eers effens keel skoon. Sy drie vriende hou hom aandagtig dop.
“Julle ken mos vir Jorrie Jordaan, nè?” begin hy.
Die seuns knik. Hulle ken hom. Trompie se hart word koud. Hy bal sy vuiste nog stywer. Jorrie is ’n boelie wat ’n paar weke gelede na hul skool toe gekom het. Hy is hier in Kwaggaberg se koshuis, en kom glo van die Vrystaat af.
Jorrie is groot en fris. Hy en Trompie het sommer van die eerste dag af al niks van mekaar gehou nie. Hulle vermy mekaar. Dit is asof hulle aanvoel dat hulle uit mekaar se pad moet bly, anders gaan hulle bots.
Dawie vertel nou opgewonde dat Jorrie ’n storie versprei waaroor al die kinders lag en praat. Hy wat Dawie is, voel gekrenk daaroor en Rooie en Blikkies sal ook nie daarvan hou nie, want Trompie is mos hul vriend en iets wat hom raak, raak hulle ook.
“Waaroor lag en praat almal so?” vra Trompie.
“Oor wat Jorrie vir hulle vertel.”
“En wat is dit?” wil Trompie weet.
“Wat vertel hy?” brom Rooie.
“Sê jou sê en kom uit met die ding,” sê Blikkies en spoeg die grashalmpie waaraan hy gekou het met ’n boog uit.
“Wat het Jorrie Jordaan van my gesê?” dring Trompie aan om te weet.
“Hy’t gesê …” Dawie verstaan die kuns om ’n storie te vertel en so lank moontlik uit te rek. Hy bly net op die regte oomblik stil.
“Ja? Wat het hy gesê?!”
Dawie besluit die tyd het nou aangebreek om met die vreeslike ding uit te kom. “Hy’t gesê … Trompie het ’n meisie!”
Dis uit. Trompie se eerste reaksie is een van verligting. Dit is darem nie so erg soos wat hy verwag het nie. Dis nie genoeg rede om teen Jorrie te baklei nie. Trompie wil dit nie graag doen nie, want daai ou is baie groot en sterk.
“Aag,” sê Trompie en gee ’n verleë laggie, “hy’s sommer simpel. Dis mos nie waar nie.”
“Dís wat dit so erg maak,” sê Dawie verontwaardig. “Jorrie vertel vir almal jy is so verlief soos ’n afkop hoender, en jy loop deesdae gedurig met ’n skaapgesig rond.”
“En wie’s die meisie op wie Trompie so verlie- … verdinges is?” Rooie weier om die woord “verlief” oor sy lippe te laat kom.
“Ja, dis wat ek ook wil weet,” sê Trompie. “Wie is kastig my meisie?”
Nou speel Dawie sy troefkaart. Hy sê in ’n swaar, hol stem: “Orgina Gous.”
Trompie kry eerste beheer oor sy stembande terug.
“Wá-át?”
“Ja, sien jy nou hoekom die affêre so ernstig is? Jorrie is besig om jou wat Trompie is vir die grootste gek op aarde uit te maak.”
Die Boksombende sit en dink aan Orgina Gous. Sy is nie net die lelikste meisie in hul klas nie, maar ook die lelikste in die hele skool. Hulle vier het lankal so besluit.
Die seuns in hul skool hou niks van Orgina nie. Nie omdat sy nie mooi of amper mooi genoem kan word nie, maar omdat sy ’n klikbek is en so by al die onderwysers probeer kruip.
En om te dink hierdie meisie se naam word nou aan Trompie s’n gekoppel! Hy is sommer lelik vies.
“Dis belaglik!”
“Natuurlik is dit!” stem Dawie saam. “Jy moet iets aan die saak doen. Onthou, dit raak ons ook. Ons is jou vriende.”
“Ja, en ons wil nie hê ons vriend moet ’n meisie hê nie,” ondersteun Rooie vir Dawie.
“Veral nie ’n meisie soos Orgina nie,” gooi Blikkies sy stuiwer in die armbeurs.
Trompie voel hy moet iets doen, maar hy is half skrikkerig. Hy het gehoor Jorrie Jordaan baklei baie goed. In die Vrystaatse dorpie waar hy vandaan kom, het hy feitlik elke dag met ouens baie groter en ouer as hy baklei. En hy het glo altyd gewen – sommer maklik gewen. Altans, dis wat Jorrie vir die ouens in die koshuis vertel. Hy het blykbaar later glad nie meer baklei nie, want daar was niemand in die skool oor wat dit wou waag om hom aan te durf nie – selfs die groot matriekseuns het vir hom geskrik.
Toe Trompie dié stories aan die begin van die kwartaal hoor, het hy sommer reguit vir sy drie vriende gesê hy glo dit nie.
Maar Trompie is nou nogtans bekommerd, want ’n mens weet nooit nie. Al is net die helfte van Jorrie se stories waar, is hy nog steeds ’n gevaarlike kalant. Trompie sug. Die ou wêreld is darem maar moeilik.
Dawie, Blikkies en Rooie hou hul Grootkaptein aandagtig dop. Hulle voel effens teleurgesteld. Dis mos ’n vreeslike belediging om te sê ’n ou het ’n meisie – en dan boonop nog ’n meisie soos Orgina Gous. Hulle het gedink Trompie sal sommer dadelik opvlieg en sê: “Kom, ouens, ek gaan daai Jorrie op sy plek sit!” Hoekom doen hy dit nie?
“Besef jy wat die mense sê?” vra Blikkies stadig en duidelik vir ingeval dit nog nie tot Trompie deurgedring het nie. “Orgina is jou meisie!”
“Ja, man,” snou Trompie hom toe. “Ek is mos nie doof of dom nie.”
“So wat gaan jy daaraan doen?” vra Dawie reguit.
“Aag wat,” sê Trompie en gee ’n verleë laggie, “Jorrie het dit seker nie ernstig bedoel nie. Hy’t sommer ’n grap gemaak.”
“’n Grap?” Dawie se skril stem is nog skriller. “Hy vertel hierdie nonsens vir die hele skool, en almal praat agter jou rug en lag vir jou! Noem jy dit ’n grap?”
Rooie en Blikkies sit reg om vir Trompie te sê hy is ’n bangbroek as hy dit nog steeds ’n grap noem.
“Ek sal hieroor moet nadink,” sê Trompie hooghartig. “Ek sal julle later meedeel wat ek besluit het om te doen.”
Die Grootkaptein se drie manskappe is ontevrede. Dit lyk mos of hy bang is vir die boelie van die Vrystaat.
“Maar jy gaan definitief iets doen?” vra Blikkies nou.
“Ja, ek gaan. Maar ek sal nog besluit wát,” sê Trompie sag. “Ek gaan Jorrie dophou en kyk of hy met my sukkel.”
“Hy het mos klaar met jou gesukkel,” sê Dawie.
“En hy’t ’n ander keer ook al met jou skoor gesoek,” sê Rooie. “Onthou jy?”
Trompie en die ander dink nou aan hoe Jorrie al met hom gesukkel het. Jorrie het die eerste paar weke uit Trompie se pad gebly, maar toe hy sien Trompie vermy hom, het hy al meer van ’n kaartmannetjie geword, want hy het geglo Trompie is bang vir hom.
Eendag in die sangles het iemand uit ’n ry agter Trompie s’n hom met ’n lemoenskil agter die oor gepiets. Trompie het hard “Eina!” geskree en vinnig omgeswaai. Die ouens agter hom het met onskuldige gesigte na hom gekyk – almal behalwe Jorrie. Daar was ’n uitdagende grynslag op sy gesig,
