een kant af,
En die ander kant op –
Wolf, ou Wolf,
Jy’s tóé in die kop;
vandag het ek jou
weer lekker gefop!”
Toe Jakkals by die plek kom waar hulle die halwe hartebees gebêre het, grawe hy dit haastig uit, gaan steek dit op ’n ander plek weg, vee sy spore met ’n takkie dood en draf houtgerus huis toe om sy vrou en kinders te roep sodat hulle kan kom help aandra.
(Uit: Jakkals en Wolf. Human & Rousseau. 2011)
Beantwoord die volgende vrae in julle groepe:
1.In die eerste paragraaf kom heelwat idiome (figuurlike taal) voor. Skryf die idiome neer en gee elkeen se betekenis.
2.Wat beteken dit as ’n mens sê iemand is ’n jakkals?
3.Van watter karakter hou julle die meeste: Wolf of Jakkals? Motiveer julle antwoord.
Die waterval in die miswolk
Fanie Viljoen
Dit is vakansie, maar dae lank al reën dit net. Ek en Melody, my vriendin, sit en kyk verveeld hoe die wêreld buite die venster vervaag agter ’n watergordyn. Ons is lankal nie meer lus vir die bordspeletjies en kaarte wat my ma gekoop het nie.
“Ag, Dawid, ek wens dit wil nou ophou,” sug Melody. “Ons was nog nie eens naby die see nie. Ons gaan een van die dae terug huis toe, dan het ons nog nie ’n voet in die water gesit nie!”
“Tensy dit reënwater is!”
“Jy’s nie snaaks nie!” spoeg sy en sug weer.
Maar ons is verniet bekommerd. Die volgende dag trek al die swaar wolke weg. Die son breek helder deur. En ons weet: Die vakansie begin nou eers!
Ek en Melody pluk ons swemklere aan, gryp ons handdoeke en roep net vir my ma-hulle: “Ons gaan solank strand toe. Sien Ma-hulle later!”
Verbeel jou – my ma wil altyd eers grimering aansit voor sy strand toe gaan. Alles gaan mos afwas. Dit is net ’n mors van tyd. En my pa beweeg nie voordat hy die oggendkoerant klaar gelees het nie. Koerant lees op vakansie? Nee, wat. Dis hoekom ons solank see toe gaan. Die branders roep ons.
Ek en Melody baljaar behoorlik in die water. Uiteindelik sak ons moeg op ons handdoeke neer. Mens moet darem ’n bietjie asemskep ook! Ek lê op my maag en voel hoe die son my rug streel. ’n Tevrede glimlag sprei oor my gesig. Dis mos nou die lewe! Geen bekommernisse oor skool en huiswerk nie. Net pret en plesier.
“Ek gaan vir ons roomys koop,” sê Melody en spring op. Sy skud die klewerige sand van haar boude af en hardloop in die rigting van die strandkafee.
Ek skree nog vir haar: “Ek soek een met sjokoladesous oor. En daai gekleurde balletjiegoed!” Maar ek dink nie sy hoor my nie.
Ag wat, dink ek toe maar. Roomys is roomys. Ek sak weer terug op my handdoek en loer net af en toe wanneer ’n meisie verbystap. As hulle sien ek kyk vir hulle, maak ek my oë toe. Lekker skelm!
Melody kom terug, twee smeltende roomyse in haar hand.
“Jy sal nie glo wat het ek nou net gehoor nie!” roep sy.
“Wat?”
“Daar is glo ’n versteekte waterval hier naby. En die beste van alles …” Sy bly stil en kyk my met groot oë aan.
“Wat, Melody? Sê my!”
“Dit spook daar!”
“Ag, nonsens. Hoekom sal dit nou by ’n waterval wil spook?”
“Ek weet nie. Maar dis wat die meisie by die strandkafee gesê het.”
“Watter meisie?” vra ek.
Melody rol haar oë. “Die meisie met die rooi hare wat agter my in die tou gestaan het. Sy het dit alles vir haar vriendin vertel.”
“Ag so, dis ’n skinderstorie!” Ek skud my kop en lek die roomys wat nou al oor my hand loop.
“Ek sê jou, Dawid. Ek het sommer koud geword toe ek haar dit hoor vertel. Die rooikop het vir haar blonde vriendin vertel jy kom daar as jy ’n smal, weggesteekte bospaadjie volg. Ek wou haar nog vra presies waar die plek is, maar toe ek weer sien, was hulle al self weg om te gaan kyk.” Melody bly ’n rukkie stil en staar my afwagtend aan.
“Wat kyk jy so vir my?” vra ek benoud. Ek weet mos klaar hier kom ’n ding.
“Kom ons gaan kyk ook!”
“Wat? Nee, is jy mal?” vra ek fronsend.
“Bangbroek!”
Dít moes sy nie gesê het nie. Ek is seker die beste rugbyspeler in ons skool. Dapper Dawid, noem ons afrigter my altyd. Ek skrik vir geen speler nie, al is hy hoe groot.
Maar nou sal ek my dapperheid moet bewys en ’n spook gaan soek. Iets sê vir my ek is verniet bekommerd. Dalk is daar nie eens ’n waterval nie, wat nog te sê van ’n spook!
Na ’n lang gesukkel kry ek en Melody die toegegroeide paadjie.
“Dit kan net hy wees,” sê Melody opgewonde.
Ek kyk of daar ’n bordjie of iets is wat Melody se storie bevestig. Daar is niks.
“Hulle wil seker die mense daar weghou,” sê Melody.
“Oor die spook?” vra ek.
“Nee, die ongeluk!”
“Watse ongeluk? Het die meisie gesê daar was ’n ongeluk?”
“Nee.” Melody byt haar lip vas. “Ek het soort van aangeneem daar moes ’n ongeluk gewees het. Hoe anders word mens ’n spook? Eers is daar ’n ongeluk, jy gaan dood, en dan kom spook jy omdat jy te gou bokveld toe is. Draadjie geknip, emmer geskop!”
Ek klik net my tong. Melody kan tog so dramaties wees as sy wil. Ons volg die nou paadjie en moet plek-plek oor omgevalde bome klim. Een keer moet ons ook deur ’n stroompie water loop. Die bosse om ons begin nou ál hoe digter raak. Ek haal swaar asem. Dit is asof die spul plante al die suurstof om ons opsuig. Dit kan nie wees, hoor ek my wetenskapjuffrou se stem. Plante produseer suurstof, hulle verbruik dit nie.
Wat ook al dan, dink ek. Ek sukkel om hier asem te haal en klaar.
Skielik is daar ’n oopte voor ons. Asof ’n groot hand die bome en bosse wegdruk. En dan sien ons die waterval. Hoog. Helder water wat aftuimel teen skerp rotse en skuimend val in ’n diep poel. Mistige wolke styg op uit die poel.
“Dit lyk maar spokerig,” fluister
