konstabel so ampertjies bang gemaak het nie!
Saartjie-hulle is skaars terug by Lina se huis of hul ouers kom hulle oplaai.
Nadat Saartjie vir haar ouers nag gesê het, gaan sy na Kris se kamer toe. Sy sien ’n fyn ligstrepie onder die deur deurskyn. Sy klop saggies.
’n Nors stem sê: “Kom in.”
Saartjie draai die knop en gaan in. Kris sit en skryf ’n brief. Saartjie sien hoeveel velle opgefrommelde papier daar rondlê. Dis duidelik ’n baie belangrike brief wat Kris probeer skryf. Sy is seker dit is ’n liefdesbrief vir Isabel.
“Wat staan jy daar soos ’n bobbejaan?” brom Kris. “Kan jy nie sien ek’s besig nie?”
“Jy hoef nie my kop af te byt nie. Ek het net vir jou iets gebring.”
“Wat? Jy’t niks om vir my te bring nie.”
“Oukei,” sê Saartjie snipperig, “as jy nie die brief wat Isabel vir jou stuur wil hê nie, sal ek maar loop.”
Saartjie draai om. Daar speel ’n glimlag om haar mondhoeke.
Kris kan sy ore nie glo nie. Hy vlieg op.
“Wat?” skree hy. “Wat sê jy? Waar is die brief?”
“Wat maak dit saak?” vra Saartjie vermakerig. “Jy wil dit mos nie hê nie.”
“Ek wil! Natuurlik wil ek die brief hê! Gee dit vir my!”
Kris sien hoe Saartjie met die agterkant van haar hand oor haar voorkop vee. Dit is nie ’n goeie teken nie. Hy weet hoe vasberade sy is wanneer sy dit doen.
Hy sê dadelik sagter en vriendeliker: “Ekskuus dat ek ongeskik was, Saartjie. Dis oor ek in so ’n toestand is. Gee asseblief nou vir my die brief.”
“Met plesier,” sê Saartjie glimlaggend en gee dit vir hom.
Kris lees dit dadelik, sommer so voor haar. Sy gesig begin straal van vreugde en dan lees hy dit weer.
“Saartjie,” sê hy opgewonde en gryp haar en bokspring met haar in sy arms in die kamer rond, “jy’s die wonderlikste sussie in die hele wêreld! Ek is mal oor jou!”
Dan lees Kris die brief vir die derde keer en sê dromerig: “Sy het my lief … Sy sê dit hier … Sy het my lief … baie lief … En ek het haar net so lief!”
Saartjie glimlag tevrede, sê vir haar broer nag en maak sy deur sag agter haar toe. Kris hoor haar nie eens nie. Hy staan met die brief in sy hand en staar droomverlore voor hom uit …
Saartjie kruip in die bed. Dit was ’n lang en opwindende aand. Sy gee ’n lang gaap en haar ooglede is swaar van die vaak. Ja-nee, sy en haar vriendinne het vanaand goeie werk gedoen – én baie pret gehad.
Sy gaap weer. Haar oë val toe en daar is ’n sagte glimlag om haar mondhoeke. Saartjie slaap rustig …
5
Peter van Zimbabwe
Saartjie was reg. Sy en haar vriendinne hét daardie aand toe die spoke so in Lynnekom gebaljaar het, goeie werk gedoen.
Oom Jorsie sit sy mond die hele volgende week nie aan drank nie. Hy sê vir almal hy gaan nooit weer drink nie en dit lyk nogal of hy dit bedoel. Hy vertel vir die mense alkohol akkordeer nie met sy gesondheid nie, want hy het ’n swak hart.
Die hele Lynnekom is in hul noppies wanneer hulle van oom Jorsie se besluit hoor en boonop sien hy hou daarby. Dominee versprei die blye nuus met groot dankbaarheid. Hy is oortuig daarvan dit is die manier waarop hy en die gemeente se kerkraad en susters vir oom Jorsie gehelp en gebid het, wat hom hierdie groot besluit laat neem het.
Maar dis nie al nie. Baie mense praat oor hoe beleefd die posbode, Frikkie, deesdae is. Hy kom sy pligte stiptelik na en daar beland skielik glad nie meer verkeerde briewe in posbusse nie.
Daar is nou weer vrede in die Baumanns se huis. Kris is glad nie meer nors nie. Hy stap met ’n breë glimlag rond en is die vriendelikheid vanself. Dit lyk of hy en Isabel nou maller as ooit oor mekaar is.
Ja-nee, soos Apie sou gesê het as hy van alles geweet het: “Saartjie-hulle het daardie aand goeie werk gedoen. Dis nou maar wors.”
Een middag sit Saartjie en klavier speel. Sy hou van Strauss se lewendige walse. Saartjie speel baie goed klavier en het al baie medaljes op kunswedstryde gewen. Sy is so verdiep in haar spel dat sy nie die voordeur hoor oopgaan nie.
Apie en Bennie kom vinnig in. Hulle steur hulle nie aan Saartjie se gespeel nie, want hulle is aan die stry.
Apie sê: “Laat die ou vir jou by die huis wag, man. Ons gaan swem.”
“Maar ek sê jou mos ek kan nie gaan swem nie.” Aan die moedeloosheid in Bennie se stem is dit duidelik dat dit al die soveelste keer is wat hy dit vir Apie sê.
“Jy kán!” skree Apie.
“Ek kan nie!” skree Bennie. Hy word nou regtig kwaad vir Apie se lollery.
“Jy kán!”
“Ek kan nie!”
“Jy kán!”
“Ek kan nie!”
Saartjie draai om op die klavierstoeltjie. Sy kan haarself nie meer behoorlik hoor speel nie, só lawaai Apie en Bennie. Dit klink of hulle dink die een wat die hardste skree, die argument gaan wen.
Saartjie slaan so hard as wat sy kan met albei haar hande op die klavier se basnote. Dit maak ’n harde lawaai en Apie en Bennie is skielik tjoepstil. Hulle het groot geskrik. Die geluid van die note sterf stadig weg.
“Hoekom skree julle so op mekaar?” vra Saartjie. “Het julle nie maniere nie? Julle kan mos sien ek speel klavier.”
Die twee seuns kyk na haar.
“Jy bedoel jy probéér klavier te speel,” brom Apie.
“Ek het jou nie gevra om snaaks te wees nie. Gaan skree op ’n ander plek!” sê Saartjie kwaai.
Die seuns gluur woes na mekaar. Saartjie sien skielik Bennie is vreeslik netjies uitgevat.
“Gaan jy kerk toe?” vra sy geamuseerd.
“Moenie laf wees nie,” sê Bennie. “Dis mos nie Sondag nie.”
“Hy’s simpel,” sis Apie deur die opening tussen sy voortande. “Wie trek nou in die middel van die week só aan?”
“My ma het gesê ek moet!” kap Bennie bitsig terug.
“Hoekom?” vra Saartjie nuuskierig.
“Want
