teatersuster later inkom, sit sy nog daar, die tee onaangeraak voor haar. Op haar vraende blik knik die suster.
“Die operasie is verby. Die pasiënt is redelik gemaklik. Hoe voel jy, dokter?”
“Ellendig,” sê Margaret met ’n verleë glimlag. “Tot in my siel verneder.”
Suster snork. Daar is geen versagting op die streng gesig nie. “Jy het seker nie vanoggend ontbyt geëet nie, het jy?”
Margaret skud haar kop. “Nee, ek was te haastig om by die hospitaal te kom.”
“Nou wat verwag jy, dokter? Dis die moeilikheid! Ons moet nie net na die pasiënte kyk nie, maar na die dokters ook.”
“Ek is jammer, suster. Ek weet ek het nie net myself nie, maar my hele geslag in die skande gesteek.”
“Jy sal dit oorleef,” is die koel antwoord. “Drink jou tee – jy sal beter voel.” Sy raak aan die koppie. “Wag, die tee is yskoud. Daar is vars tee in die sitkamer.”
Paul kom die vertrek binne. Sy masker is af, maar hy het nog sy operasieklere aan. Margaret is bewus van sy blik op haar, en sy dwing haarself om na hom te kyk. Die tekens van spanning is nog op sy gesig, maar ’n sweem van ’n glimlag huiwer om sy mond.
“Suster sê dis verby. Die pasiënt is gemaklik,” sê sy.
Paul knik. ’n Oomblik lank kyk hy af in haar bleek gesig. “Wat het gebeur, dokter?” vra hy dan bruusk.
“Dokter Van Zyl het natuurlik vanoggend nog niks geëet nie,” antwoord suster ontevrede. “Grootmense wat nie na hulleself kan kyk nie!”
Paul kyk na die onsmaaklike koppie koue tee wat voor Margaret staan.
“Kry ons nie tee nie, suster?” vra hy.
“In die sitkamer, dokter,” sê die suster koeltjies en stap uit.
Margaret haal diep asem. “Ek is jammer,” sê sy verleë. “Ek hoop jy het nie gesien nie.”
“Ek het gesien, ja. Gelukkig was ons amper klaar.”
“Ek is regtig jammer. Dit was onvergeeflik. Jy sal my seker nooit weer in die teater toelaat as jy opereer nie.”
“Nee, dit was ’n fout gewees,” sê hy koel. “Kom ons gaan drink tee.”
’n Oomblik lank aarsel sy, dan staan sy op. Sy sien die glimlag wat nog om sy mond huiwer en dink aan die goedige gespot wat op haar wag. Dan lig sy haar kop en stap voor hom uit. Hoe gouer sy dit verby kry, hoe beter.
Margaret is besig om tuin nat te gooi toe Paul laat die middag daar aankom. Sy het ’n ou langbroek en hemp aan, sy is bleek, die blou oë ongelukkig. Soos Paul verwag het, was die storm nog nie uitgewoed nie. Margaret merk dat Paul moeg lyk. Na die eerste, byna rampspoedige operasie het hy nog ander operasies ook gehad. ’n Oomblik lank kyk sy hom onseker aan, dan groet sy spottend.
“Middag, dokter.”
“Middag, dokter,” groet hy onverstoord terug.
Sy gooi die tuinslang opsy en draai die kraan toe.
“Kom jy nou van die hospitaal af?”
Hy knik. “Dit gaan beter,” sê hy in antwoord op haar blik. Sy woorde bring die oggend se gebeure weer helder na haar terug, ook haar eie rol in die drama. Verleentheid spoel opnuut soos ’n golf oor haar.
“Wat kan ek vir jou doen, dokter?” vra sy koel. “Ek moet jou waarsku, ek is nie in ’n goeie bui nie.”
“So kan ek sien,” sê hy kalm.
“Wat kan ek vir jou doen?” herhaal sy.
“Ek het gehoop jy sal vir my ’n drankie gee en later saam met my gaan eet.”
“Eerder nie vanaand nie,” sê sy onmiddellik. “Jy sal verstaan, hoop ek.”
“Dan sal jy vir my kos moet maak,” sê hy. “Louis is weg – hy het gaan kamp – en my huishulp het die dag af. Ek was seker jy sal jou oor ’n ou vriend ontferm.”
Sy gluur hom aan en hy glimlag effens.
“Ek het nie lus om vanaand te baklei nie. Gaan stort – daar is modder op jou gesig. Ek skink solank vir my ’n drankie en kyk na jou koerant.”
Na die stort voel sy beter. Of het die wete dat Paul vir haar in die sitkamer wag ook iets daarmee te doen? Sy trek ’n swart broekpak aan – sy gaan nie vanaand saam met Paul eet nie – en gaan sitkamer toe.
In die deur aarsel sy, en skielik is dit of haar hart omkeer. Paul sit in die diep stoel by die staanlamp. Sy drankie staan langs hom en hy is besig om koerant te lees. Hy het die radio aangeskakel en sagte musiek vul die kamer. Dit lyk warm en gesellig – so asof hy daar hoort.
Haastig stoot sy dié gedagte van haar weg en stap nader.
Paul kry vir haar ’n drankie en die grys oë rus ’n oomblik lank ondersoekend op haar.
“Beter?”
“Ja, dankie.”
“Jou yskas is leeg – ek het gekyk toe ek die ys uitgehaal het. Jy sal saam met my moet gaan eet.”
“Ek wil nie uitgaan nie,” sê sy koppig, “veral nie saam met jou nie. Nie vanaand nie,” voeg sy sagter by.
Hy kyk na haar, lank en stil. Dan sê hy: “Drink jou drankie en moenie kinderagtig wees nie. Ek is moeg, ek is nie lus vir argumente nie.”
Sy stem is onverwags streng en sy kyk hom verbaas aan. So praat hy met die verpleegsters by die hospitaal as hulle verbrou het, nie met haar nie. Sy soek na die regte woorde om hom te antwoord, dan sien sy die vermoeienis op sy gesig en haar verset verdwyn.
Onseker begin sy hom uitvra na die oggend se operasie en geleidelik vergeet sy haar ongemak en verleentheid.
“Ek is bly ek kon dit sien, al het ek jou so in die skande gesteek. Ek verstaan nou nog nie waarom dít gebeur het nie.”
“Ek verstaan dit goed. Jy het nie geëet nie, soos suster gesê het, en die lang staan en spanning van die operasie is vir die toeskouer dikwels erger as vir die dokter self.” Hy aarsel en sê met ’n glimlag: “Moontlik het die feit dat dit ék was wat geopereer het ook iets daarmee te doen.”
Sy kyk agterdogtig na hom en voel die harde geklop van haar hart.
“Wat bedoel jy daarmee?” vra sy koel.
“Werk dit vir jouself uit, dokter Van Zyl. Kom ons gaan eet – ek is honger.”
“Dan moet ek iets anders gaan aantrek,” maak sy beswaar.
“Dis nie nodig nie. Jy lyk baie mooi soos jy is.”
“Asof jy ooit raaksien wat ek aanhet, behalwe die wit doktersjas.”
Hulle het lekker geëet. Sy het gesien hoe Paul ontspan
