daai flares gehad het om te skiet sodat hulle ons kan sien,” sê Nomsa.
Ek trek my oë op skrefies. “Dit lyk kleiner as ’n passasierskip. Dalk is dit ’n vissersboot.” Dan sien ek die ligte seile teen die naghemel. “Nee, wag. Lyk my dit is een van daardie outydse seilskepe waarmee hulle toeriste op trips vat.”
“The wind is picking up,” waarsku Tara.
Dit is waar, die deinings word al hoe hoër. “Die wind waai darem uit die rigting van die skip. As dit ’n seilskip is, sal dit hulle gouer by ons kry.”
“Hou hande vas – ons moet mekaar nie verloor nie,” sê Leonardo.
In die droom wat Tara gehad het, het ons ook hande vasgehou toe ’n groot brander oor ons gespoel het. Toe die water terugtrek in die see in, was ons oukei en het ons kampvuur op die strand ook nog gebrand.
“Oe-ee, die ouens op die skip gaan ons nooit sien nie, ons gaan verdrink.” Met elke woord styg Nomsa se stem. “My ma-hulle gaan nie ’n clue hê wat met my gebeur het nie. Hulle dink ek sit in my kamer en huiswerk doen, meantime is ek besig om te verdrink en as die haaie ons nie opvreet nie, gaan ons lyke iewers …”
“Nomsa!” Ek skrik skoon vir my eie kwaai stem. “Moenie uitfreak nie, ek het ’n plan om hulle aandag te trek.”
Ons het dalk nie ’n flare om in die lug op te skiet nie, maar as ek Sondagmiddag my ma-hulle se koerant aan die brand kon kyk, kan ek seker probeer om weer die vuur-ding te doen?
Ek kyk in die lug op. Ek staar stip na die sterre bokant ons. Dalk moet ek my verbeel Chanda-Mundia, die bad guy van Mitigon, sit op een van daardie sterre en ek maak vuur onder sy gat.
Ouch. My oë brand vreeslik en dit voel of iemand ’n warm mes … Ek skrik so groot toe die straal vuur die lug in skiet dat ek sommer ophou dink aan die pyn.
“Wow!” roep Leonardo uit. “Dis nou cool.”
Tara kyk verbaas na my. “Van wanneer af doen jy dit?”
“Ja, hoekom weet ons nie daarvan nie?” vra Nomsa.
“Dit het eergister gebeur. Ek was so kwaad toe ek die berig in die Sondagkoerant sien oor wat Chantelize gesê het van Bospoort se vroue wat verdwyn en ons wat superkragte het dat ek dit soort van verloor het. Toe ek weer sien, brand ek ’n gat in die koerant.”
“Oee-ee,” sê Nomsa. “As ek Chantelize is, sal ek liewer vergeet ek het jou en Leonardo se Kragte daar by die rotspoel sien werk.”
“En sy beter ook ophou om jou boyfriend te probeer steel,” voeg Tara by. “For that alone you should fry her.”
“Hulle het ons gesien,” sê Leonardo terwyl hy in die rigting van die skip kyk.
Met ons Bewaker-nagvisie sien ons hoe die skip al hoe nader kom en hoe hulle ’n reddingsboot laat afsak. Die wind waai die klank van manstemme en die geplas van roeispane na ons toe.
“Dis alles fine om toeriste in ’n outydse skip rond te ry, maar kon hulle nie maar vir hulle ’n reddingsboot met ’n enjin gekry het nie?” vra ek.
“And they have lamps instead of proper searchlights,” voeg Tara by. “Hulle wil seker vir die toeriste ’n authentic experience gee.”
“Of anders maak hulle ’n movie oor pirates,” sê Nomsa. “Hulle kan ons as ekstras gebruik – dink net, dis dalk die begin van ons Hollywood careers.”
“Het julle al gedink watter storie ons vir hulle gaan spin om te verduidelik wat ons hier in die middel van die see doen?” vra Leonardo.
Oeps. Nou kyk, met dié dat ek al so baie vir my liewe Zak moes jok oor my Bewaker-dinge, kan jy maar sê ek is teen dié tyd die queen van lieg. Maar glo my, Leondardo bly koning. “Jy lieg die beste,” sê ek vir hom. “Jy moet iets uitdink.”
“Ahoy!” roep die man wat voor in die bootjie staan en die lamp vashou. “Zijn jullie drenkelingen?”
“Hoekom praat hy sulke funny Afrikaans?” vra Nomsa.
“Dis nie Afrikaans nie, dis Hollands,” antwoord ek.
“Ek het nog nooit gehoor van Hollanders wat ’n pirate movie maak nie,” sê Nomsa.
“Kyk hulle klere,” sê Tara. “Dit lyk genuine of hulle op ’n movie set is.”
Iets is nie reg nie. Ons Bewakers se grootste vyande is die Ander wat op Mitigon bly. As hulle naby is, begin die merk agter teen my nek brand. Al brand dit nie nou nie, sê my gut feeling vir my iets is fishy – en dit het niks te doen met die seelewe onder ons voete nie.
“Leonardo, kan jy Hollands praat?” vra ek.
“Laat ek sien – Italiaans, Engels, Afrikaans, Duits, Frans … nee, Hollands is nie op my lysie nie. Maar jy en Nomsa het mos superduper Bewaker-taalmagte. Julle sal maar met die dude moet chat.”
Ek en Nomsa kan Mitigons verstaan en praat, maar Hollands? Ek het geen idee nie.
Oukei. Here goes. “Uhm …” Jisterday, hoe sê mens in Hollands ons skip het gesink en ons soek ’n lift na die naaste hawe sodat ons kan terugvlieg Suid-Afrika toe?
“Wie zijn jullie? Is jullie schip gezonken? Waren het piraten?” vra die man nog voor ek my sin agtermekaar het.
Seerowers? Is ons aan die kus van Afrika waar moderne seerowers deesdae skepe aanval?
“Ja, onze schip is gezonken, maar er waren geen piraten … er was een storm en toen viel onze boot om,” lieg ek.
“Zijn jullie de enigste overlevenden?” vra die man.
“Helaas, ja.”
“Holy moly, Kali, van wanneer af kan jy Hollands praat?” vra Nomsa.
“Dis seker deel van haar nuwe Powers,” sê Tara.
Wow, hulle is reg – ek praat sowaar as vet Hollands.
Die Hollanders help ons tot in die bootjie. Water slaan van alle kante af in terwyl ons teen elke deining uit sukkel. My derms spring omtrent by my keel uit elke keer as die bootjie aan die bopunt van die deining kom en dan tot onder val, net om weer die volgende deining te tackle.
“Hell’s bells, dit is erger as ’n roller coaster,” sê Nomsa terwyl sy aan die kant van die boot vasklou. Tara sê niks nie, maar sy lyk maar redelik groenerig so in die lamplig.
Toe ons eindelik teen die kant van die skip kom, wag daar ’n ander verrassinkie vir ons – ’n touleer wat gevaarlik heen en weer beweeg, al hou twee van die Hollanders die onderste punte vas.
“Dink hulle regtig ek gaan tot daar bo klim?” vra Nomsa terwyl sy opkyk na die bokant van die skip doer duskant die sterre.
“Ek kan jou altyd oor my skouer gooi en boontoe dra,” bied Leonardo aan.
Vir ’n oomblik lyk dit of Nomsa sy aanbod ernstig oorweeg. Dan skud sy haar kop. “Thanks, but no thanks. Ek vat liewer my kanse met die touleer.”
Iemand
