As my voet gly, gaan ek nog bungy-bloody-jumping ook doen,” brom sy en begin klim.
“Jou beurt,” sê Leonardo vir Tara toe Nomsa uiteindelik bo is en die mans die tou weer ondertoe gooi.
“Ek is bang,” sê Tara sag en kyk met groot oë na Leonardo.
“Moenie worry nie, ek sal ons al twee aan die tou vasmaak en saam met jou boontoe klim. Ek belowe ek sal jou nie laat val nie.”
Tara byt op haar onderlip. “Okay, I trust you,” sê sy en kyk na Leonardo asof hy ’n mix tussen Superman en Spiderman is.
Ek hou my asem op tot hulle veilig bo is. Oukei, nou’s dit my beurt. Ek maak die tou om my vas en probeer nie dink hoeveel verdiepings ek boontoe moet klim nie. Jis, het die mense nog nooit van iets soos ’n hysbak gehoor nie?
Ek kyk af. Ver onder my voete lyk dit of daar swart afgronde tussen die deinings is. Afgronde waarin ’n mens vir altyd kan verdwyn.
Komaan, Kali, jy kan dit doen, sein Leonardo van bo af. Jy’s nie verniet vernoem na Kali, die Hindoe-godin van oorlog en verwoesting nie.
Ja, reg. Ek wed jou sy het nooit nodig gehad om met ’n leer wat heen en weer swaai teen ’n freaking berg van ’n skip uit te klim nie, sein ek terug.
My lyf bewe toe ek bo kom en Leonardo my oor die kant help. Vir ’n sekonde druk hy my teen hom vas. Met my Bewaker-senses hoor ek hoe sy hartklop versnel. Ek is fine, thanks, sein ek en tree terug. Netnou kom Tara agter hoe hy oor my voel.
“Is alles goed?” vra die man wat die lamp vasgehou het toe hy ook oor die rand van die skip klouter.
“Ja, bedankt,” antwoord ek en kyk rond. Ouke-ei, hoekom staar almal na ons asof ons aliens is? En by the way, hoekom lyk dit asof die kastige matrose dae laas gebad of geskeer het? Die paar wat soos soldate aangetrek is, lyk ook nie of hulle binnekort medaljes gaan kry vir was en stryk nie. Nee, jis, as ek ’n toeris op hierdie skip was, sou ek beslis by die bestuurder gaan kla het.
“Dis weird,” fluister Nomsa langs my.
“Baie,” fluister ek terug.
Dan staan die halfmaan mense opsy vir ’n man wat naderkom. Ek moet sê, hy lyk darem bietjie beter gegroom as die res. Behalwe vir die baard wat maar lekker wild is.
“Welkom op die Oosterland,” dreun sy Hollands bo die klank van die branders en die wind.
Die Oosterland. Régtig? Nee. Undo. So toevallig kan dit nie wees nie.
Is dit nie die skip wat jou ancestors Kaap toe gebring het nie? sein Tara.
Jip, sein Leonardo. Die sameste een.
Dan tref dit my. Dit is nie ‘n movie set nie. Ook nie ‘n toeristeskip nie. Dit is regtig die Oosterland. Die skip wat ’n klomp Hugenote in 1688 Kaap toe gebring het.
Alles in my word stil. My asem, my hart, tot die bloed in my are.
Sherbet. Ons het terug in tyd Gereis.
3
“Ek is Karel Marseveen, kaptein van die Oosterland. Wie is julle?” vra die groot man in Hollands.
Vra vir hom van watter touring company hulle is, sein Nomsa.
Ek ignore haar en spin weer my storie. “Ek is Kali, en dit is Nomsa en Tara en Leonardo. Daar was ’n storm en ons skip het gesink.”
Sorry, julle, maar ek dink ons het terug in tyd Gereis, tot in die sewentiende eeu, sein ek vir my pelle.
Ja, right, sein Nomsa.
Ek dink Kali is reg, sein Leonardo.
It can’t be, sein Tara, ongeloof op haar gesig.
“Wat was die naam van julle skip?” vra die kaptein.
Naam? Ek kyk op na die seile bokant ons. “Die Hoge Masten.”
Die kaptein frons en trek sy oë op skrefies. “Vreemd. Ek het nog nooit van so ’n skip gehoor nie. Waarheen was julle op pad?”
“Kaap toe. Jan van Riebeeck het ons ouers laat kom. Hulle moes … uhm … hom met die groentetuine en goed kom help.”
“Ons ouers was botaniste,” sê Leonardo in iets wat vir my soos ’n mix tussen Afrikaans en baie slegte Hollands klink. “Hulle moes help om groente te kweek vir die skepe van die Hollandse Oos-Indiese Kompanjie.”
Hoog tyd jy join die party, sein ek vir hom. My liegstories raak nou op.
“En dié een? Is sy julle slavin?” vra die kaptein en wys na Nomsa.
Nou kyk, slavin in Hollands en Afrikaans klink dieselfde en het dieselfde uitwerking op Nomsa. Soos altyd as sy baie kwaad word, blaas sy haar kieste op dat sy lyk soos een van daardie vissies wat hulle oppof om hulle vyande af te skrik. Haar oë skiet vonke en net voor sy die kaptein kan vertel waarnatoe hy moet vlieg, keer ek.
“Nee, sy’s ’n vryvrou.”
Wow, dankie, Kali. Eers is ek ’n bloody slaaf en nou is ek vryerig? sein sy vies.
“Eintlik is sy ’n Afrika-prinses,” sê Leonardo in sy slegte Afrikaanse Hollands. “Prinses Nomsa Chipunza van die Wes-Afrikaanse koninkryk van Asante. Haar pa is een van die prinse van Asante en hy het ’n ooreenkoms met Holland om hout en vars water aan die skepe te lewer.”
Ek is seker my mond hang oop terwyl ek na Leonardo staar.
Die kaptein trek aan sy baard. “Asante … ja, ek weet die Hollandse Wes-Indiese Kompanjie dryf handel met hulle. In goud ook.”
Jeez, Leonardo, hoe weet jy al dié goed? sein ek.
Negentig persent geniusness en tien persent internet, sein hy terug.
“Wel, as julle saam met ons tot by die Kaap van Goeie Hoop wil reis, sal julle moet werk vir julle passaat,” sê die kaptein.
Passaat? Wat is dit? sein Tara.
He says we have to work for our passage to the Cape, sein Leonardo vir haar.
Die kaptein draai na die man wat in charge van die reddingsbootjie was. “Eerste stuurman, kyk of jy vir hulle slaapplek kan kry. Hulle sal van môre af in diens van die kwartiermeester wees.”
Really? Weet dié man nie daar’s wette teen kinderarbeid nie? sein Nomsa vies terwyl ons agter die ou van die reddingsbootjie aanloop.
“Ek is Jan Verhoef,” sê die man wat voor loop, terwyl hy die lantern in die lug hou sodat ons darem so naastenby kan sien waar om te loop. “Die jongeling sal by die matrose slaapplek kry,” sê hy. Dan buk hy by ’n groot valdeur en maak dit oop.
“Siesa, wat stink so?” vra Nomsa toe ’n woeste stank van onder af ons tref.
“Meisies, julle slaap hier. Klim met die leer af tot onder.”
No
