gebou.
“Hy skeep sy werk deesdae vreeslik af,” sê Saartjie. “Almal kla oor hy die verkeerde briewe in die verkeerde posbusse sit. Kom ons leer hom ’n les!”
Die drie meisies staan doodstil teen ’n motorhuis se wit muur. Frikkie moet hier voor naby hulle verbygaan.
Die posman kom fluitend op sy fiets aangery.
Toe hy reg by die drie “spoke” kom, roep Saartjie met haar hol spookstem: “Frikkie!”
Die posman sit sy voet op die grond om te stop, maar klim nie van sy fiets af nie.
“Wie’t my geroep?” vra hy.
“Frikkie!” sê Saartjie weer en hy draai om. Skielik sien hy die drie spoke. Hy snak na asem en sy oë rek wyer en wyer.
Hulle het nie bene nie, is die eerste gedagte wat by Frikkie opkom. Dit beteken hulle kan my nie vang nie, is sy tweede gedagte. Hy lig sy voet van die grond af op om vinnig te trap.
“Frikkie!” skree Saartjie. “Staan stil!”
Frikkie aarsel ’n oomblik en dan maak hy maar so. Dit help nie om moeilik te wees as ’n spook jou roep nie. Die gedoente kan ’n man dalk iets aandoen. Jy weet nooit nie.
Die drie spoke kom nader gesweef. Frikkie begin soebat. Hy sê hy is van die Boland af en hy is ’n goeie kêrel. Hy stuur elke maand die helfte van sy salaris vir sy ma daar onder in die Kaap en wat sal van sy arme moeder word as sy nie meer sy geldjies kry nie?
Frikkie sê dit alles in een asem nog lank voor Saartjie-hulle eers by hom is.
Saartjie besef hulle kan nie te lank met hom staan en gesels nie. Die drie gedaantes kom ’n paar tree van die bibberende Frikkie af tot stilstand – en net toe loer die maan agter ’n wolk uit.
“Kyk na my neus, Frikkie,” beveel Saartjie met haar hol, diep stem.
Die posman kyk en sy oë peul amper uit sy kop. Hierdie geeste het nie bene of gesigte nie – maar die een met die vreesaanjaende stem het ’n groot rooi neus, die liederlikste neus wat hy nog ooit gesien het!
“As jy aanhou om so agterlosig te wees en die verkeerde briewe by die verkeerde huise aflewer,” sê Saartjie, “gaan jy net so ’n neus kry! Maak dat jy hier wegkom! Ry!”
“Jissie …” Dit lyk amper of Frikkie van pure verligting gaan omkap. “Ek sal nooit weer een enkele fout maak nie,” sê hy en wip op sy fiets se saal en trap vir ’n vale. Daar was seker nog nooit vantevore of hierná iemand hier in Lynnekom wat ’n fiets so vinnig getrap het nie.
Frikkie is in ’n japtrap by sy kamer agter die poskantoor. Hy sluit die deur bewend toe en sak hygend op die vloer neer. Praat van ’n noue ontkoming …
Saartjie, Anna en Lina stap laggend verder. Dit was alles net ’n bietjie onskuldige pret. Maar nou gaan die aand se belangrikste spokery begin – die gedoente wat Kris en Isabel weer bymekaar moet uitbring.
Die meisies kom by die bankbestuurder se huis aan. Daar staan ’n groot, blink motor voor die huis. Hulle gaan staan by die hekkie en kan “daai nare ou” soos Anna hom noem, of “daai wolf met die blink kar” soos Lina hom noem, of “Snor” soos Saartjie hom noem, of Theodor soos Isabel hom noem, hard in die somerhuisie hoor gesels.
“Onthou nou,” gee Saartjie haar laaste bevele in ’n fluisterstem, “julle bly ’n entjie agter my. Ek gaan reguit na die somerhuisie toe loop sodat dit lyk of ek aangesweef kom. Wanneer ek by die ingang kom, sal ek gaan staan. En dan, wanneer hulle my oopmond sit en aangaap, moet julle twee ook aangesweef kom.”
“Hoe gaan hy verby ons kom as hy wil weghardloop?” vra Anna.
“Hy gaan nie by ons verbykom nie,” sê Saartjie. “Hy sal ’n ander plan moet maak. Hy sal oor die muurtjie agter in die somerhuisie moet spring.”
Anna mompel sy hoop Saartjie is reg. Sê nou net hy vlieg hulle in en begin sommer wild en wakker onder hulle slaan?
Die Drie Muskiete se harte klop vinnig terwyl hulle geluidloos by die hekkie inglip.
Voor in die somerhuisie is daar ’n opening waar ’n mens inloop. Dit is ’n ronde huisie met ’n baksteenmuurtjie van omtrent ’n meter hoog rondom. Die dak rus op ’n paar pilare.
Isabel en Theodor sit op die bankie reg oorkant die ingang. As hulle nou net hul koppe draai, sal hulle die drie swewende gedaantes duidelik sien naderkom.
Toe hulle omtrent twintig tree van die somerhuisie af is, wys Saartjie Anna en Lina moet wag. Sy sluk en stap dan stadig en grasieus vorentoe. Die sekelmaan is nou agter die wolke en dis pikdonker.
Saartjie kom al nader.
Theodor is net mooi besig om sy arm om Isabel te probeer sit. Sy skuif vies weg.
“Hoekom is jy so snaaks met my?” vra Theodor en probeer sy arm weer om Isabel sit. Maar dan kyk hy by haar kop verby en sy arm bly net so in die lug hang. Sy oë peul amper uit sy kop.
“Hè … Isabel … hè …”
“Moet asseblief nie jou arm om my sit nie,” sê Isabel beslis. “Ek hou nie daarvan nie.”
Dit is egter nou die laaste gedagte in Theodor se kop! Hy beduie na die ingang en stamel: “Kyk … Kyk … Wat’s dit daardie?”
Isabel kyk vererg na Theodor. Sy wonder watter streke hy nou weer wil uithaal. Dan sien sy die vrees op sy gesig en sy mond wat oophang.
Isabel swaai om. Sy sien nou ook die wit gedaante wat na die somerhuisie aangesweef kom – reguit na hulle toe! Sy voel hoe haar bene lam word en is dankbaar hulle sit, anders sou sy sowaar omgeslaan het.
Saartjie swenk effens weg sodat sy van voor af na die somerhuisie kan aansweef. Isabel en Theodor se koppe draai saam soos hulle haar dophou. Die twee klou soos vreesbevange kinders aan mekaar vas.
Saartjie is nou reg voor die somerhuisie en sy stap stadig na die opening toe. Isabel en Theodor staar met ingehoue asems na haar. Saartjie gaan staan doodstil en kyk na hulle. Dit is pikdonker en sy lyk kompleet soos ’n spierwit gedaante sonder bene.
Theodor se hart klop tien keer wilder as Isabel s’n, want terwyl sy die spook so beangs aankyk, val iets haar skielik by – Saartjie! Saartjie het mos van spoke gepraat – spoke wat glo nie gevaarlik is nie.
“Daar … daar is nóg twee,” fluister Theodor skielik skaars hoorbaar. Isabel sien hoe die ander twee spoke aangesweef kom en by die eerste een aansluit. Drie spoke, dink sy – Saartjie, Anna en Lina! Hulle doen mos altyd alles saam.
Die drie spoke staan doodstil. Hulle lyk só vreesaanjaend dat Isabel begin twyfel of dit die meisies is. Daar gly ’n yskoue rilling langs haar ruggraat af. Sê nou dis regte spoke?
Nee, Isabel wil liewer nie aan so iets dink nie. Dit móét Saartjie, Anna en Lina wees!
“Moet … moet … ek vir hulle iets vra?” stamel Theodor.
“Ja. Vra wat hulle wil hê,” sê Isabel.
