besef skielik hulle is darem nou ’n bietjie onbeskof.
“Ekskuus, Peter. Ons het maar net gelag oor iets snaaks wat nou die aand met ons gebeur het.”
Anna en Lina bedaar nou ook en kom sit op die rusbank.
“Waar gaan jy skool, Peter?” vra Anna.
“Ek is ’n leerder aan die Rhodes Seunskool in Bulawayo,” antwoord hy. “Dit word beskou as die beste skool in die Suidelike Halfrond.”
Die meisies kyk na mekaar. Sjoe, maar die ou kan darem vir jou grootpraat.
“In ons beroemde skool,” sê Peter en kyk onderlangs na Apie, “is goeie maniere een van die belangrikste vereistes waaraan leerders moet voldoen.” Hy skuif ’n entjie verder van Apie af weg. Hy dink duidelik hierdie klein smeerlap sal nooit as ’n leerder by sy skool aanvaar word nie.
“Snaaks,” sê Saartjie, wat nou al baie geïrriteerd met Peter se grootpratery is, “ek het nog nooit van daardie wafferse Rhodes-skool gehoor nie.”
“Ek ook nie,” sê Anna en Lina feitlik gelyktydig.
“Dit,” sê Peter, “openbaar eenvoudig ’n gebrek aan kennis – ’n tragiese maar tipiese verskynsel onder Lynnekom se jeug, te oordeel aan Bennie.”
Dit kos Saartjie, Anna en Lina ’n hele rukkie om uit te pluis wat Peter bedoel, maar Apie probeer nie eers nie. Hy sit maar net kopskuddend na Bennie se briljante nefie en luister.
“Ek kan nie sien,” sê Saartjie, “hoe wys dit nou juis ’n gebrek aan kennis as mens nog nie van ’n ou skooltjie soos Rhodes gehoor het nie.”
Peter sit penregop en stoot sy bors uit. “Rhodes is die mees befaamde en beroemde skool in die hele Suidelike Halfrond.”
“Hoekom nie in die wêreld nie?” wil Saartjie laggend weet.
“Ek hou nie daarvan as iemand snedige opmerkings oor my binnekortse alma mater maak nie,” sê Peter kil. “Kan ons asseblief van die onderwerp afstap?”
Apie kyk fronsend na hom. “Van wie se ma het jy gepraat?”
“So ’n onsinnige vraag regverdig nie ’n antwoord nie,” sê Peter snedig.
Die drie meisies kyk na mekaar. Hulle is skoon uit die veld geslaan. Is dit moontlik dat iemand, al is hy nou ook hoe slim, so selfvoldaan en vol aansit kan wees? Om alles nog erger te maak het hierdie Peter duidelik ook nie ’n sin vir humor nie.
Saartjie hoor die hekkie oopgaan. Sy kyk by die venster uit en grinnik by haarself. Dit is Galpil en sy twee vriende, Gert en Piet, saam met Bennie. Dit gaan kostelik wees om Peter se reaksie te sien wanneer Galpil hom “ou perd” noem!
Saartjie hoor hoe die seuns al stryende met die tuinpaadjie afgestap kom. Sy hoor hoe Galpil sê hy gaan Bennie se nek omdraai as Bennie nie vir hulle elkeen ’n hand vol lekkers koop nie. Dis wat hy hulle belowe het daar onder die koelteboom waar hulle na duiwe sit en kyk het toe hy hulle weggeroep het om die “ou perd” van Zimbabwe te kom ontmoet.
Die seuns stap by die sitkamer in. Apie spring vinnig op. Hy wil vir Peter wys hy ken sy maniere en dat ’n beroemde skool soos Rhodes maar te bly sal wees om hom as ’n leerder te aanvaar – ás hy natuurlik sou belangstel om soontoe te gaan.
Apie is baie afgehaal toe hy sien Peter bly sit. Hy besef skielik ’n mens staan seker net op as daar dames by ’n vertrek inkom en met ’n ongeërgde houding, asof hy bloot opgestaan het om sy bene ’n bietjie te rek, gaan Apie weer sit.
Galpil, Gert en Piet kyk verbaas na Peter. Saartjie glimlag. Hulle lyk klaar al so verras – en hulle het hom nog nie eers gehoor praat nie.
Galpil se hare is deurmekaar en sy kouse het al weer tot op sy skoene afgesak. Sy hemp hang soos gewoonlik agter by sy broek uit.
Al drie kyk na Peter se goue lokke en dan sê Gert: “Oom Schalk sal hom graag onder hande wil kry.” Oom Schalk is Lynnekom se haarkapper.
“Ja, en hy sal hom vir drie ouens laat betaal,” mompel Piet.
Galpil het nog niks vir Peter gesê nie en besef skielik dit is ongemanierd om net so te staan en staar. Hy loop met ’n uitgestrekte hand na Peter toe en sê: “Haai, ou perd. Skud bietjie blad.”
Die Zimbabwiër gee so ’n slap hand wat Galpil vir die vale skud.
“Dis Peter, Bennie se nefie,” sê Saartjie vinnig. “Peter, dis Galpil.”
“Wie?” vra Peter en vryf sy hand wat Galpil so hard gedruk het.
“Galpil. En die ander twee is Gert en Piet.” Hulle skud ook blad en nou vryf Peter éérs sy hand.
“Ek is geëerd,” mompel hy.
“Jy’s wat?” bulder Galpil verbaas.
“Geëerd.”
“O.”
Galpil kyk na Saartjie-hulle. Die vraag in sy oë is duidelik – is hierdie ou perd simpel, of wat?
Net om iets te sê, vra die seuns vir Peter of hy van sport hou.
“Vanselfsprekend,” sê hy, “maar nie bloot as fisiese mededinging nie.”
Galpil, Gert en Piet gaap hom soos visse op droë grond aan. Galpil herstel eerste van die skok en al wat hy kan sê, is: “Hè?”
“Ek bedoel,” verduidelik Peter, “sport dien vir my ook as belangrike teenwig vir die moontlike ooreising van intellektuele kragte tydens intellektuele skoolaktiwiteite.”
Almal luister aandagtig of daar darem iets van sy woorde is wat hulle kan verstaan. Saartjie begin wonder of Hoërskool Saamwerk hier in Johannesburg regtig so wonderlik is as wat hulle dink! Sy het skaars ’n benul waarvan Peter praat.
“Volg jy my?” vra Peter vir Galpil.
“Verseker, ou perd, verseker,” sê Galpil. “Dis ’n goeie punt daai … ’n baie goeie punt …” Galpil het natuurlik ook nie ’n idee waarvan Peter praat nie.
Galpil wil hier wegkom. Hy en Peter praat beslis nie dieselfde taal nie.
“Ons moet terug by ons duiwe kom,” sê hy, en Gert en Piet knik gretig. Hulle wil ook so gou as moontlik hier uitkom.
“Jy bly mos vir ’n week hier, nè, ou perd?” sê Galpil. “So dan sal ons jou seker weer sien.”
Die drie seuns groet en loop vinnig uit.
“Hulle’s lafaards om so vinnig weer te waai,” fluister Saartjie vies.
“Ek neem hulle nie kwalik nie,” fluister Lina. “Wie wil nou met ’n woordeboek sit en gesels?”
Peter sit ingedagte voor hom en uitstaar en hoor Saartjie en Lina nie eens nie. Hy kyk nou op en sê: “’n Eienaardige tipe – sowaar ’n eienaardige
