by die ingang kom. Binne lyk die wetenskapsentrum soos ’n mall, maar net sonder die shoppers en die winkels.
Ons staan in ’n groot oop ruimte en rondom ons is daar ’n hele paar verdiepings met plekke wat soos kantore lyk.
Reg in die middel van die oop stuk is daar nog twee hengse ronde glaspilare waarin water beweeg. Ek kyk op. Die pilare loop tot teen die hoë dak van die gebou. Bo, langs die pilare, is skylights waardeur mens die twee pers mane kan sien.
Net toe kom twee van die Ander met pers outfits by die roltrappe af. Lyk of die mense in hierdie gebou se outfits met die mane gecolourcode is, sein ek.
Ja, en hulle dra nie bandanas nie en hulle het almal hare, sein Tara.
Uh-oh. Die twee mans kom reguit na ons toe aan. Hulle loop en praat, maar steek vas toe hulle ons sien. Die een vra iets en Nomsa spin ’n hele lang storie vir hulle. Die twee kyk fronsend na mekaar. Die een sê iets vir die ander een wat sy kop skud voor hulle wegstap.
Wat het hulle gesê, Nomsa? sein Tara.
Hulle het gevra wat ons hier soek, toe sê ek ons is nuut in die skool en meesteres Durnian het gesê ons kan maar eers bietjie rondkyk voor ons na ons klasse toe gaan. Dit het gelyk of die een ou my geglo het, maar die ander ou het nie baie convinced ge-
lyk nie.
Leonardo kyk oor sy skouer na die ingang. Ek dink julle is reg, ons word agtervolg. Ek hoor iemand net buite die glasdeure.
Ek kyk na die glasdeure en zoom in met my Bewaker-senses. Ek hoor iemand asemhaal. Skoene wat oor klippies skuif.
Ons moet trappe of ’n hysbak soek wat ondertoe gaan, sein ek.
Ons begin vinnig linksom stap. Anderkant die groot glasvensters waar ons verbyloop, staan van die Ander by lang tafels en werk. Tussen glasbotteltjies en -buisies is daar masjiene op die tafels en party van die Ander loer daarin.
Dit lyk soos laboratoriums, sein ek.
Julle loop so vinnig, ek kan nie sien wat aangaan nie, kla Nomsa.
Ek kyk om. ’n Donker figuur net binne die glasdeure los soos ’n Disprin op. Dan kop ek wat aangaan. Hy Reis elke keer weg as een van ons omkyk, sein ek.
En ek is heel agter – hy gaan my eerste gryp, sein Nomsa benoud.
Moenie panic nie, ek sal dit handle, sein Leonardo.
En hoe nogal? sein ek terug.
Voor hy kan antwoord, gaan staan Tara weer. Sy wys na twee breë staaldeure in die muur langs ons. Dit lyk na ’n hysbak met iets soos ’n rekenaarskerm wat langsaan teen die muur vas is. Op die skerm draai twee pers mane in die rondte.
There is something familiar about this… I’ve seen it before, in one of my dreams. Tara vee oor die skerm. Die twee mane maak plek vir ’n keyboard met letters en syfers.
Maybe moet jy ’n secret code intik, sein Nomsa.
Jy beter dit moervinnig doen, want ons gaan binnekort company hê, sein Leonardo.
Tara druk haar vingerpunte teen haar slape. There was something in my dream … a word … numbers …
“Watch out!” roep Nomsa skielik.
Ek vlieg om. Die Ander een is ’n paar treë van my af, met iets soos ’n stun gun in sy hand. Koue staalgrys oë kom vinnig nader. Supervinnig swaai ek my heupe en trek my knie tot teen my lyf op.
Toe my been uitskiet, dryf sy momentum hom teen my voet vas. Sy gesig vertrek toe my tekkie sy ribbes tref.
“Kom!” Leonardo pluk my aan my arm.
Tara moes intussen die kode reggekry het, want die deure is nou oop. Leonardo stoot my agter Nomsa en Tara aan tot in die hysbak. Buite die hysbak het die Ander een intussen sy tweede asem gekry en hy storm nou op Leonardo af.
“Leonardo!” roep Tara.
Ek gryp haar arm vas toe sy by my verbyspring, terug gang toe. “Los hom, hy weet wat hy doen!” Aan die binnekant van die hysbak, langs die deure, is ’n paar knoppies met snaakse tekens op. “Nomsa, druk die een vir die kelderverdieping!”
Anderkant die oop hysbakdeure lyk dit darem of die Ander een en sy stun gun nie kan byhou by Leonardo se supervinnige Bewaker-spoed nie.
Net voor die deure heeltemal toegaan, spring Leonardo in die hysbak.
“Eina, freakit,” sê hy terwyl hy sy regterhand vashou.
“Jy is die een wat mos altyd sê harde handbene soek ’n sagte teiken – maar nee, jy slaan hom sowaar op sy kakebeen,” raas ek.
“Are you okay?” vra Tara bekommerd.
Voor hy kan antwoord, stop die hysbak en die deure gly oop. My mond val ook oop, want dit lyk of ons in die ingangsportaal van ’n vyfsterhotel beland het. Dik matte, designer banke en stoele, the works.
Holy moly, sein Nomsa, watse stunning plek is dit dié?
Gee vir my jou rugsak, sein Leonardo vir my.
Hy sit die sak tussen die twee deure van die hysbak sodat dit nie kan toegaan nie. Slim, nou kan die Ander nie met die hysbak afkom om ons te volg nie.
Someone is coming, sein Tara net toe die merk teen my nek begin brand.
Ons skarrel vinnig agter ’n bank in. Ek loer versigtig om die kant van die rugleuning. ’n Paar vroue wat bottergeel pakkies dra, stap binne.
Almal het oorfone teen hulle ore en mikrofoontjies voor hulle monde. Om hulle nekke hang goed wat soos selfone lyk.
Dit lyk soos vertaal-gadgets, sein Leonardo.
Maybe kom hulle van verskillende plekke op planeet Pers Maan en is hulle hier vir ’n konferensie of iets, sein ek terug.
Ek koes baie vinnig agter die bank in toe die vroue in ons rigting begin stap. Soos Murphy’s Law dit wil hê, kom sit hulle juis en gesels op die bank waaragter ons wegkruip.
Wat sê hulle, Nomsa? vra Tara.
Nee, dié lot is obviously nie locals nie. Ek verstaan nie ’n woord wat hulle sê nie, sein sy terug.
Jy sal ook nie, sein Leonardo. Behalwe as jy een of ander tyd ’n crash course in Italiaans en Frans gehad het.
Jy meen hulle is van …
Jip, voltooi Leonardo haar sin. Hulle is van il nostro pianeta terra, of notre planète terre … ons planeet aarde.
3
Ek skrik so groot toe ek dit hoor, ek zoom sommer totally uit. Tot in Parys, die stad van die liefde, waarheen ek en Zak nog eendag wil gaan.
Kali, fokus!
Ek wou nog bietjie saam met Zak langs die Seine loop, toe Leonardo se kwaai stem my terugbring tot agter die bank op planeet Pers Maan.
Dis
