderne klokkie. Carly druk die rooi knoppie en wag. Na ’n paar minute gaan die deur oop en ’n middeljarige man in ’n swart uniform kyk uit.
“Good afternoon, how may I assist you?” vra hy formeel, sy grys wenkbroue geboog.
“Goeiemiddag, ek is Carly O’Neill, die verpleegster wat mevrou Mackenzie moet kom help.”
“O, ja. Kom asseblief in, dame.” Hy staan terug en laat haar ingaan. “Volg my, asseblief.”
Sy loop agter hom aan deur die groot portaal en saal, maar hy gaan links, nie regs na die kliniek se kant nie, en lei haar by ’n stel trappe op. Hulle loop ’n hele ent deur ’n deel van die kasteel wat antieke meubels en ou skilderye bevat. Dit is deftig en lyk seker al eeue lank so. Die mat is dieprooi en dik.
“Wat is jou naam?” vra Carly.
Hy kyk oor sy skouer na haar. “Dougall, dame.”
By ’n deur gaan staan hy en klop. Gedemp klink ’n stem binne op, en hy maak oop. Carly volg hom in en kyk verstom om haar rond. Die kamer is baie groot en lyk soos iets in ’n filmstel. Daar is sowaar ’n baldakynbed met swaar gordyne. Alles is swaar: die meubels, die gordyne by die bed en venster. Donkerblou oorheers die kleurskema.
“Hier is ek,” sê ’n stem, en hulle loop nader. Barbara Mackenzie sit in ’n groot leunstoel. Sy het haar stewels uitgetrek.
Carly gaan buk oor haar kaal voete. “Watter enkel is seer, mevrou?”
“My linkereen. Dankie dat jy gekom het.”
Carly voel aan die enkel. “Ja, dit is verstuit. Nie te erg nie. Dit sal help om ys op te sit en dan moet mevrou vir ’n rukkie liewer nie daarop trap nie. Ons kan ook arnikasalf daaraan smeer.”
“Dougall, vra asseblief vir die kombuis om vir my ys te stuur,” sê Barbara Mackenzie. “En tee. Dit laat mens altyd beter voel. O, en bring eers daardie kommetjie in die badkamer hierheen.”
Die butler bring die kom wat as voetbad dien, draai om en loop.
Carly bevoel die vrou se voet saggies. “Dit sou beslis erger gewees het as mevrou nie ’n stewel aangehad het nie.” Sy kom weer orent.
“Sit asseblief,” nooi Barbara Mackenzie. “Terwyl ons vir die ys en tee wag, kan jy my van jouself vertel. Colin het gesê jy het in Suid-Afrika in ’n vlugtelingkamp gewerk waar hy jou ontmoet het. Jy het ’n goeie indruk op hom gemaak en daarom wou hy jou aanstel. Jy is blykbaar half-Iers.”
Carly gaan sit in een van die ander groot leunstoele. Sak eintlik weg in die sagtheid daarvan.
“My oupa was Iers. Hy het van County Tyrone gekom en met ’n Afrikaanse vrou getrou. My pa het my ma, wat ook ’n verpleegster was, in Kaapstad ontmoet.”
“Wat was sy nering?”
“Hy was ’n kommodoor in die Suid-Afrikaanse Vloot toe hy dood is. Ek was vyftien jaar oud.”
“Ek sien.” Al kyk die blou oë haar deurtastend aan, lyk dit asof die vrou versag. “Toe word jy ook ’n verpleegster. Maar my seun sê jy is nog ’n sielkundige ook.”
“Ja, ek het sielkunde gaan studeer nadat ek vir Dokters Sonder Grense gewerk het.”
“Dan is jy mos ’n aanwins hier.”
“Ek hoop so.”
Barbara Mackenzie vra haar uit oor haar vorige werk, haar lewe tot dusver. Hulle gesels totdat daar ’n jong meisie in uniform opdaag met ’n teetrollie waarop ’n pragtige silwer teestel en fyn porseleinkoppies, klein tertjies op ’n bord en ’n groot bak ys gerangskik is.
“Dankie, Mary, jy kan die trollie oor ’n halfuur weer kom haal,” sê Barbara Mackenzie.
Carly staan op, kry die ysbak en hurk by die ouer vrou se voet. Sy tel die voet op, plaas dit in die voetbadjie en pak ys rondom.
Barbara Mackenzie gee ’n gilletjie. “Hemel, maar dis koud.”
“Hou net so vyf minute uit, dan kan mevrou die voet weer uithaal.”
“O, sjoe. S … skink asseblief vir ons t … tee, ek k … kan nie.”
Carly wil lag, maar hou haar sedig en skink tee. Gee ’n koppie vir Barbara Mackenzie en help haar
