Margaret het Paul nog nie gesien na die aand van die dinee nie – behalwe so skrams in die verbygaan by die hospitaal – en ’n skielike verleentheid maak haar stem skerper as gewoonlik.
“Moenie met mý raas nie. Jy het die man aan my voorgestel, en hy en Ingrid het die afspraak gereël.” Koud voeg sy by: “Ek sou in elk geval nie gegaan het as jy nie saamgegaan het nie.”
Hy kyk na haar, maar antwoord nie.
Margaret het die aand bo verwagting geniet. Hulle is eers na Derek se huis toe, vir ’n drankie en versnaperings voor die vertoning. Die huis was gevul met pragtige antieke meubels, Persiese tapyte, kosbare skilderye en beeldhouwerk. Daar was vir haar en Ingrid elkeen ’n orgidee en ingevoerde sjokolade. Die vertoning was uitstekend, die ete in die restaurant, met die Goudstad se liggies soos ’n towertapyt onder hulle uitgesprei, ’n besondere ervaring.
Derek was ’n sjarmante en onderhoudende gasheer en Paul het saamgespeel, rustig en ontspanne. Margaret was trots op haar mooi dogter wat haar dit alles laat welgeval het en haar man met gemak kon staan in al die gesprekke oor kuns, musiek en wêreldsake.
’n Besondere aand in alle opsigte, dink Margaret toe hulle in die vroeë oggendure weer terug Pretoria toe ry. Derek Ross is ’n man om mee rekening te hou. Dit was slim om Paul en Ingrid saam te nooi vanaand. Alleen, het hy geweet, sal sy nie kom nie.
En Paul? Hy is stil, sy oë op die pad voor hom, en sy kon maar net raai wat in sy gedagtes omgaan.
Margaret is die volgende oggend besig om tee te drink toe Ingrid, nog in haar slaapklere, by haar kom.
Sy grinnik vir Margaret. “Het ek gedroom? Of het gisteraand regtig gebeur?”
“Het jy dit geniet?”
Ingrid sug. “Dit was fantasties. ’n Regte storieboekaand. Is Ma nou nie bly ons het gegaan nie?”
“Ek het dit geniet, ja,” glimlag Margaret.
“’n Slim man,” sê Ingrid nadenkend. “Die storieboekaand is meesterlik gereël. Ek wonder wat die volgende skuif sal wees.”
“Jy praat in raaisels, my kind,” sê Margaret liggies.
“Moenie vir jou dom hou nie, Ma. En wat jy ook al doen, moenie vir meneer Derek Ross onderskat nie.”
“Ek sal nie,” belowe Margaret liggies.
“’n Interessante man,” mymer Ingrid verder. “En ek kry skoon hoendervel as ek dink aan daardie huis van hom – al die kosbare dinge wat hy daarin versamel het! En tog,” vervolg sy sagter, “as ek kón kies, sou ek die dokter kies.”
Margaret antwoord nie en Ingrid sug.
“Jammer dat ek volgende week al moet teruggaan. Ek sou graag ’n rukkie langer wou bly en sien wat gebeur.”
“Daar sal niks gebeur nie. Ek belowe jou. Jy kan met ’n geruste hart terug Stellenbosch toe gaan.”
Ingrid skud haar kop. “Ek kan nie wag om vir my maats van my ma se twee fantastiese ouens te vertel nie.”
“Ingrid!” Margaret se stem is koud, maar Ingrid lag.
“Gelukkig het ek vir Arnold, anders was ek baie jaloers. Gelukkig ook dat ek daardie foto het wat die fotograaf van ons in die restaurant geneem het, anders sou my maats my nooit geglo het nie.”
“Ek dink glad nie dis snaaks nie, Ingrid. Vir ’n groot meisie wat van beter behoort te weet praat jy die grootste onsin.”
“Ek probeer nie snaaks wees nie,” sê Ingrid laggend. “Ek dink jy is wonderlik, Ma. Jy moet alles vir my skryf, hoor,” flikflooi sy. “Ek wil weet wat aangaan.”
“Daar sal niks aangaan nie,” sê Margaret ferm. “Ek het werk om te doen, ’n eksamen wat voorlê, ’n dogter wat die einde van die jaar trou. Ek het nie die tyd óf die lus om my met sulke dinge besig te hou nie.”
Ingrid is terug Stellenbosch toe en Paul is vir twee weke Switserland toe vir ’n mediese kongres. Margaret het weer ’n week lank intensief lesings gehad en moes studeer – die dae was vol en besig.
Paul het teruggekom en vir haar ’n mooi geborduurde trui, ’n syserp en Franse parfuum saamgebring, maar haar vreugde in die geskenke is heelwat gedemp toe sy van Ellen verneem dat Magda ook ’n syserp en parfuum gekry het, en met genoeë vir almal daarvan vertel het.
’n Syserp en Franse parfuum – lekker onpersoonlike geskenke wat jy vir jou vriendin, jou ma, jou suster of jou aanstaande met die grootste veiligheid en vrymoedigheid kon gee!
En die trui met die blou blomme, presies dieselfde blou van haar oë?
Dalk het Magda ook ’n trui gekry, dink sy suur, met Edelweiss of blou vergeet-my-nietjies uitgeborduur.
Sy het in dié dae min van Paul gesien en nadat hy twee keer by die huis aangekom en vir Derek daar gekry het, het sy nog minder van hom gesien.
Margaret was besig met haar werk, haar studies, reëlings vir Ingrid se troue – die dae was te kort vir alles wat sy moes doen, maar sy het Paul gemis. Daar was ’n leemte in haar lewe wat die werk en al haar bedrywighede nie kon vul nie. Af en toe het hy nog onverwags daar aangekom, ’n drankie saam met haar gedrink en haar vir ete geneem, maar hy het nooit meer vir haar “Maggie” gesê of haar gesoen nie. Die grys oë was koel en onpersoonlik.
Is hy besig om hom aan haar te onttrek? het Margaret ongelukkig gewonder. Is dit oor Derek? Of oor Magda?
Vir Derek het sy dikwels gesien. Hy het gereeld gebel of blomme gestuur en dikwels onverwags opgedaag om haar vir ete uit te neem. Net voor hy in September Europa toe is, het hy Margaret gevra om met hom te trou. Hy was nie die minste afgehaal of teleurgesteld toe sy die huweliksaansoek vriendelik maar beslis van die hand wys nie.
“Ek het nie verwag dat jy die eerste keer ja sal sê nie,” het hy gesê. “Maar ek sal jou weer vra, en ek sal aanhou met vra tot jy ja sê. En ek moet jou waarsku, Margaret – op die ou end kry ek gewoonlik wat ek wil hê.”
“Dis nie goed vir ’n man om alles te kry wat hy wil hê nie,” antwoord sy spottend. “Ek sal nie met jou trou nie, Derek. Aanvaar dit asseblief. Jy sal dit vir ons albei makliker maak.”
“Ons sal weer gesels,” antwoord hy kalm, seker van homself, en Margaret is bewus van ’n ligte roering van onrus.
Derek het teruggekom met duur geskenke vir haar en Ingrid – wat sy nie kon of wou aanvaar nie – en kalm en onverstoord sy hofmakery voortgesit. Dit was Oktober, die pers waas van die jakarandas het oor die stad gehang, die skemeraande met nostalgie vervul. Twee jaar sedert Charl dood is, dat die ou bekende wêreld om haar ineengestort het. Twee jaar van aanpassing, van harde werk en doelgerigte strewe om vir haarself ’n nuwe, positiewe lewe te bou.
Een oggend, nadat sy hom byna veertien dae lank nie gesien het nie, kom Paul onverwags na haar kantoor toe. Hy groet en sy kyk ’n oomblik lank stil na hom.
“Dag, vreemdeling,” sê sy sag.
Sy wenkbroue lig effens. “Is dit ’n verwyt?”
“Dit
