… Dis maar al …”
“Vir jou inligting dan,” sê Peter en stoot sy vingers deur sy blonde krulle, “my hare is altyd so. My artistieke temperament laat my nie toe om my hare te sny nie.”
Apie en Bennie sluk. Saartjie is skoon verbaas en sê onwillekeurig: “Jissie!”
Peter kyk skuins by sy neus af na haar. “Mag ek vra of daardie onelegante uitlating op mý gemik was?”
Saartjie is skoon dronkgeslaan. “Jy bedoel die … die ‘jissie’?” vra sy.
“Dis presies wat my bedoeling was en nog steeds is.”
“Nee,” sê Saartjie vinnig, “dit was nie op jou gemik nie.”
Peter glimlag droogweg, amper asof hy ’n groot oorwinning behaal het.
Saartjie kyk peinsend na hom. Sy het nog nooit so ’n soort seun ontmoet nie. Sy weet nie wat om te dink nie.
Bennie staan en glimlag en skud sy kop heen en weer. Hy het hulle mos gesê Peter is ’n snaakse soort ou. Hierdie nefie van hom is sowaar ’n skepsel van ’n ander wêreld.
“Mag ek die geleentheid benut,” sê Peter nou vir Saartjie, “om jou te felisiteer met die meesterlike wyse waarop jy Strauss se bekendste en gewildste wals vertolk het.”
Apie en Bennie kyk met groot oë na hom. Saartjie byt op haar onderlip en vee weer oor haar voorkop. Sy wonder of hy probeer snaaks wees en of hy maar altyd so is.
“Dankie,” sê sy dan maar net en voeg vriendelik by: “Kom in.”
“Dit was ’n veeleisende rit van Bulawayo af,” antwoord Peter uit die hoogte. “Dit sal ’n lafenis wees om te sit, eerder as om hier buite by die venster te staan.”
Peter stap om die huis na die voordeur toe. Saartjie sê net by haarself: “Wel!” en haar oë vonkel. Sy kan nie wag om hom aan Anna en Lina voor te stel nie!
Apie en Bennie besluit hulle sal ook liewer sit as om so rond te staan. Hulle stap egter nie om voordeur toe nie, maar klouter sommer deur die venster.
“Bennie,” sê Saartjie opgewonde, “jy wil mos hê ons moet almal vir Peter ontmoet. Gaan roep gou vir Anna en Lina en sê hulle moet hiernatoe kom.”
“Ek bring sommer vir Galpil-hulle ook,” sê Bennie en grinnik. Dit gaan vet pret afgee.
Bennie klim vinnig weer by die venster uit. Hy gaan die kinders haal om sy nefie van Zimbabwe te kom ontmoet.
Peter kom by die vertrek in en gaan sit in ’n leunstoel. Saartjie is nog steeds voor die klavier. Apie sit op ’n stoel reg oorkant Peter en staar hom aan terwyl sy tongpunt gedurig deur die opening voor in sy mond speel.
“Ja-nee, Saartjie,” val Peter ewe gesellig weg, “Strauss is wat my betref die topkomponis sover dit ligter klassieke werke aangaan. Ek is ’n Strauss-liefhebber en ek moet erken jy het die ‘Blou Donau’ amper so goed vertolk soos wat ek dit gewoonlik doen …”
Saartjie snak na haar asem. So ’n verwaande vent! Hy het met die eerste oogopslag nogal ’n goeie indruk op haar gemaak – hy het mos “manjifiek” en “bravo” geskree en duidelik gewys hy hou baie van haar klavierspel – maar nou het hy alles bederf.
“Speel jy dan ook klavier, Peter?” vra sy ná ’n oomblik.
“Natuurlik,” sê hy en vee met sy vingers deur sy goue lokke. “Ek bespeel die piano al etlike jare.”
Apie skud sy kop. Hy kan dit sowaar nie glo nie. Hy het nog nooit van ’n ou op skool gehoor wat soveel groot woorde ken nie!
“Kom speel dan asseblief vir ons iets,” sê Saartjie glimlaggend.
“Nie nou nie,” sê Peter en lyk effens ongemaklik. “Baie dankie vir die aanbod, maar soos ek reeds genoem het – dit was ’n lang en vermoeiende treinrit.”
“Ek sien,” sê Saartjie veelseggend. Sy onthou mos nou Bennie het gesê hierdie Peter kan so grootpraat.
Apie sit nog steeds met groot oë na die wonderwerk hier voor hom en staar.
Peter vra vies: “Wat kyk jy?”
“Sommer,” sê Apie en maak sisgeluide om Peter te laat verstaan dat kyk mos vry is.
“Hoekom kyk jy so?” wil Peter nou weet.
“Omdat jy weird lyk,” antwoord Apie.
“Weird?” Peter se winkbroue is vraagtekens. “Daardie woord kom nie in my woordeboek voor nie. Ek dra geen kennis daarvan nie.”
“Dit beteken snaaks,” sê Saartjie smalend. “Apie bedoel jy lyk vir hom eienaardig.”
Peter kyk vies na Apie wat die hele tyd na hom bly staar terwyl sy rooi tongpunt deur die opening voor in sy mond speel.
Anna en Lina kom by die tuinhekkie in. Saartjie sien hulle en sy glimlag. Sy kan nie wag om die uitdrukkings op hul gesigte te sien wanneer hulle Peter sien en hoor praat nie.
Toe die twee meisies by die sitkamer instap, kom Peter vinnig op die been.
Apie vra verbaas: “Hoekom staan jy op?”
“As dames by ’n kamer inkom,” sê Peter uit die hoogte, “staan ’n ware heer altyd op.”
“Heng,” sê Apie en staan dan ook maar brommend op.
Daar is ’n uitdrukking van volslae verstomming op Anna en Lina se gesigte. ’n Seun van hul ouderdom het nog nooit hier in Lynnekom opgestaan as hulle by ’n vertrek inkom nie. En sy lang hare! Lina wonder of Zimbabwe nie haarkappers het nie.
Daar speel ’n glimlag om Saartjie se mondhoeke.
“Laat ek julle voorstel,” sê sy. “Dis Bennie se nefie, Peter van Zimbabwe. En dis Anna en Lina.”
“Haai,” sê Lina en waai liggies met haar hand.
“Haai,” sê Anna skamerig.
“Dis vir my ’n eer en genoeë om met julle kennis te maak,” sê Peter soos iemand wat spraaklesse neem en streel met sy vingers oor sy hare.
Die twee meisies gaap hom oopmond aan. Dan begin Lina giggel.
“Onthou julle wat oom Jorsie nou die aand gesê het toe hy ons sien?” vra sy vir Saartjie en Anna.
Haar vriendinne begin nou ook giggel. Hulle onthou hoe die oom na asem gesnak het toe hy die drie kastige spoke sien en toe stamel: “Ek glo dit nie!”
“Wel,” sê Lina laggend vir die ander twee wat nou onbedaarlik giggel, “dis wat ek ook nou sê.”
“Mag ek vra,” verneem Peter sedig, “watter stimulus julle lagspiere so geprikkel het?”
Die Drie Muskiete lag nou
