plegtig hierdie geleentheid is.
Trompie glo dit beïndruk sy vriende as hy so ingedagte voor hom sit en en uitstaar. Dit is egter glad nie die geval nie.
Dawie probeer om Boesman, wat naby sy kissie neergeplof het, met sy skoen te kielie. Rooie sit gemaklik en probeer weer sy tone wikkel. Blikkies sit-lê op sy kissie. Net sy sitvlak is op die kissie – sy bene is lank voor hom uitgestrek, sy voete rus op die grond terwyl sy skouers, nek en kop teen die muur leun. Sy oë is toe en sy bewegende kake is al wat wys hy slaap nie vas nie.
Trompie voel hy het nou lank genoeg stil gesit en hulle tyd gegee om diep onder die indruk van die plegtigheid van hierdie byeenkoms te kom. Hy gaan die amptelike vergadering nou amptelik open. Hy staan op.
“Manne van die Boksombende,” sê hy sedig. Dawie kielie Boesman nie meer nie. Blikkies hou aan kou, maar sit effens meer regop. Hy maak sy een oog oop en loer na Trompie. Rooie wikkel nie meer sy tone nie.
Trompie moet altyd eers tel of al die Boksombende se lede teenwoordig is.
Dit is natuurlik belaglik, want daar is maar net vier van hulle en hy kan mos sien al vier is daar, maar hy doen dit al jare lank by hul vergaderings en kan nie sien hoekom hy nou daarmee moet ophou nie. Nee, hy moet hulle tel.
Hy beduie met ’n vuil wysvinger na Blikkies, dan na Rooie, Dawie en laaste na homself. So ja, nou is hy tevrede. Al vier bendelede is teenwoordig.
“Ons is voltallig,” sê hy plegtig.
“Jissie, Trompie, jy kon dit mos gesien het sonder om ons te tel,” mompel Dawie.
“Ek het nie jou mening gevra nie!” snou Trompie hom toe. “En wat het jy my genoem?”
“Skuus, Kaptein,” mompel Dawie.
Trompie is altyd gesteld daarop dat hulle hom op ’n amptelike vergadering as Kaptein moet aanspreek. Hy het daardie eer en titel jare gelede verdien toe hulle nog maar in graad vier was en die Boksombende gestig het, deur te bewys hy hardloop die vinnigste, swem die beste, deps die meeste vrugte uit oom Stravrinos se vrugteboord, baklei die beste en spoeg die verste.
“Ons vergader vanmiddag hier,” begin Trompie dramaties, “hier onder die blou hemel, omdat een van ons glo iets op die hart het.”
Dawie dink dit is gepas om sy hand nou op sy hart te sit en hy doen dit. Hy staar strak voor hom uit.
“Probeer jy miskien snaaks wees?” vra Trompie kwaai toe hy die gebaar sien.
Nee, skud Dawie sy kop. Hy probeer nie snaaks wees nie. Hy lyk verbaas dat Trompie so iets kan vra. Hy het sy hand mos maar net op sy hart gesit. Dis al.
“Die een wat …” begin Trompie.
“Iets op die hart het,” maak Rooie sy sin klaar.
Trompie kyk agterdogtig na Rooie. Hy wonder of die ou miskien met hom – die Boksombende se Grootkaptein – probeer gekskeer, maar Rooie kyk met ’n onskuldige gesig na Trompie.
“Ja, die een wat iets op die hart het,” sê Trompie kwaai. “En ek soek nie nóg tussenwerpsels nie!”
“Watse goed?” vra Blikkies met ’n grinnik.
Trompie gluur woes na sy vriend met die kakebene wat so ritmies op en af beweeg.
Dan probeer Trompie weer. “Soos ek sê, ons vergader hier …”
“Onder die blou hemel,” maak Rooie weer sy sin klaar.
“Ja, onder die blou hemel, en sal julle nou stilbly!”
“Ek het nie ’n woord gesê nie, Kaptein,” kla Dawie gegrief.
Trompie besluit om liewer al die opmerkings te ignoreer. Hy wil nou uitvind wat die mense van hom sê.
“Ons vergader vandag hier,” sê hy en voor Rooie of een van die ander dit kan sê, voeg hy vinnig by, “onder die blou hemel. Ons is bymekaar om te hoor wat een van ons lede op die hart het. Hy beweer dis iets wat die mense van my sê. Die vergadering is nou oop en die lid mag sê wat die mense van my sê. Staan op, Dawie, en sê jou sê.”
Trompie gaan sit. Dawie is nie lus vir hierdie lawwe lollery met ’n amptelike vergadering nie. Hy wil nie opstaan nie. Hy wil sommer net sit en vertel wat hy gehoor het.
“Ek gaan nie staan nie,” sê hy saaklik. Trompie kyk hom vies aan.
Dawie ruk hom op en sê: “Noudat ek oor die hele ding dink, weet ek nie eers of ek moet sê wat ek gehoor het nie …”
“Wat jy van Trompie gehoor het?” vra Rooie.
“Ja.”
“Wat die mense van hom sê?” wil Blikkies weet.
“Ja.”
Trompie vergeet skoon om Dawie as Grootkaptein te beveel om op te staan. Hy vergeet heeltemal van die kastige amptelike vergadering. Hy wonder wat Dawie gehoor het, en hoekom hy nou skielik nie weet of hy moet sê wat dit is nie.
Rooie en Blikkies wonder ook. Die drie kyk aandagtig na Dawie. Hy staar fronsend voor hom uit, maar loer darem so af en toe vlugtig na hul kant toe om te sien watter indruk sy kastige diep dinkery op hulle maak.
“Hoekom wil jy nie sê wat jy van my gehoor het nie?” vra Trompie.
“Want ek’s ’n bietjie bang.”
“Hoekom is jy bang?”
Blikkies is nou wawyd wakker en loer nie meer net deur een oog vir sy vriende nie. Hy sit kiertsregop op die kissie. Trompie en Rooie stoot hul kissies effens nader aan Dawie.
“Sê nou vir ons hoekom is jy bang,” dring Trompie aan.
“Ek is bang omdat die ou so groot en sterk is – en oor hy so goed kan baklei.”
“Watter ou?” vra Trompie.
“Die ou wat iets van jou gesê het.”
“Is hy een van die mense?” wil Rooie nou weet.
“Een van die mense wat dinge van my sê?” vra Trompie en sy vuiste is gebal.
“Ja.”
Dawie geniet elke oomblik hiervan. Hy is nou behoorlik in die kollig. Trompie, Rooie en Blikkies skuif nog nader aan hom.
Trompie is moeg om alles so uit Dawie te moet trek. “Vertel ons nou reguit wat die ou van my gesê het en kry klaar!” sê hy en kyk kwaai na Dawie.
“En ook wat die ander mense sê,” voeg Rooie by.
“Maar ek sê julle mos – ek’s bang.”
“Vir wat? Ek sal jou mos beskerm.” Trompie stoot sy bors effens uit.
Dawie kyk peinsend na Trompie. Hy wonder of die uiteinde van hierdie
