kinders … jy het nie ’n idee hoeveel tyd ons spandeer om oor die kinders te praat nie. Is hulle nog OK? Doen hulle nie dalk al dwelms nie? Wat as hulle begin? Drink hulle nie dalk skelm nie? Moet hulle na hierdie of daai party toe gaan? Dié een kort ’n paar skoene en daai een ’n rok, maar dit kos soveel soos die maand se kruideniersware. Dit hou net nie op nie.” Hy bly half uitasem stil. “Jy wou weet.”
Ellie steek haar hand uit en raak aan syne. “Hel, ek het jou gemis.”
“So sê hulle almal.”
Hulle kyk na mekaar asof albei wag dat die ander een ’n deur sal oopmaak.
Clive strooi ’n sakkie suiker in sy koffie toe die kelner dit bring. Roer lank die koffie in die rondte. Sit dan terug en neem ’n sluk. “Waarom Montagu? Ken jy mense daar en was jy die hele tyd daar?”
“Ja, die hele tyd. Nee, ek ken niemand daar nie. Dit was maar net die plek waar die son die aand gesak het toe ek uit die Kaap weg is. Ek het afgetrek om iets te drink, aan die gesels geraak met die eienaar van ’n klein kroegrestaurantjie, en besluit enige plek is seker so goed soos die volgende. Dit was na genoeg aan die Kaap as my ma my nodig het, en met al die mense wat naweke daarheen kom, staan ’n nuweling nie soos ’n seer vinger uit nie.”
“En die orrel?”
“Ek het een oggend by die kerk verbygeloop en gehoor iemand speel, en toe gaan ek in. Na die tyd het ek en die orrelis aan die gesels geraak en toe hy hoor my pa het orrel gespeel en ek kan ’n paar note druk, het hy my genooi om te kom speel wanneer ek lus het. Soms speel ons saam, ander kere gaan speel ek alleen. Ek hou van ’n orrel. Daar is soveel elemente waarop jy gelyk moet konsentreer dat jy nie tyd het om aan ander dinge te dink nie. Dis baie soos hierdie job. Jy moet leer om ’n klomp drade bymekaar te kry en daar te hou, anders gaan jy nooit ’n saak oplos nie. As jy met ’n orrel nie jou hand- en voetwerk regkry nie, is daar nie musiek nie.” Sy glimlag. “Kort vraag, lang antwoord.”
“Wat doen jy elke dag met al jou tyd?”
“Ek maak tuin en werk sommige aande by die restaurantjie se kroeg, en wanneer die orrelis weg is, speel ek Sondae in die kerk. Ek het vir die eerste keer ’n baie eenvoudige lewe. Ek het ’n hangmat en ’n swaai onder die boom en ek bring lang ure daar deur. En ek het ’n leidam wat gedurende die somermaande ook my swembad was. En ek lees.”
“Waar bly jy?”
“Ek huur ’n huis op ’n plaas net buitekant die dorp. Dierbare mense.”
Hy skud sy kop.
“Ek dink een van die predikante is besig om op my verlief te raak,” voeg Ellie by.
Clive sit die koppie neer, vou sy arms voor sy bors en sit terug op die stoel. Vat weer die koppie vir nog ’n sluk. “’n Predikant?”
“Waarom klink jy so verbaas? Het jy gedink niemand sal ooit in my belangstel nie?”
Hy skud sy kop. “Fok, nou het ek amptelik alles gehoor. Jy, ’n predikantsvrou! Die man ken jou skaars vyf maande.”
“Soms weet ’n mens dadelik.” Toe sy sien hoe sy wenkbroue optrek, glimlag sy. “Niemand praat van trou nie. Ek sê ek dink hy is besig om op my verlief te raak. Dis al. Dalk vra hy nooit en dalk sê ek nee.” Sy rek haar oë vir hom.
“My skat, as hy ’n predikant is, sal hy wil trou. Trust my.”
“Dalk maak ek ’n goeie predikantsvrou uit.”
“Weet hy van jou vorige lewe? En dat jy nou in ’n kroeg werk? Kén die man jou ooit?”
“Hy weet ek was of is in die polisie. Die detail is nie belangrik nie. Hy is nie aldag so happy met die kroeg nie, maar gelukkig is dit ook maar sy gemeentelede wat daar eet en drink, so hy kan nie te veel sê nie. Dis nie asof dit ’n hool is nie. Die eienaar laat my baie aan Joe dink. ’n Straight shooter. Jy weet waar jy met hom staan. As dit nie vir hom was nie, het ek waarskynlik daardie eerste aand verder gery.”
“Pla …” Hy bly stil en sy sien hoe sy blik, wat vlugtig na haar borste beweeg het, terug na haar gesig verskuif.
“Ek weet nie. Ons is nog nie daar nie.”
“Die man wil jou vra om met hom te trou, maar hy het jou nog nie eers kaal gesien nie? Wat, sit julle die ligte af?”
Ellie lag hardop. “Ek gaan nie my sekslewe of gebrek daaraan met jou bespreek nie.”
“Jy moet dalk eers ’n kopdokter gaan sien voor jy vir die man jou antwoord gee. Jy klink nie vir my lekker nie. Of dalk moet julle albei een gaan sien, want hy klink ook nie vir my te lekker nie.”
“Ek het vir Albert gesien,” verander sy die onderwerp.
“En?”
Sy vertel hom van die gesprek met Albert, maar laat haar besoek aan Williams uit, en sy sê nie dat sy eintlik by Happy van Clara se ontvoering gehoor het nie.
“Dis blykbaar nie nuus vir jou nie. Het jy dit gisteraand al geweet?”
“Ja.”
“Waarom het jy my nie gesê toe ek jou gebel het nie?”
“Omdat ek geweet het jy sal nie kan wegbly nie.” Hy lig sy hand toe sy haar mond oopmaak. “As ek egter geweet het die bliksemse Greyling het vir Williams gesê waar jy is, sou ek jou vertel het.”
“By wie het jy van Clara gehoor?”
Hy trek sy skouers op. “By ’n kontak.”
“Sien jy nog vir Albert?”
Clive knik. “Ek het hom een of twee keer by ’n kuier gesien, maar dis nie asof ons die laaste tyd veel vir mekaar te sê het nie.”
“Hoe gaan dit by die kantoor?”
“Hoe dink jy gaan dit?”
“Waarmee is julle besig?”
“Net waarmee ons besig was toe jy weg is. Behalwe dat daar elke dag nog fokkers bykom wat ook gecheck moet word.” Sy een wenkbrou lig. “As jy nie gaan terugkom nie, wat is die punt ek vertel jou enigiets?”
“Wie het gesê ek gaan nie terugkom nie?”
“Jy het nou net vir my gesê jy oorweeg dit om met die predikant te trou.”
Ellie lag. “Dis nie wat ek gesê het nie.”
“Mac …”
Sy ken die klank in sy stem. “As jy weer gaan verskoning vra, gaan ek nou loop.”
Hy skud sy kop. “Ek het opgefok.”
“Ons almal het. Dis een van die redes waarom ek moes wegkom. As ek besluit om terug te kom, moet ek sorg dat so iets nooit weer gebeur nie. Nie met my of enigiemand anders nie.”
“Ek was verantwoordelik vir jou en ek het geweet ons is oorhaastig. Om so ’n undercover-operasie saam te stel verg beplanning en opleiding. Dit was jou eerste keer. Ons moes jou beter toegerus het, maar
