wees daarvoor, Paul.”
“Ek het dit nie sonder bybedoelings gedoen nie, dokter Van Zyl.”
Daar is ’n vreemde, diep klank in sy stem en versigtig vra sy: “Wat bedoel jy?”
“Ek weet die werk is goeie medisyne – die soort medisyne wat jy nodig gehad het.” Hy is ’n oomblik lank stil, dan sê hy sagter: “Maar die werk alleen is nie genoeg nie. Jy mag jou nie aan jou vriende, aan die res van die lewe onttrek nie. Ellen het ook met my gepraat – jou vriende sê almal dat hulle jou nooit sien nie, en hulle is bekommerd oor jou.”
“Ek is besig – ek werk hard. Dis nie dat ek my doelbewus aan my vriende onttrek het nie,” sê sy verdedigend.
“Jy het jou onttrek, doelbewus ofte nie. Jy is al hoe meer besig om jou toe te spin in ’n kokon waar niemand jou kan raak of enige eise aan jou kan stel nie.”
“Nee, ” sê sy ontsteld. “Nee, dis nie so nie. Ek … ek hardloop nie weg nie.”
“Ek maak nie rusie met jou nie. Ek weet jy het tyd nodig om te herstel na die skok van Charl se dood – net soos ’n pasiënt tyd nodig het om te herstel na ’n ernstige operasie. Maar jy is self ’n dokter, jy weet ons vertroetel nie ons pasiënte nie. Hulle moet opstaan en beweeg, elke dag harder en harder probeer – al kos dit absolute inspanning – omdat dít die pad is terug na genesing.”
Margaret is nou diep ontsteld. “Dink jy ek is besig om my hartseer te vertroetel, dat ek nie gesond wíl word nie?”
“Dis iets wat jy vir jouself moet besluit.” Sagter sê hy: “Ek weet, elkeen het die reg om sy hartseer en verlies op sy eie manier te verwerk. Ons almal bewonder jou moed, jou volharding met jou hospitaalwerk en jou studies. Maar dit mag nie geskied ten koste van jou vriende en die lewe nie. Dit sal weer ander frustrasies bring.”
Dis stil in die vertrek. Margaret voel die onstuimige hamerslae van haar hart. Sy staan op en stap na die venster, en kyk met onsiende oë uit oor die verdonkerende tuin.
Paul kom langs haar staan.
“Dankie, Paul.” sê sy na ’n rukkie. “Ek is jammer as ek vir my vriende ’n bekommernis en ’n verleentheid geword het.”
“’n Bekommernis soms wel, ’n verleentheid nooit! En ek … ek het spesiale belang by jou genesing.” Hy is ’n oomblik lank stil, dan sê hy sag: “Jy sien, ek wil graag met jou trou, Maggie. Maar ek wil hê as jy die dag na my toe kom, moet dit wees sonder voorbehoud, met jou hele hart.”
Die woorde is uit, lê soos blink spoelklippies tussen hulle. Sy is lank stil, en wanneer sy uiteindelik na hom opkyk, sien hy die blink van trane op haar lang, donker wimpers.
“Ek kan nie belowe dat daardie dag ooit sal kom nie,” sê sy stamelend.
Hy kyk na haar, dan vou hy sy hande liefkosend om haar gesig.
“Ek sal wag. Ek wil net hê jy moet weet.”
Hy buk en soen haar teer, dan stap hy terug na die kaggel. Met ’n glimlag sê hy: “Kom, drink jou drankie. En dan gaan ons eet. Ek het ’n nuwe restaurant ontdek waar hulle die heerlikste garnale bedien. En daarna gaan ons na die musiekprent kyk. Ek het kaartjies gekry.”
“Dit sal nie help om teë te praat nie, sal dit?” sê sy onseker.
“Nie vanaand nie. En die nuwe rok trek jy aan wanneer jy saam met my na die mediese dinee toe gaan.”
“Gaan ek saam met jou?”
“Ja. Ek het jou al weke gelede gevra, onthou jy nie?”
“Nee, ek onthou dit nie. Maar dis goed, ek sal saam met jou gaan.”
Waarom het hy al dié dinge vir haar gesê? wonder Margaret toe sy lank na middernag haar lig afskakel. Omdat hy jammer is vir haar, na gisteraand? Sy wil nie sy jammerte of hul vriende se jammerte hê nie. Sy sal hulle wys, daar is geen rede om vir haar jammer te wees nie.
Sy is bly Paul het haar gevra om saam met hom dinee toe te gaan. Dié keer sal sy vroegtydig sorg dat sy die middag af is.
Skielik verberg sy haar gesig in die kussing en die brandende trane bring uiteindelik verligting vir die teleurstelling wat sedert die vorige middag en aand al in haar opbou.
Hoofstuk 6
’n Week later kom Ingrid huis toe. Skraler, maar opgewek en gelukkig. Sy het die semester besonder goed presteer en haar professor het haar vir ’n spesiale beurs aanbeveel. Sy is haar pa se dogter, dink Margaret. Sy lyk na hom en sy het sy briljante verstand maar ook sy buierige temperament geërf. Sal Arnold haar altyd met begrip hanteer? Die selfstandigheid wat sy ontwikkel het toe sy as kind so dikwels alleen gelos is – sal dit haar in die jare wat voorlê help of ’n struikelblok wees?
Sy het Ingrid nie van Paul en hulle gesprek daardie Saterdagaand vertel nie. Sy was nie gereed om dit met enigiemand te bespreek nie.
Ingrid help haar aantrek die aand van die dinee. Margaret het haar wel vertel van die fiasko met Paul se verjaardagpartytjie en dat Ellen haar ou rokke kom haal het om vir die armsorg te gee.
Ingrid het gelag en toe ernstig gesê: “Jy mag jou nie so verwaarloos nie, Ma. Ons gaan volgende week Johannesburg toe om vir Ma klere te koop.”
“Dis nou jou beurt. Ek kan wag,” het sy liggies geantwoord, maar Ingrid het haar kop geskud.
“Ek wil nie hê die mense moet jammer wees vir my ma nie,” het sy gesê, en Margaret het effens onthuts na haar gekyk, verbaas oor die trotse klank in haar stem.
Margaret het die middag haar hare laat doen en toe sy klaar aangetrek voor die spieël staan, kan sy self nie glo dis haar eie beeld wat sy sien nie.
Ingrid kyk stilswyend na haar. “Jy is pragtig, Ma! Ek hou van jou hare so gekam!”
“Tannie Ellen wil hê ek moet my grys hare by my slape kleur. Wat dink jy?” vra sy liggies.
“Jy raak nie daaraan nie, Ma! Dis baie meer spesiaal so.” Sy kyk stip na Margaret en daar is ’n vreemde uitdrukking in haar oë.
“Wat is dit, Ingrid? Wat dink jy?”
“Ek het sommer gewonder – jy sal seker weer trou, Ma?”
Margaret raak liggies haar wang aan.
“Op die oomblik dink ek nie daaraan nie. En jy sal die eerste een wees vir wie ek sê – ás ek dit eendag oorweeg.” Sy soen haar dogter. “Tevrede?”
Ook Paul kyk ’n lang oomblik stil na haar, dan sê hy: “Pragtig! Ek is bang om aan jou te raak – dalk verdwyn jy.”
Sy gee hom haar hand.
“Ek sal nie verdwyn nie.”
Dit was ’n besondere aand. Die komplimente en bewonderende blikke, die verbasing in Magda en later ook haar suster se oë – dit het gehelp om die seer en die verleentheid van daardie ander aand uit te wis.
Dit was ook die aand dat sy Derek Ross ontmoet het.
Margaret
